โน้ตตัวสุดท้ายถูกบรรเลง พร้อมกับรสรินที่เดินยิ้มร่าเริงเข้ามาหาเมฆาด้วยหวังว่าตนจะได้รับคำชม หญิงสาวเกาะแขนแกร่งอีกครั้งพร้อมกับเอ่ยคำหวานชวนให้ฟังอย่างไม่รู้เบื่อ “เมฆขา เป็นยังไงบ้างคะ...ฝีมือเล่นเปียโนของรส ยังเป็นที่หนึ่งในใจของเมฆอยู่หรือเปล่า”
เมฆาดึงตัวเองกลับมาจากภวังค์ พยายามอย่างหนักที่จะสลัดภาพเพลงขวัญออกไปจากความคิด เขาพยักหน้ารับ ตอบเสียงแผ่วเบาไม่หนักแน่น “อืม รสเล่นเปียโนเก่งเหมือนเดิม เราไปสั่งอาหารกันเถอะ แถวนี้คนเยอะ ผมไม่ค่อยชอบเท่าไร”
เขาหมายถึงกลุ่มคนมากมายที่มายืนดูรสรินเล่นเปียโน เมื่อดนตรีจบลง ความสนใจของกลุ่มคนเหล่านั้นก็เพ่งเล็งมายังหนุ่มสาวที่ยืนคล้องแขนกัน พูดให้ถูกคือมีแค่ฝ่ายหญิงเท่านั้นที่พยายามเข้าหา
รสรินเดินไปยังโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลจากกองถ่ายเท่าไรนัก แม้จะได้ยินเสียงความวุ่นวายอยู่บ้าง แต่นั่นก็เป็นมุมเดิมที่เธอและเขาเคยมากินอาหารกัน หญิงสาวเลือกที่จะนั่ง
