“ไม่มีปัญหาเลยค่ะ ขอบคุณพี่ซานิมากเลยนะคะที่เป็นธุระให้ แล้วเมื่อคืนได้ค้างที่บ้านไหมคะ หรือกลับมานอนที่คอนโดฯ เหมือนเดิม” เพลงขวัญชวนคุย ขณะที่เดินหาไดร์เป่าผมไปด้วย
(พี่กลับมานอนที่คอนโดฯ กลับไปก็เจอพ่อพูดจาไม่น่าฟังใส่เลย แต่ก็ช่างมันเถอะ เดี๋ยวพี่โทร.ไปแคนเซิลงานแทนเราก่อน พักผ่อนเยอะ ๆ นะเพลง ถ้าอาการช้ำไม่ดีขึ้นก็รีบบอกพี่ เผื่อมันช้ำในหรือเส้นเอ็นมีปัญหานั่นนี่ เรามองจากข้างนอกไม่เห็น พี่เป็นห่วงเพลงมากกว่าห่วงงานนะคะ) ซานิพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงจริง ๆ อย่างที่ว่า
“ขอบคุณพี่ซานิมากเลยนะคะที่เป็นห่วงเพลง เพลงจะคอยอัปเดตอาการอยู่เรื่อย ๆ นะคะ” ทั้งคู่พูดคุยกันต่ออีกเล็กน้อย แล้วเพลงขวัญก็วางสายมาจัดการกับเส้นผมที่เปียกลู่อยู่ด้วยการเป่าให้แห้ง พร้อมกับถักเปียด้วยตัวเองแบบง่าย ๆ ตามที่ซานิเคยสอนให้ เพียงเท่านี้หญิงสาวก็พร้อมไปเผชิญหน้ากับคนที่นั่งรออยู่ในห้องอาหารแล้
