“เพลง!” เสียงของผู้จัดการส่วนตัวเรียก ทำให้เพลงขวัญที่นั่งอยู่บนรถมองออกไปนอกกระจกอยู่หลุดจากภวังค์ ก่อหน้านี้เธอฝืนขอออกจากโรงพยาบาลไปพักฟื้นที่บ้านต่อ ดีที่แพทย์สาวเข้าใจและอนุญาต
“คะ…?” ดวงตากลมกะพริบปริบ ๆ ขณะที่แขนเล็ก ๆ กอดถุงกระดาษบรรจุยาบำรุงครรภ์เอาไว้แน่นราวกับเป็นสิ่งที่หวงแหนที่สุดในชีวิต แม้แต่พี่ซานิก็ไม่ยอมให้มาแตะต้อง “พี่ซานิเรียกเพลง..มีอะไรหรือเปล่าคะ เพลงตกใจหมดเลย...”
“พี่เรียกเราสามสี่รอบแล้วถึงได้ขึ้นเสียงแบบนั้น พี่จะถามว่าหมอบอกอาการเราว่ายังไงบ้าง พอดีพี่ไม่ได้เข้าไปด้วย บอกตรง ๆ ว่าเป็นห่วงมาก ๆ มันมีอะไรที่พี่รู้ไม่ได้หรือเปล่าเนี่ย” เซนส์ของซานิยังคงแรงไม่เปลี่ยน ตามประสาคนที่โชกโชนในวงการบันเทิงมานานพอสมควร
“ไม่มีค่ะ ไม่มีอะไรเลย” เพลงขวัญรีบตอบ พยายามควบคุมเสียงของตนไม่ให้สั่นจนแสดงอาการพิรุธเกินไป “เพลงแค่พักผ่อนไม่เต็มที่ค่ะ คุณหมอบอกว่านอนหลับให้เต็มอิ่
