บทนำ
477 Words
บทนำ
วันนี้เป็นวันดี การเฝ้ารอของผมตลอดห้าปีเต็มกำลังสิ้นสุดลง....
ผมตื่นแต่เช้าทำความสะอาดบ้าน ไม่ว่าจะเป็นการปัด กวาด เช็ด ถูทำทุกอย่างจนเรียกว่าบ้านสะอาด เพราะวันนี้จะมีคนจากแดนไกลกลับมาที่บ้านของเรา
ผมตื่นเต้นเป็นพิเศษ อีกไม่ถึงชั่วโมงพ่อแม่ก็ต้องไปรับพี่เขต พี่ชายต่างพ่อต่างแม่ที่สนามบินแล้ว หลังอีกฝ่ายตัดสินใจไปเรียนต่อเมืองนอกตั้งแต่สมัยจบมัธยมปลายหมาด ๆ เขาไม่กลับมาที่นี่เลยถึงห้าปีเต็ม จนกระทั่งวันนี้พี่เขาเรียนจบและพร้อมจะรับตำแหน่งต่อจากพ่อ
เราเป็นพี่น้องต่างสายเลือดกัน ไม่มีส่วนใดเกี่ยวดองจนเรียกว่าเป็นญาติ แม่แท้ ๆ ของผมประสบอุบัติเหตุจนเธอเสียชีวิต ช่วงนั้นเป็นเวลาที่ผมอยู่ชั้นประถมพอดี ชีวิตที่กลาง ๆ ไม่ได้ร่ำรวยอะไร เมื่อแม่จากไปมันจึงย่ำแย่ ทุกอย่างมืดมนไปหมด ผมไม่มีใครเลยนอกจากแม่ พ่อแท้ ๆ ก็หย่าร้างกันตั้งแต่ผมยังจำความไม่ได้
ในขณะที่ผมกำลังมืดมนอยู่นั้น เพื่อนสนิทของแม่อย่างแม่ตองและพ่อศักดิ์ พ่อแม่แท้ ๆ ของพี่เขตก็ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ หยิบยื่นสถานะบุตรบุญธรรมให้กับผม จนผมได้มาอยู่ที่บ้านหลังนี้ในสถานะน้องชายของพี่เขต....โดยที่พี่เขาไม่เต็มใจ
“ตื่นแต่เช้าเลย ตื่นเต้นเหรอลูก”
“นิดนึงครับ แหะ ๆ ก็ครามไม่ได้เจอพี่เขานาน”
“เฮ้อ..ช่วงเรียนแม่ก็บอกให้เจ้าเขตกลับมาบ้านบ้างอยู่น้า บอกให้มาเยี่ยมน้องบ้างก็ไม่เห็นจะใจอ่อนสักที” แม่ตองพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ ผมก็ยิ้มรับอย่างไม่คิดอะไร ความจริงก็เข้าใจเหตุผลของพี่เขตดีว่าทำไมถึงไม่ยอมกลับไทยมาเยี่ยมผมบ้าง...
เป็นลูกคนเดียวมาตลอด พอวันหนึ่งมีเด็กที่ไหนไม่รู้ว่าโผล่ในสถานะน้องชาย ย่อมไม่พอใจเป็นธรรมดา...
“แม่หวังว่าพี่เขาจะเอ็นดูครามนะ ครามเป็นเด็กดีขนาดนี้และพี่เขาก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว มันต้องดีขึ้นแน่นอน!” แม่ตองพูดอย่างให้กำลังใจ ก่อนจะเดินเข้ามาสวมกอดผมไว้อย่างหลวม ๆ
ความสัมพันธ์พี่น้องต่างพ่อแม่เรา ไม่ใช่แค่ผมที่รู้ว่ามีปัญหาแต่รวมไปถึงพ่อแม่ของเขาด้วย พี่เขตแสดงออกอย่างชัดเจนว่าต้องการเป็นลูกชายคนเดียวและไม่ยอมรับผมเป็นน้องชายอีกคนแน่ ๆ
“ผมจะรับเขาเป็นแค่เด็กในบ้าน แต่ไม่ใช่น้องชายของผม” ประโยคนี้ผมยังจำได้ขึ้นใจเลย
____________
- Writer
