เช้าวันใหม่เดินทางมาถึง หลายสิ่งหลายอย่างได้เริ่มต้นชีวิตใหม่เหมือนเช่นพระอาทิตย์ที่ขึ้นจากขอบฟ้าในทุกวัน ต่างจากเพลงขวัญที่ไม่มีโอกาสได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ หรือไม่มีโอกาสได้หลีกหนีจากความทรมานที่ตนประสบพบเจออยู่เลย
ดวงตากลมเกรอะไปด้วยคราบน้ำตาเหม่อมองลอดช่องว่างระหว่างผ้าม่านตรงหน้าต่าง เธอนอนนิ่งอยู่ในท่าเดิมที่เมฆาทิ้งเอาไว้ คราบคาวขาวขุ่นปะปนอยู่กับโลหิตสีแดงฉานที่หว่างขาเริ่มแห้งกรัง เพลงขวัญฝืนใจลุกขึ้นนั่ง มือข้างหนึ่งวางลงบนหน้าท้องของตนโดยไม่รู้เลยว่าภายในนั้นยังคงมีอีกหนึ่งชีวิตอยู่หรือไม่
มืออีกข้างที่ว่างของเธอยกขึ้นปิดริมฝีปาก หญิงสาวปล่อยโฮออกมาด้วยความรู้สึกชอกช้ำ เธอไม่สามารถรักษาอะไรไว้ได้เลยสักอย่าง ไม่ว่าจะเป็นชื่อเสียง หน้าที่การงาน ความเป็นพี่น้อง การเป็นลูกสาวที่ดี หรือแม้แต่การเป็นแม่ที่ดี
“ฮึก…แม่ขอโทษ” เพลงขวัญลูบหน้าท้องของตนเบา ๆ ความรู้สึกคลื่นไส้เวียนศีรษะกลับ
