"ทำไมผมถึงไม่เคยได้รู้เรื่องเธอเลย"

741 Words

บนถนนยามเย็น– หลังออกจากออฟฟิศ .. แสงไฟถนนสะท้อนบนกระจกข้างรถ รถติดเล็กน้อยเพราะเป็นช่วงเลิกงาน วันวานั่งอยู่หลังพวงมาลัย พยายามกวาดสายตาไปยังแฟ้มเอกสาร ที่เธอจัดเรียงมาทั้งวัน มือเธอสั่นเล็กน้อยจากทั้งความเหนื่อยล้า และหัวใจที่เต้นแรง แม้จะเตรียมใจมาบ้างแล้วว่า… สักวันหนึ่ง จะต้องเจอธัตทานนท์ แต่ไม่คิดว่าจะเจอ ตั้งแต่วันแรก ของการมาทำงาน .. เธอปล่อยสายตาลงมองมือที่ถือแฟ้ม -“ฉันทำไมต้องเจอเขาเร็วขนาดนี้นะ…” - เธอคิดเบา ๆ ในใจ ความรู้สึกขัดแย้งระหว่างความทรงจำเก่า และความจริงปัจจุบัน ทำให้เธอแทบอยาก หันหลังกลับ ไม่อยากมาทำงานในวันรุ่งขึ้น --- ธัตทานนท์ขับรถตามออกมา มีเพียงแสงไฟถนนและไฟท้ายรถ เขาขับตามวันวาอย่างไม่รู้ตัว สมองของเขาว่างเปล่าในบางจังหวะ แต่ใจกลับเต็มไปด้วยความคิดถึง เขา ไม่มีเหตุผลในการตามเธอ แต่เพียงแค่… อยากเห็นเธออีกครั้งหนึ่ง .. เมื่อรถของเขาเลี้ยวตามไปถึง คอนโดแห่งหนึ่ง เขาเห็นวันวาลงจากรถ หัวใจของเขากระตุกอย่างแรง -“เธอพักที่นี่… ตอนนี้เธออยู่กับใคร?”- เขาอดไม่ได้ที่จะคิดต่อ -“เธอมีใครในใจรึยัง… เธอยังคิดถึงผมไหม…”- ธัตทานนท์จอดรถด้านนอก ค่อย ๆ ถอนหายใจ มือข้างหนึ่งกำพวงมาลัยแน่น แต่สายตายังคงมองตาม จนวันวาเข้าไปในคอนโดและประตูปิดลง --- ขณะขับรถกลับบ้าน ในใจ… ธัตทานนท์ไม่เคยสงบ ภาพวันวายังคงอยู่รอบตัวเขา ทุกครั้งที่หลับตา เขานึกถึงรอยยิ้มบาง ๆ ของเธอ ___ -ภาพเขานอนหนุนตักวันวา ในสวนสาธารณะของมหาลัยที่ต่างประเทศ "พี่ทานน์ ..วานเมื่อยขาแล้วนะ ..พี่นอนตักวานนานไปเเล้วนะคะ" -ภาพวันวานั่งอ่านหนังสือ ในอพาต์เมนท์ "พี่ทานน์ พี่หยุดเล่นกีต้าร์ก่อนได้ไหมคะ ? ในใจวานแอบร้องเพลงที่พี่เล่นไม่หยุดเลย" -แล้วภาพ วันวา เดินเข้าห้องพัก เจอผู้หญิงนั่งค่อมบนตักเขา ที่กำลังพิงโซฟา " พี่ทานน์..!! ทำไมถึงทำแบบนี้!!! " ____ ธัตทานนท์ กำมือแน่น หยุดภาพในใจลงทันที ในช่วงเกือบสิบปีที่ผ่านมา ความรู้สึกผิดยังคงวนเวียนอยู่ไม่หยุด .. เขาขับไปพร้อมกับคำถามในใจ -“เธอเป็นยังไงบ้างนะ… ..ทำไมผมถึงไม่เคยได้รู้เรื่องเธอเลย”- --- ธัตทานนท์ขับรถกลับบ้าน – เขาเปิดสายโทรศัพท์และกดหมายเลข HR ของบริษัทด้วยมือที่ยังสั่นเล็กน้อยจากความ คิดถึงวันวา ธัตทานนท์น้ำเสียงเรียบ แต่มีความสนใจ “สวัสดีครับ… ขอโทษที่โทรมารบกวนตอนเลิกงานนะครับ… ผมอยากสอบถามรายละเอียด ของพนักงานชื่อ วันวา วัชราพัฒน์ หน่อยครับ” HR หญิงเสียงสุภาพ แต่แฝงความตื่นเต้นเล็กน้อย “สวัสดีค่ะ คุณธัตทานนท์ ไม่เป็นไรเลยค่ะ คุณวันวาเพิ่งเริ่มมาทำงาน วันแรก วันนี้เองค่ะ ในตำแหน่ง นักการบัญชีระดับสูงของฝ่ายบัญชี” .. ธัตทานนท์นิ่งไปชั่วครู่ สูดลมหายใจลึก “ออ… ครับ… ขอบคุณครับ สำหรับข้อมูล… ผมแค่…อยากทราบว่า .. เธอเป็นอย่างไรบ้างในวันนี้” .. HR หัวเราะเบา ๆ “เธอดูเข้มงวดและเป็นมืออาชีพมากเลยค่ะ คุณธัตทานนท์ ลูกน้องในฝ่ายต่างก็ประทับใจ ในความเรียบร้อยและความมั่นใจของเธอค่ะ” .. ธัตทานนท์ เสียงอ่อนลงเล็กน้อย แฝงความคิดถึง “อืม… ขอบคุณนะครับ… แล้ว… เธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่า วันนี้งานหนักไหม?” . HR ตอบเสียงชัด “งานวันนี้หนักพอสมควรค่ะ เพราะเธอเริ่มตรวจสอบเอกสารย้อนหลังหลายปี แต่เธอดูแลงานละเอียดมาก ทุกอย่างเป็นระเบียบและเธอยังใจดี ช่วยให้ลูกน้องทำงานสะดวกขึ้นด้วยค่ะ” .. ธัตทานนท์ ถอนหายใจเบา ๆ “อืม… ดีแล้ว… ขอบคุณมากนะครับ ผมรบกวนคุณมากไปแล้ว” . HR เสียงหวาน “ไม่เป็นไรค่ะ คุณธัตทานนท์ ถ้ามีอะไรเพิ่มเติม สามารถติดต่อมาได้เสมอนะคะ” .. ธัตทานนท์วางสาย มือยังคงกุมพวงมาลัยแน่น สายตาของเขาเบิกกว้างและเต็มไปด้วย ความคิดถึงและความกังวลเล็ก ๆ หัวใจเขายังวนเวียนคิดถึง วันวา และสิ่งที่กำลังรอเธออยู่ในบริษัท ---

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more