เมียลับของตาย

ชั้น 88 #1

“อะแฮ่ม”

เมื่อเพลงขวัญแยกกับเอริคกลับมายังโต๊ะตัวเดิมที่ซานิออกคำสั่งไว้ว่าไม่ให้ลุกไปไหน ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนก็ได้พบเข้ากับคุณผู้จัดการจอมเฮี้ยบที่ยืนกอดอกรออยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าของซานิเต็มไปด้วยความกังวลระคนโกรธอยู่เล็ก ๆ ทำเอาเพลงขวัญรู้สึกผิดอยู่ในใจไม่น้อยที่ต้องโกหกว่าอยากกินอะไรรองท้องไปแบบนั้น

“ไปไหนมา น้องญ่าเด็กดื้อ พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าอยู่กองนี้ห้ามเดินไปไหนมาไหนคนเดียว เดี๋ยวก็เกิดเรื่องแบบเมื่อวานอีกหรอก”

“พี่ซานิขา ญ่าขอโทษค่ะ พอดีญ่ามีธุระนิดหน่อย…แบบว่านิดเดียวจริง ๆ แค่เดินออกไปคุยโทรศัพท์ตรงนู้น ไม่ได้เดินไปซนแถวไหนเลยค่ะ” เพลงขวัญใช้ลูกไม้เดิม ๆ ในการแก้ตัวกับผู้จัดการของตน ซานิเองก็เหนื่อยใจที่จะเถียงสู้ จึงหันไปหยิบถุงพลาสติกจากร้านสะดวกซื้อมายื่นให้แทน

“จ้า ๆ ไม่ซนก็คือไม่ซน พี่จะพยายามเชื่อแล้วกันเนอะ นี่แซนด์วิชทูน่ามายองเนสของโปรดเรา แล้วก็น้ำจับเลี้ยง จะได้สดชื่นพร้อมลุยไปตลอดทั้งวัน”

“ขอบคุณมากนะคะพี่ซานิ รู้ใจญ่าอีกแล้ว น่ารักที่สุดในสามโลกเลยค่ะ” มือบางเอื้อมไปรับเอาถุงนั้นมาถือไว้ พร้อมกับหยิบแซนด์วิชร้อน ๆ ออกมา ตั้งท่าจะกินโชว์คุณผู้จัดการว่าตนเองนั้นอยากกินอะไรรองท้องจริง ๆ

แต่ยังไม่ทันที่แซนด์วิชจะได้เข้าปาก เสียงไม่พึงประสงค์ของใครสักคนก็ดังข้ามมาจากโต๊ะนั่งพักเตรียมเข้าคิวถ่ายของนักแสดงอีกฝั่ง

“คนเรานี่ก็นะ อยากดังก็เลยต้องสร้างข่าวคาว ๆ ให้ตัวเอง หมั่นไส้ชะมัด”

เป็นเสียงของลัดดา นางร้ายหน้าเก่าที่อายุมากกว่าเพลงขวัญได้รอบหนึ่ง เธอรับบทเป็นแม่ของตัวร้ายในเรื่อง ใบหน้าที่มีริ้วรอยอยู่มากนั้นเคลือบเอาไว้ด้วยเครื่องสำอางเพื่อพรางอายุ ริมฝีปากของหล่อนคว่ำลงเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เพลงขวัญมองตามสายตาของนักแสดงรุ่นพี่แล้วก็พอจะเดาออกว่าหมายถึงใคร

“ทำไมคะคุณดา ไอ้ข่าวคาว ๆ ที่ว่านั่น ใครมันคาบไปให้คุณดาเสพเหรอคะ สมัยนี้แล้วต้องเสพข่าวอย่างไม่สตินะคะ ไม่งั้นจะกลายเป็นคนโง...โงอะไรน้า โงเติมไม้เอกอะค่ะ” ซานิเปิดประเด็นขึ้นอย่างไม่คิดรีรอให้อีกฝ่ายได้พูดลอย ๆ แบบฟรี ๆ เธอเห็นสายตาของทั้งผู้จัดการปากปีจอและลัดดามองมาทางเพลงขวัญหลายหนแล้วนับตั้งแต่ถ่ายทำคิวแรก

