จับได้

1131 Words

วันต่อมา… จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ เสียงนกที่เกาะบนสายไฟเส้นใหญ่สีดำไกลจากบานหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ร้องทักทายกันในยามสายของวันใหม่ ร่างเล็กบนเตียงนุ่มนอนบิดตัวไปมาก่อนจะค่อย ๆ ปรือตาขึ้นเมื่อรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองอยู่ “อ๊ะ เช้าแล้ว” คนตื่นสายดีดตัวลุกขึ้นก่อนจะสะบัดสองขาเรียวลงจากเตียงเมื่อเห็นว่าร่างใหญ่ของใครบางคนกำลังหยิบจับเอกสารอะไรบางอย่างอยู่ตรงลิ้นชักข้างเตียง จนถึงตอนนี้เขาก็ยังมีทีท่าปกติทำราวกับมองไม่เห็นเธอ “ตื่นก็สาย” ทว่าประโยคของคนที่กำลังวุ่นวายอยู่กับลิ้นชักก็ทำให้สองขาเรียวที่ก้าวลงจากเตียงต้องชะงัก ดวงวิญญาณสาวขมวดคิ้วด้วยความสงสัยพร้อมกับหันไปมองต้นเสียง เพราะเขาทำเหมือนพูดกับเธอ “ไม่น่าตื่นสายเลยเรา ไปมหาลัยสายจนได้” หากแต่ประโยคถัดมาของเจ้าของห้องก็ทำให้ดวงวิญญาณสาวต้องพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ว่าเธอ “จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อคุณไม้มองไม่เห็นเรา” ดวงวิญญาณสาวพึมพำก่อนจะหลับตาลงเพื่อหายตัวออกไป “เป็นแบบนี้อีกแล้ว หรือว่าเรากำลังอ่อนแอ” ดวงตาคู่สวยหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นอีกครั้งแต่ก็พบว่าเจ้าตัวยังอยู่ที่เดิม การกระทำของวิญญาณสาวทำให้ริมฝีปากหนายกยิ้ม เขาแค่อยากรู้ว่าเธอจะทำอย่างไรต่อ บางทีการแกล้งผีมันก็สนุกดีเหมือนกัน... ชายหนุ่มนึกในใจ “รู้แล้ว!” เสียงหวานเอ่ยพลางหันไปมองบานประตูห้องที่ปิดสนิทอยู่ ริมฝีปากบางยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะวิ่งพุ่งเข้าใส่บานประตูเพื่อหวังจะทะลุออกไปหากแต่กลับไม่ใช่อย่างที่คิด... ปัง! “โอ๊ย!” / “อุบ!” ชายหนุ่มเกือบจะหลุดขำเมื่อร่างเล็กที่เพิ่งจะวิ่งพุ่งชนบานประตูเมื่อครู่นั้นลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น มือเรียวลูบหน้าผากตัวเองปอย ๆ พลางตวัดสายตามองคนร่างใหญ่อย่างไม่พอใจเมื่อเธอได้ยินเสียงเขาหลุดขำ “หัวเราะนัทเหรอคะ” ร่างเล็กแหวใส่คนที่ยืนอยู่หากแต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบ เขายังคงทำตัวราวกับว่ามองไม่เห็นเธอแต่หลายครั้งเธอก็อดคิดไม่ได้ว่าเขามองเห็นเธอ “คุณไม้มองเห็นนัทเหรอ?” เสียงหวานเอ่ยถามพลางยืนท้าวเอวมองเจ้าของร่างใหญ่ไปด้วย ดวงตาคู่สวยมองชายหนุ่มอย่างเอาเรื่องหากแต่คนถูกถามก็ไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ เขายังคงทำราวกับว่ามองไม่เห็นเธอ “แล้วทำไมถึงชอบทำตัวเหมือนมองเห็นนัทอยู่เรื่อยเลยล่ะ” ใบหน้าสะสวยแปรเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งอย่างนึกโกรธก่อนจะเดินตามร่างใหญ่ออกจากห้องไปเมื่อเห็นว่าเขาเดินไปเปิดประตูแล้ว วูบ〜 “อ๊ะ หายตัวได้แล้ว” ทันทีที่ออกไปนอกห้องนอนร่างบางก็อุทานออกมาด้วยความดีใจ เมื่อพยายามหายตัวอีกครั้งทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ “ชื่อนัทสินะ...” ริมฝีปากหนาพึมพำเมื่อดวงวิญญาณสาวหายวับไป * * * * * * * * * * เวลาต่อมา… “ยังไม่กลับมาอีกเหรอ” เสียงหวานของดวงวิญญาณสาวที่นั่งเล่นอยู่บนหลังคาบ้านยามพลบค่ำพึมพำพลางทอดสายตามองไปยังถนนของหมู่บ้าน “อยากออกไปข้างนอกบ้างจัง” เสียงหวานบ่นต่อ หากไม่ใช่เพราะเกรงใจท่านปู่ป่านนี้เธอคงแอบหนีออกไปเที่ยวเล่นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่ตอนนี้คงทำแบบนั้นไม่ได้เพราะไม่มีใครเฝ้าบ้านแล้วก็ไม่อยากให้ท่านปู่ผิดหวัง “น่าเบื่อจังเลย” ดวงวิญญาณสาวพึมพำก่อนจะหายวับจากหลังคาบ้านมาปรากฏกายอยู่ในห้องนอนของชายหนุ่ม “ยังไม่กลับมาตอนนี้ก็ดี นัทขอสำรวจหน่อยนะว่าคุณไม้มีของดีอะไรติดตัวมาบ้าง” ว่าจบก็รีบสอดส่องหาของดีที่เจ้าของห้องนำติดตัวมา มือเรียวเปิดลิ้นชักข้างเตียงก่อนจะควานหาของดีที่ว่าหากแต่ไม่พบอะไร “อยู่ไหนนะ ไหนคุยกับคุณมะนาวว่ามีของดีมาไงทำไมถึงหาไม่เจอ” เสียงหวานพึมพำก่อนจะเดินไปอีกด้านที่เป็นโต๊ะทำงาน ทันทีที่มือเรียวเปิดลิ้นชักออกดวงตาคู่สวยก็เบิกโพรงด้วยความตกใจ “ถุงยางอนามัยนี่! ทำไมไซส์มันอันเบ้อเริ่มเลยล่ะ!” มือเรียวพลิกกล่องสี่เหลี่ยมเล็กไปมาด้วยความสนใจ แกร๊ก! แต่ยังไม่ทันที่สาวเจ้าจะได้ทำอะไรต่อ เสียงบานประตูห้องนอนที่ปิดสนิทก็ดังขึ้นคล้ายมีคนกำลังไขกุญแจเข้ามา มือเรียววางกล่องถุงยางอนามัยไว้ในลิ้นชักด้วยความรีบร้อนก่อนจะหายวับออกจากห้องไป หากแต่ลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตนยังอยู่ในห้องนอนนี้ตามเดิม “ปะเป็นแบบนี้อีกแล้ว...” ดวงวิญญาณสาวร้อนใจ “ตะแต่คุณไม้ก็มองไม่เห็นเรานี่นา จะตกใจไปทำไมกัน” นึกได้แบบนั้นค่อยเบาใจลง ทว่ายังไม่ทันจะได้เดินออกไปดูมุมอื่นดวงตาคู่สวยก็ปะทะเข้ากับกระเป๋าสีดำใบโตที่วางอยู่บนเก้าอี้ข้างโต๊ะทำงาน “หรือจะเป็นในนี้...” ไม่ว่าเปล่ามือเรียวยื่นไปแตะกระเป๋าสีดำหมายจะเปิดออกดูหากแต่พลังบางอย่างที่แผ่ออกมาก็ทำให้เรียวปากบางต้องกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด “ว๊ายย! ร้อน! ทะทำไมร้อน ฮือ...” แกร๊ก! “อยู่นิ่ง ๆ ไม่เป็นสินะ” เสียงทุ้มของร่างใหญ่ที่เปิดประตูเข้ามาในห้องเอ่ยขึ้น ดวงตาคมกริบจ้องมองดวงวิญญาณสาวที่นั่งกุมมือตัวเองบนพื้นห้องด้วยแววตานิ่งเฉย “เธอจะทำอะไร” เสียงทุ่มเอ่ยต่อก่อนจะเดินมายืนใกล้ ๆ ดวงวิญญาณสาวที่กำลังสั่นระริกด้วยความกลัว “คุ คุณไม้มองเห็นนัทเหรอคะ...” เสียงหวานเอ่ยตะกุกตะกักพลางมองไปยังบานประตูห้อง ตอนนี้เธอพอจะรู้แล้วว่าการที่เธอใช้อาคมหรือทำอะไรอย่างวิญญาณทั่วไปไม่ได้เมื่อเข้ามาในห้องนี้มันอาจจะเป็นเพราะเจ้าของห้องทำอะไรสักอย่างไว้ “แล้วคิดว่ายังไงล่ะ?” เสียงทุ้มเอ่ยต่อก่อนจะย่อตัวนั่งลงตรงหน้าดวงวิญญาณสาว “เล่นสนุกพอหรือยัง” มือใหญ่เชยคางมนขึ้นเล็กน้อยให้คนตัวเล็กกว่าได้สบตากับเขา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more