สายวันถัดมา
แสงแดดอุ่นยามสาย
ส่องลอดผ้าม่านในห้องพักฟื้น
วันวาก้าวออกจากประตูโรงพยาบาลอย่างเงียบๆ
โดยมีนัชชาและมารินคอยดูแลอยู่ข้างๆ
ทั้งสามเดินเรียงกันออกไปยังลานจอดรถ
.
รอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าวันวา
แฝงด้วยความเหนื่อยล้า
แต่แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
เธอจัดการลางานกับบริษัทเรียบร้อยแล้ว
เก็บเสื้อผ้าจากคอนโดเพียงไม่กี่ชุด
ก่อนออกเดินทางตามแผน
ที่มารินเป็นคนกำหนด และยังย้ำกฎเหล็ก
“ห้ามติดต่อใครเด็ดขาด” อีกครั้ง
__
ในเวลาไล่เลี่ยกัน
ธัตทานนท์เดินเข้ามาในโรงพยาบาล
พร้อมช่อดอกไม้ช่อใหญ่ในมือ
เขาซักซ้อมคำขอโทษมาตลอดทั้งคืน
ใจเขาเต้นแรงเหมือนเด็กชาย
ที่กำลังจะสารภาพผิดต่อคนสำคัญ
แต่เมื่อประตูห้องเปิดออก
ภาพที่เห็นกลับทำให้หัวใจเขาหยุดเต้น—
เตียงคนไข้ว่างเปล่า
หมอนและผ้าห่มถูกพับเก็บเรียบร้อย
ความเงียบงันในห้องก้องสะท้อนในอก
.
ทานน์ก้าวถอยหลังอย่างคนหมดแรง