“ว้าย พี่ว่าพี่ก็ยังไม่ได้เอ่ยชื่อน้องเรญ่าของซานิเลยนะจ๊ะ แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรนะแคนดี้” ลัดดาหันไปถามผู้จัดการส่วนตัวของตนที่เป็นสาวประเภทสองเหมือนกับซานิ ซึ่งก็ตอบรับเป็นลูกไล่ให้อย่างดี

“ร้อนตัวไงคะคุณดาขา”

เพลงขวัญขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นว่าเหตุใดนักแสดงรุ่นพี่ถึงได้ตั้งแง่มาพูดจากระแนะกระแหนตน แต่เมื่อมองย้อนกลับไปว่าที่ผ่านมา เส้นทางการเป็นนักแสดงของตัวเองนั้นมีทั้งคนรักและคนเกลียดมากแค่ไหน หญิงสาวก็ปลงได้ว่าลัดดาคงแค่อยากหาเรื่องแซะให้เธอเจ็บใจเล่นเท่านั้น

“ร้อนตัวบ้าบออะไรยะ ก็เห็น ๆ อยู่ว่าทั้งคุณดาทั้งแคนดี้หันมาทางน้องเรญ่าตอนที่พูดเรื่องข่าวคาว เอาเวลาไปเคลียร์เรื่องเตียงหักของตัวเองก่อนดีไหมคะคุณดา จะได้ไม่เหลือเวลามายุ่งเรื่องน้องเรญ่า!” ซานิของขึ้นจนเพลงขวัญต้องรีบดึงแขนห้ามเอาไว้ เพื่อไม่ให้เป็นเรื่องใหญ่ไปมากกว่านี้

“พี่ซานิ…ญ่าไม่เป็นไรค่ะ ช่างพวกเขาเถอะ คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันน่ะค่ะ พี่ซานิเคยสอนญ่าไม่ใช่เหรอคะ ว่าอย่าเป็นคนแบบที่ตัวเองเกลียด ไม่เป็นไรนะคะ” มือเล็กลูบแขนของผู้จัดการตนให้ใจเย็นลง ฝั่งลัดดาก็เบ้ปากเมื่อเห็นการกระทำของเพลงขวัญ พร้อมกับขยับปากพูดแบบไม่ออกเสียงว่า “ปลอม”

“พี่รำคาญจริง ๆ นะญ่า ไปกองไหนก็เจอแต่คนแบบนี้ พวกขี้อิจฉา เห็นคนอื่นดีกว่าตัวเองไม่ได้ สภาพ เอาตัวเองยังไม่รอด ยังมาสาระแนเรื่องชาวบ้านอีก” ซานิกระแทกตัวนั่งลงอย่างหงุดหงิด เพลงขวัญเองก็ทำได้แค่ลูบต้นแขนอีกฝ่ายให้ใจเย็นลงเท่านั้น

การถ่ายทำตลอดทั้งวันค่อนไปทางราบรื่น แม้จะมีการจงใจผิดคิวจากลัดดาที่ทำให้เพลงขวัญต้องเจ็บตัวนิด ๆ หน่อย ๆ บ้าง แต่หญิงสาวก็ไม่คิดปริปากให้ผู้จัดการของตนรู้ เพราะไม่อย่างนั้นคงกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ

เพลงขวัญรู้ดีว่าการเงียบเพื่อให้เรื่องจบเป็นสิ่งที่ทำได้ง่ายที่สุด

มือข้างที่มีรอยข่วนจากเล็บเจลของนักแสดงรุ่นพี่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเช็ก เมื่อได้ยินเสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น แม้จะเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นตา แต่ข้อความภายในก็ทำให้เพลงขวัญเดาออกว่าใครเป็นผู้ส่งมา

