EP : 5 แผนการของสองหนุ่ม
1755 Words
บทที่ 5
ญานิตาเดินกลับมาในงานเลี้ยงอีกครั้งแต่ในครั้งนี้เธอเดินตรงไปที่โต๊ะของมาเฟียกลุ่มใหญ่ซึ่งในนั้นมีคนที่ชื่อว่าเสี่ยวเหว่ย
"สวัสดีค่ะดิฉันญานิตามาตามคำเชิญของเสี่ยวเหว่ย" ชายหนุ่มวัยกลางคนซึ่งหน้าตาดั่งกับผู้ชายวัยละอ่อนแต่เขานั้นแต่งตัวมีภูมิฐานเหมือนกับหัวหน้าตระกูลเฉินที่เมืองจีน
"สวัสดีครับผมได้ยินชื่อเสียงของคุณมาสักพักแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสได้ร่วมดื่ม ถ้าไม่เป็นการรังเกียจผมขอเชิญคุณนั่งดื่มกับผมที่โต๊ะ"
เสียวเหว่ยเดินมาเชิญญานิตาด้วยตัวเองพร้อมทั้งแบมือผายออกให้ญานิตานั้นจับมือ
ทว่าญานิตาไม่ต้องการที่จะจับมือผู้ชายคนไหน เธอเดินเข้าไปพร้อมกับพยักหน้านั่งลงที่โต๊ะที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้
สายตาของเธอกวาดมองมีแต่นักธุรกิจต่างชาติส่วนมากจะเป็นเมืองจีนที่รวมกับประเทศไทย
"คุณคลาสสวัสดีครับ" เขามาจริงๆ ดูเหมือนว่าเขานั้นจะเห็นเธออยู่กับกลุ่มมาเฟียและนามธุรกิจชื่อดังจึงเดินเข้ามาร่วมโต๊ะอาหารด้วย
"ถ้าไม่เป็นการรังเกียจผมขอนั่งด้วยได้ไหมครับ" ไม่รู้ว่าความบังเอิญหรือว่าถูกจัดฉากไว้แล้วกันแน่คลาสเดินมานั่งเก้าอี้ที่ว่างอยู่ด้านข้างของญานิตา คลาสกวาดยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์มองมาที่ญานิตาพร้อมกับยักคิ้วใส่
"ไม่ทราบว่าคุณญาณิตานี้มีแฟนหรือยังครับ" ผู้ที่ชื่อว่าเสี่ยวเหว่ยนั้นเอ่ยถามญานิตาตรงๆ สายตาของเขาที่มองเธอนั้นบ่งบอกถึงความชอบและอยากได้
"ยังค่ะ" ญานิตาตอบตามมารยาทซึ่งทำให้หนุ่มๆ ในโต๊ะนี้โดยเฉพาะเสี่ยวเหว่ยนั้นตื่นเต้น
"แล้วไม่บอกไปล่ะ...เคยมีผัวมาแล้ว" คำพูดนี้เป็นของใครไม่ได้เลยนอกจากคลาสอยู่ๆ ก็พูดกลางโต๊ะอาหารว่าญานิตานั้นเคยมีสามีมาแล้วสายตาของทุกคนต่างพากันหันมองหน้ากัน
"ขอโทษนะครับคุณคลาสหมายความว่ายังไงเหรอครับ เคยมีผัวมาแล้ว ได้ข่าวว่าญานิตาลูกสาวของแม่เลี้ยงตระกูลเฉินลู่ยังไม่เคยแต่งงาน??"
เขาจะทำให้เธอเสียแผนไม่พอแถมยังทำให้เธอเป็นอันตรายอีกต่างหาก ถ้าแม่เลี้ยงได้ยินและรู้ว่าเธอกับเขานั้นเคยมีอะไรกันทุกอย่างมันคงแย่ลงกว่านี้
ญานิตาเธอหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วลุกขึ้น
"ฉันไม่อยากอยู่กับคนที่ไม่มีมารยาทขอโทษนะคะ...ฉันยังไม่เคยแต่งงานอาจจะเป็นความเข้าใจผิดของคุณคลาส" ญานิตาเอ่ยปฏิเสธกลางโต๊ะและเดินออกมาทันที ส่วนเขานั้นยังไม่ยอมหยุดยังวิ่งมาขวางหน้าเอาไว้
"ทำไมเธอไม่บอกความจริงไปล่ะ...ว่าเธอเคยนอนกับฉันแล้ว" ทำไมเขาถึงวนหาเสี้ยนจริงๆ ญานิตายกมือผลักไหล่ของคลาสนั้นออกจากทาง
"หลบไปค่ะ"
"เรามาคุยกันดีๆ แล้วตกลงกันใหม่ไหม ฉันจะยื่นข้อเสนอให้กับเธอและเรื่องราวในอดีตฉันจะไม่คิดถึงมัน" เมื่อญานิตาเดินออกมาเพียงหนึ่งก้าวเขานั้นเอ่ยยื่นข้อเสนอให้ซึ่งเธอไม่ได้ต้องการเลยสิ่งเดียวที่เธอต้องการในตอนนี้คือหลุดพ้นจากแม่เลี้ยงและไปอยู่กับลูกทั้งสองคน
"ฉันไม่ต้องการดูแลตัวเองให้ดีเถอะ!"
