สนามบินสุวรรณภูมิ
เมฆาเดินมารอตรงผู้โดยสารขาเข้าด้วยความรู้สึกที่ไม่ได้ยินดียินร้ายเท่าไรนัก กลับกันเขาหวนนึกถึงใครคนหนึ่งที่ตนทิ้งเอาไว้กลางมื้ออาหาร แถมยังยกเลิกนัดฟ้าผ่าอีกต่างหาก
ชายหนุ่มพยายามไล่ความคิดนั้นไปให้พ้น ขณะที่สอดส่ายสายตามองหาหญิงสาวที่ทักข้อความมาบอกพิกัดของตนเองไว้ และแล้วก็มีมือเล็ก ๆ ของใครคนหนึ่งเอื้อมมาปิดตาเขาเอาไว้จากข้างหลัง
“ทายสิคะ ใครเอ่ย” เสียงหวานใสที่เมฆาไม่ได้ยินมาหลายปีดังขึ้นใกล้ ๆ เขาแกะมือออกโดยไม่ได้ให้คำตอบจนเจ้าของมือมีสีหน้าจ๋อยลง “ทำไมไม่ทายก่อนล่ะคะเมฆ…นี่รสเขย่งสุดปลายเท้าเลยนะคะกว่าจะปิดตาเมฆได้”
เมฆามองสำรวจหญิงสาวที่ยืนอยู่ต่อหน้าตน รสรินเป็นผู้หญิงที่เขาจัดให้อยู่ในประเภทเป็นงาน เธอมีทรวดทรงอวบอัด เสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ล้วนแล้วแต่เป็นแบรนด์เนม ดวงตาสีฟ้าอ่อนบ่งบอกความเป็นลูกครึ่งในตัวนั้นก็ดูน่าหลงใหล อีกทั้งใบหน้ารูปไข่และผิวสีน้ำนมยังเป็นอ