Anonymous : คุณเพลงขวัญไปพบเจ้านายได้ที่ทีอาร์เอคอนโดมิเนียมชั้น 88 ได้เลยครับ ห้ามเกินสองทุ่มนะครับ กรุณารักษาเวลาด้วยครับ ขอบคุณครับ

Anonymous : ส่วนข้าวของจากที่อยู่เก่า เจ้านายส่งคนไปขนย้ายเข้ามาที่ชั้น 22 เรียบร้อยแล้วนะครับ คีย์การ์ดของคุณเพลงขวัญจะอยู่กับคนของเจ้านายที่ล็อบบี สามารถบอกได้เลยว่าเป็นคนของเจ้านาย ก็จะได้รับคีย์การ์ดชั้น 22 ทันทีครับ

นิ้วเรียวพิมพ์ตอบกลับไปว่ารับทราบ ก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าสะพายคู่ใจ ตอนนี้เพลงขวัญอยู่ในชุดเดรสตัวเดียวกับที่ใส่มาแต่เช้า เส้นผมหยักศกเงางามถูกมัดเป็นหางม้าไว้ข้างหลังอย่างง่าย ๆ สองเท้าตั้งใจที่จะเดินออกไปแบบเงียบ ๆ เพื่อเรียกรถให้ไปส่งยังสถานที่นัดหมายตามในแชต แต่สุดท้ายก็ถูกร่างสูงโปร่งของใครคนหนึ่งยืนขวางเอาไว้อยู่ดี

“…พี่ซานิ”

“จะแอบไปไหนคนเดียวเอ่ย ให้พี่ไปส่งดีกว่า นี่ก็จะค่ำอยู่แล้ว กลับคนเดียวมันอันตรายนะเพลง” ซานิยืนกอดอก วันนี้ผู้จัดการของเพลงขวัญอยู่ในรูปลักษณ์ที่แปลกตาไปกว่าทุกวัน เส้นผมยาวสลวยซึ่งแท้จริงแล้วเป็นเพียงวิกกึ่งทอมือถูกถอดเก็บไว้ที่เบาะหลังรถ เสื้อผ้าที่ควรจะเป็นชุดเปรี้ยวแซ่บสีสันแสบตาก็เปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดและกางเกงสีดำ พร้อมทั้งรองเท้าหนัง บริเวณหน้าอกที่เสริมเติมแต่งมาก็ราบลง เพลงขวัญเดาว่าน่าจะเป็นการสวมเสื้อกล้ามทอมเพื่ออำพราง ใบหน้าสวยเช้งที่เคยเคลือบด้วยเครื่องสำอางหลายชนิดถูกลบออกหมดจนเหลือแค่หน้าสด ดูรวม ๆ แล้วเหมือนหนุ่มน้อยหน้าหวานไม่มีพิษมีภัยคนหนึ่งเท่านั้น

ถึงจะเห็นรูปลักษณ์นี้ได้น้อยครั้ง แต่นี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เพลงขวัญเห็น หญิงสาวยังคงใช้สรรพนามเดิมและท่าทีเดิมในการคุยกับซานิ เพราะเธอรู้ดีว่าแม้ร่างกายในตอนนี้จะดูเข้าใกล้คำว่าชายมากแค่ไหน แต่หัวใจของผู้จัดการที่เป็นเหมือนทั้งเพื่อนและพี่สาวนั้น กลายเป็นหญิงไปโดยสมบูรณ์แล้ว

“พอดีว่า…” นักแสดงสาวเจ้าบทบาทกำลังพยายามหาหลากร้อยข้ออ้าง “…เพลงเพิ่งย้ายที่อยู่น่ะค่ะ ขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอกหรือว่าปรึกษาพี่ซานิล่วงหน้า เพลงย้ายของไปอยู่ที่นั่นได้สักพักแล้วค่ะ คือเพลงเช่าแบบรายเดือนน่ะค่ะ”