คลาสได้เพียงแต่กำมือแน่นยื่นข้อเสนอก็ไม่เอา แถมทั้งยังเดินออกมาโดยที่ไม่สนใจอีกต่างหาก ทำไมหัวใจของเขาถึงรู้สึกแปลกยิ่งได้เห็นหน้าของหญิงสาวคนนี้ที่ตัวเองเกลียดมากก็ยิ่งรู้สึกว่าหัวใจนั้นเต้นรัว
"เกิดอะไรขึ้นวะคลาส" เหมราชเพื่อนสนิทของคลาสนั้นเดินเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับจับไหล่ของเพื่อนพร้อมกับเอ่ยถาม
"มึงเชื่อไหมว่าผู้หญิงคนนั้นคืนนิตาพี่สาวของอันนา"
คลาสหันมองเหมราชเพื่อนสนิทของตัวเองและเอ่ยถามว่าเพื่อนนั้นเชื่อหรือเปล่า
"กูเชื่อตั้งแต่แรกแล้วเพราะกูเจอเธอตั้งแต่ร้านเหล้า เมื่อกูพาเมียมากูไปดื่ม" ดูเหมือนว่าคลาสกับเหมราชนั้นจะมีเรื่องที่จะต้องคุยกันหลายเรื่อง เมื่อกลับมาจากงานเลี้ยงเขาเดินตรงเข้าไปในห้องทำงานของเหมราช เพื่อคุยเรื่องของนิตาโดยที่อันนานั้นขึ้นไปนอนแล้ว
"จริงเหรอวะ...แสดงว่านิตาช่วยมึงไว้อะดิ" คลาสพยักหน้าให้กับเหมราชแม้แต่เหมราชยังไม่อยากจะเชื่อว่าท่านรองนั้นเป็นคนสั่งให้จัดการเพื่อนตัวเอง
"ไม่น่าเชื่อว่ามันจะเลวได้ขนาดนี้ที่จริงอยู่กับมันมาตั้งหลายปีคือมันซื่อสัตย์มาโดยตลอดนะ ขออะไรมันก็ทำตาม"
"คนเรามันไม่พอเป็นไง! มันเห็นพ่อกูเสียมันก็เลยจะขึ้นแท่นมานั่งแทนทำเป็นเอาลูกสาวมาอ้างและจะให้หมั้นกับกู เลวจริงๆ"
"กูว่าเรื่องนี้...ถ้าไม่ได้นิตามึงต้องพลาดท่าให้กับสองพ่อลูกนั้นอย่างแน่นอน! กูว่านิตามีประโยชน์มากนะ" เหมราชยกยิ้มด้วยมุมปากซึ่งทั้งสองคนร้ายพอๆ กัน
"แล้วกูควรทำยังไง?"
คลาสเอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างเหมราชที่เขานั้นเจ้าเล่ห์และร้ายกาจแบบลึกๆ
"คนเราอะมันเคยมีอะไรกันแล้วมันก็ไม่ยากที่จะมีอะไรกันต่อ! แต่แค่ในครั้งนี้ทำให้เธอติดใจแล้วก็ยอมเป็นทาสของมึงแค่นั้น ไม่มีใครมาทำอะไรมึงได้เชื่อกูสิตรงไหนอันตรายตรงนั้นก็ยิ่งปลอดภัย" คลาสเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันทีเมื่อเพื่อนสนิทของตนเองนั้นคิดแบบเดียวกันกับตัวเอง
"สมกับเป็นเพื่อนสนิทกูมากที่สุดเลย! แต่กูก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้นิตามาหากู" เสียงหัวเราะของเหมราชนั้นดังขึ้น เขายิ้มด้วยมุมปากอีกครั้งพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาโดยไขว่ห้างอย่างสบายใจ
"ก็ไม่เห็นยากเลย...เมียกูทำให้นิตามาหามึงได้" คลาสเบิกตากว้างขึ้นมาทันทีทำไมเพื่อนของตัวเองได้ฉลาดหลักแหลมขนาดนี้เนี่ยแถมทั้งยังเจ้าเล่ห์อีกต่างหาก แต่ดีนะที่เขาถอดเขี้ยวเล็บแล้วไม่อย่างนั้นอันนาคงปวดใจอย่างแน่นอน
"ขอบใจมากนะเหมราชกูสัญญาว่าจะไม่ทำให้อันนาน้องสาวของกูเดือดร้อน" อันนาคือน้องสาวของคลาสแต่ไม่ใช่น้องสาวพ่อแม่เดียวกันซึ่งอันนาคือลูกของน้องชายแม่คลาสเท่านั้น
"ดูแลตัวเองนะเว้ย...มีอะไรให้รีบโทรมาอย่าเชื่อใครง่ายๆ อีก โชคดีนะที่เป็นนิตาถ้าเป็นคนอื่นป่านนี้คงขิต"
ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ในห้องทำงานและคิดว่าอันนานอนหลับอยู่บนห้องจริงๆแล้วเธอแอบฟังตั้งแต่แรกได้ยินทุกอย่าง เธอดีใจที่ญานิตาคนนั้นคือนิตาพี่สาวของตัวเองแต่เสียใจที่สามีจะใช้เธอนั้นเป็นตัวล่อให้พี่สาวออกมาหา
"แล้วฉันต้องทำยังไงเนี่ย" เป็นความปวดหัวของอันนาอีกแล้วเธอเดินกลับขึ้นมาบนห้องเพื่อรอสามีกลับเข้ามา แต่ใบหน้าของอันนานั้นเต็มไปด้วยความกังวลแถมทั้งยังโกรธสามีตัวเอง
"อ้าวยังไม่นอนอีกเหรอที่รัก" เหมราชเดินเข้ามาหาภรรยาที่เตียงในขณะที่กำลังนั่งลงข้างๆ อันนาเธอลุกขึ้น
"อันนาได้ยินทุกอย่าง! เลิกยุ่งกับนิตาได้แล้วนะคะ ถ้าคุณยังโกรธและแค้นแทนน้องสาวของคุณ ฉันไม่ต้องการที่จะอยู่กับคุณและอัคคีจะไม่ได้เจอคุณอีก" เหมราชรีบจับมือของภรรยาทันที
"คุณอาจจะได้ยินทุกอย่างแต่ได้ยินไม่หมดทุกอย่างอย่างแน่นอน! ที่ผมทำลงไปก็เพราะว่าอยากให้ไอ้คลาสกับนิตาสมหวังกันเท่านั้นเอง ผมเชื่อนะว่าเพื่อนสนิทของผมมันรักนิตาแต่มันแค่ปากแข็ง" อันนาหันกลับมองหน้าสามีของตัวเองซึ่งเธอคิดว่าสามีนั้นหวังร้ายกับพี่สาวแต่จริงๆ แล้วเขาอยากให้เพื่อนกับนิตาได้อยู่ด้วยกันต่างหาก
"คุณพูดจริงๆ เหรอคะคุณเหมราช"
"สาบานได้เลยว่าผมเลิกคิดเรื่องนั้นแล้ว อีกอย่างผมไม่เคยไม่หวังดีกับเมียตัวเอง"
อันนาโอบกอดสามีด้วยความดีใจ โชคดีที่เธอไม่ใช่คนอารมณ์ร้อนป่านนี้คงได้ทะเลาะกันจนบ้านแตกไปแล้ว
ตัดมาทางด้านของญานิตา
เมื่อกลับมาที่บ้านสายตาของแม่เลี้ยงที่จ้องมานั้นมองมาด้วยความไม่พอใจ เธอลุกขึ้นจากโซฟาตรงมาหาลูกสาวและของที่มอบให้นั่นคือฝ่ามือเช่นเคย
ในครั้งนี้ใบหน้าของญานิตานั้นหันไปตามแรงตบพร้อมกับเลือดออกมาที่ริมฝีปาก
"แม่เลี้ยงตบทำไมคะ...ญานิตาทำอะไรผิดอีกแล้วเหรอ"
"ฉันไม่ต้องการให้เธอไปคบหรือว่าไปคุยกับเสี่ยวเหว่ย เพราะว่ามันเป็นตระกูลที่ฉันเกลียดมากที่สุดเป็นตระกูลที่เฉินลู่เกลียดมากๆ"
แสดงว่าเสี่ยวเหว่ยที่จะเข้ามาหาเธอนั้นต้องมีแผนการอะไรบางอย่าง
"ลองคิดกลับกันสิคะ...ทำไมเขาถึงต้องการให้ญานิตาเข้าไปหา มันต้องมีแผนการอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตระกูลอย่างแน่นอนทำไมแม่เลี้ยงถึงไม่คิดกลับกันดูล่ะ"
"หมายความว่ายังไง"
"แม่เลี้ยงควรคิดได้นะคะ...ผ่านอะไรมาก็ตั้งเยอะขอตัวขึ้นไปนอนและอย่าคิดว่าการตบหน้าของใครแล้วเขาจะไม่โกรธ" ใบหน้าน้อยกัดฟันเข้าหากันกวาดมองหน้าของผู้เป็นแม่ด้วยความโกรธ เธอเดินกลับขึ้นมาบนห้องเขวี้ยงข้าวของลงพื้นพร้อมกับนั่งร้องไห้อยู่ที่หน้าประตู
"ฮื่อๆ เมื่อไรฉันจะหลุดพ้นสักที แม่คิดถึงหนูทั้งสองคนเหลือเกินลูก" เธอได้เพียงแต่หลับตาลงทั้งน้ำตาพร้อมกับใบหน้าลูกชายและลูกสาวฝาแฝดที่ตนเองนั้นคิดถึงและอยากกอดแต่ไม่มีโอกาสได้ไปหา
- Writer
