เศษรักมาเฟีย

14 ถ้ามึงไม่เอา...กูเอาเอง!

14 ถ้ามึงไม่เอา...กูเอาเอง!

อิคารัสก้าวเข้ามาเผชิญหน้า บัวบูชาที่กลัวจนแทบเสียสติเอาแต่หลบอยู่ข้างหลังโจนาธาน

“ผมทำไม่ลงครับ” โจนาธานตอบเสียงเรียบ

“ปกติมึงไม่ใช่คนแบบนี้โจนาธาน หรือมึงสงสารผู้หญิงคนนี้”

“ผมว่านาย…เอ่อ…ทำเกินไป”

“แต่มึงเป็นคนเสนอกูเองไม่ใช่หรอ”

“ถ้าผมรู้ว่านายจะทำแบบนี้กับบัวบูชา ผมจะไม่มีวันทำแบบนั้นแน่นอน”

“นี่มึงกำลังโดนผู้หญิงปั่นหัวอยู่นะโจนาธาน มึงเป็นลูกน้องกูแท้ๆ ควรทำตามคำสั่งของกูสิ” อิคารัสตะคอกเสียงดังใส่ลูกน้องคนสนิท เพราะรู้สึกไม่พอใจที่โจนาธานกล้าขัดคำสั่ง

“ผมทำตามคำสั่งของนายได้ทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องนี้ ผมสงสารเธอ”

“แล้วพ่อกูล่ะ มึงเคยคิดสงสารบ้างไหม หรือมึงอยากหักหลังกูอีกคนก็เชิญ!”

“ผมไม่กล้าทำแบบนั้นหรอกครับ ผมจงรักภัคดีกับนาย แต่ผมแค่ไม่อยากให้นายทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กๆที่เขาไม่รู้เรื่องอะไร”

บัวบูชาที่หลบอยู่ข้างหลังโจนาธานกำสาบเสื้อของเขาไว้แน่นจนเหงื่อชุ่มฝ่ามือ รู้ว่าโจนาธานคงปกป้องเธอไม่ได้เสมอไป แต่อย่างน้อยถ้ามีเขาอยู่ตรงนี้ก็คงสบายใจกว่าอยู่กับปีศาจร้ายสองต่อสอง

“กูไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ถ้ากูยังไม่เจอตัวมัน ผู้หญิงคนนี้ก็จะอยู่เป็นสัตว์เลี้ยงของกูต่อไป” อิคารัสผลักร่างของโจนาธานออกแล้วกระชากร่างบางเข้ามาหาตัว “ถ้ามึงไม่เอา งั้นกูเอาเอง!”

แค่วกก!!

“ว้ายย!!” สิ่งที่คาดไม่ถึงว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้นั่นก็คือ มือใหญ่ฉีกกระชากเสื้อผ้าจนขาดหวิ่นต่อหน้าต่อตาโจนาธาน โชคดีที่เขาเบี่ยงหน้าหลบได้ทันจึงไม่เห็นสองเต้าอวบอัดที่โผล่ออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ร่างบางรีบยกมือปิดหน้าอกคัพซีทันทีพรางร้องไห้ด้วยความอับอาย ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้ต่อหน้าลูกน้อง

“ออกไปสิ ถ้ามึงไม่เอา….เดี๋ยวกูจะจัดการเอง” เสียงเข้มสั่งลูกน้องคนสนิท โจนาธานเม้มริมฝีปากเข้าหากันพร้อมพยักหน้ารับ แม้อยากช่วยบัวบูชามากแค่ไหนก็ตาม แต่เขาก็ไม่กล้าขัดคำสั่งเจ้านายอยู่ดี ได้แต่ภาวนาขอให้อิคารัสปราณีบัวบูชาบ้าง อย่างน้อยเธอก็ป่วยอยู่

โจนาธานเดินออกไป ทิ้งบัวบูชาอยู่กับปีศาจร้ายสองต่อสอง หญิงสาวร่ำไห้ด้วยความหวาดกลัว อยากร้องเรียกให้โจนาธานกลับมาช่วยแต่ก็กลัวชายหนุ่มดวงตาดุดันโกรธแล้วทำร้ายโจนาธานอีกคน

“เดินไปรอฉันที่เตียง” เสียงเข้มออกคำสั่ง คนตัวเล็กที่เอาแต่ยืนร้องไห้จนตัวโยงเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาทั้งน้ำตา ทั้งๆที่เธอป่วยอยู่แท้ๆแต่เขาก็ยังไม่เห็นใจ

“ฉันป่วยอยู่ ฮึก! คุณก็น่าจะเห็นใจฉันบ้าง” เธอจ้องตากับดวงตาคมกริบคู่นั้น แววตาของเขาเย็นชาเหลือเกิน…เกินกว่าจะเห็นใจ

“จะไปดีๆ หรือจะให้ฉันใช้กำลัง”

บัวบูชาร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความอดสู ขอบตาทั้งสองข้างร้อนผ่าว รู้สึกเหมือนว่าพิษไข้กำลังรุมเร้าอีกรอบ แต่เธอไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ ขาเรียวสั่นค่อยๆก้าวขึ้นไปนอนรออยู่บนเตียงอย่างช้าๆ ดวงตาบวมเป่งตัดพ้อทางสายตาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เขาก็ยังไม่เห็นใจ

“ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด” เขาออกคำสั่งอีกครั้งพรางถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกโดยที่สายตาคมกริบหยุดนิ่งอยู่ที่ร่างบาง

บัวบูชากำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ โกรธที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ปล่อยให้คนใจหยาบย่ำยีครั้งแล้วครั้งเล่า ต้องกล้ำกลืนฝืนทนให้เขาเหยียบย่ำทั้งร่างกายและจิตใจอยู่อย่างนั้น

มือเรียวค่อยๆถอดเสื้อผ้าขาดหวิ่นออกจากร่าง น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาจนดวงตาทั้งสองข้างพร่ามัวแทบมองไม่เห็นอะไรน้ำจากหยาดน้ำตา

“หึ!” อิคารัสถอดอาภรณ์ออกจากเรือนร่างจนหมดทุกชิ้น ร่างเปลือยที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างเตียง ปรายตามองร่างขาวเนียนที่กำลังนอนขดตัวอยู่บนเตียง ร่องรอยเขียวช้ำเป็นจ้ำบ่งบอกให้รู้ว่าคืนที่ผ่านมาเขาโหดร้ายเพียงใด

...แต่ทันใดนั้นเขาก็ไปสะดุดตาเข้ากับรอยเข็มน้ำเกลืออยู่บนหลังฝ่ามือ

มือหยาบกระชากร่างเล็กขึ้นมาทันที

“นี่รอยอะไร!”

“โอ้ยย!! ฉันเจ็บ ฮื้อๆๆ”

“ฉันถามว่ารอยอะไร!” มือหยาบบีบท่อนแขนเล็กราวกับจะทำให้แหลกละเอียดคามือเพียงเพราะต้องการเค้นหาคำตอบจากอีกฝ่าย

ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่านี่คือรอยเข็มน้ำเกลือ งั้นก็แสดงว่าช่วงที่เขาไม่อยู่ มีคนนอกเข้ามา

“คือว่าฉัน…ฮึก…” บัวบูชาไม่กล้าตอบ ริมฝีปากสั่นระริกเม้มเข้าหากันด้วยความหวาดกลัว

“มีคนนอกเข้ามาใช่ไหม ตอบฉันมา!” อิคารัสตะคอกเสียงดังขึ้น แถมแรงที่บีบอยู่บนท่อนแขนนั้นทำให้บัวบูชาเจ็บจนใบหน้าเห่ยเก

“คือว่าฉันป่วยหนัก…ปะ…ป้าลูซี่เลยโทรเรียกคุณหมอมา”

ปึก!

ร่างบางถูกผลักลงบนเตียงอย่างแรงทันทีที่รู้ว่าป้าลูซี่เป็นคนพาคนนอกเข้ามาโดยไม่ได้แจ้ง แต่ชายหนุ่มก็ไม่กล้าทำอะไรเพราะถือว่าป้าลูซี่คือลูกสาวของแม่นมที่เขารักเหมือนแม่แท้ๆ ทุกอย่างจึงไปตกที่บัวบูชาแทน

“ยะ…อย่าทำอะไรป้าลูซี่เลยนะ ฮื้อๆๆ ฉันผิดเองที่ป่วย ผิดเองที่อ่อนแอ”

“ฉันไม่ทำอะไรป้าลูซี่หรอก แต่คนที่จะต้องรับกรรมคือเธอต่างหาก” อิคารัสชี้หน้าด่าพร้อมกับจิ้มนิ้วเข้าที่ขมับของเธอ “ฉันไม่ได้สนใจหรอกว่าเธอจะเป็นหรือจะตาย ฉันแค่ไม่อยากให้คนนอกเข้ามาตอนที่ฉันไม่อยู่!”

มือใหญ่ตะปบเข้าที่แก้มใส กระชากหน้าเรียวให้หันกลับมาสบตา หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยง เสียงร้องไห้ดังระงมทั่วห้อง ต่อให้เธอร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นสายเลือดก็ยังต้องรองรับอารมณ์ดิบเถื่อนของเขาอยู่ดี

ดวงตากลมโตสบประสานกับดวงตาคมอีกครั้ง หัวใจดวงน้อยๆกระตุกวูบเมื่อเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาเกลียดพี่ชายของเธอแต่กลับมาลงที่เธอ ตัดสินคนอื่นโดยใช้ศาลเตี้ย ถ้าพี่ชายของเธอทำผิดจริงๆ ทำไมถึงไม่แจ้งความ

“ถ้าพี่ชายของฉันทำผิดจริงๆ ทำไมไม่แจ้งตำรวจล่ะ ทำไมถึงตัดสินคนอื่นด้วยวิธีแบบนี้ ฮื้อๆๆ”

“แจ้งตำรวจก็ไม่ได้ฆ่ามันสิ เผลอๆติดคุกไม่กี่ปีก็ออกมาแล้ว ตัดสินเองดีกว่า…เพราะฉันอยากให้มันตาย ไม่ได้อยากให้มันมีชีวิตอยู่!”

“ฉันขอให้คุณเจอเขาเร็วๆนะคะ หวังว่าความแค้นของคุณจะจบลงสักที” บัวบูชาหลับตาลง ปล่อยให้น้ำตาไหลรินอาบใบหน้า ความแค้นของผู้ชายคนนี้น่ากลัวเหลือเกิน ทำร้ายทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แม้กระทั่งผู้หญิงตัวเล็กๆยังกล้าทำได้ลงคอ

เมื่อไหร่ที่เขาทำสำเร็จ หวังว่าวันนั้นความแค้นทุกอย่างจะจบลงสักที

“ไม่ต้องห่วง เมื่อไหร่ที่ฉันเจอมัน…เธอเองก็ไม่รอดเหมือนกัน”

-----------