BEBYGIRL เมียเด็ก

BEBY [5] น้องสาว

"มานอนโชฟากับหนูก็ได้"ฉันก้มหน้าลงไปบอกพี่โซ่ที่กำลังปูที่นอนอยู่บนพื้นเป็นเจ้าของบ้านแท้ๆแต่กับต้องนอนบนพื้น

"หนูจ๋านอนเถอะพี่ไม่เป็นไร"พี่โซ่หันมาตอบฉันคือเราสองคนตั้งย้ายมานอนกลางบ้านเพราะห้องนอนไม่สามารถนอนได้

"มานอนกับหนูเถอะหนูตัวเล็กดูสิเหลือที่ตั้งเยอะผ้าห่มก็มีแค่พืนเดียวพี่ไม่กลัวหนาวตายไง!"ฉันยังไม่ยอมแพ้ที่จะชวนพี่โซ่มานอนบนโชฟาด้วยพื้นก็เย็นผ้าห่มก็ไม่มีจะนอนหลับได้ไงกัน

"ก็ได้ๆ...และอย่ามาบ่นอึดอัดล่ะกัน"ฉันยิ้มออกมาทันทีเมื่อพี่โซ่ยอมขึ้นมานอนบนโซฟากับฉัน

"เห็นไหมมันก็นอนได้.."ฉันบอกพี่โซ่ไปตอนนี้เรากำลังนอนหันหน้าเข้าหากันอยู่จมูกแทบจะชนกันฉันรับรู้ถึงลมหายใจที่คอยเป่ารดกันไปมา

"นอนเถอะพรุ่งนี้ไปโรงเรียนนะอย่าลืม"พี่โซ่ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเราสองคนไว้

"เอามือกอดหนูไว้ก็ได้ถ้ากลัวตก"ก็จริงๆล่ะพี่โซ่จะตกโซฟาอยู่แล้ว

"ก็ได้.."ว่าจบพี่โซ่ก็เอามือมากอดเอวฉันไว้และหลับตาลงฉันได้แต่อมยิ้มเขินๆโดนผู้ชายกอดแถมร่างกายก็แทบจะร่วมร่างกันอยู่แล้ว อร้ายฟิน~

"ฝันดีนะค้า~"

"อื้อ~"

7.10น.

"หนูไปเรียนก่อนน้า...สวัสดีค่ะ"ฉันยกมือไหว้พี่โซ่อย่างสวยงามทีจริงพี่โซ่บอกจะขับรถไปส่งแต่ฉันปฏิเสธไปเพราะโรงเรียนฉันอยู่ใกล้ๆเปลืองน้ำมันรถเปล่าๆ

"ตั้งใจเรียนนะเลิกเรียนแล้วก็กลับบ้านเลย"เสียงพี่โซ่ตะโกนออกมาจากในบ้านฉันอมยิ้มนิดๆก่อนจะตอบกลับไป

"รับทราบคะคุณพ่อ"พูดเสร็จฉันก็วิ่งทันทีขืนยังยืนอยู่มีหวังโดนพี่โซ่บ่นหนูชาแน่ๆ

ผมได้แต่มองร่างหนูจ๋าวิ่งออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็วเดี๋ยวเถอะชักจะลามปามเกินไปแล้วมาหาว่าผมเป็นพ่ออย่างงั้นหรอ!

"ยัยเด็กบ้า"ผมได้แต่บ่นคนเดียวหนูจ๋าทำใจผมสั่นบ่อยมากยิ่งเมื่อคืนที่เรานอนกอดกันเธอบอกฝันดีผมด้วยน้ำเสียงน่ารักพอพูดถึงเรื่องเมื่อคืนผมก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้าผมเพลอทำอะไรกับเธอไป

เมื่อเช้าตอนผมตื่นสิ่งแรกที่ผมเห็นคือใบหน้าของหนูจ๋าที่มันใกล้กับหน้าผมมากๆถึงขนาดว่าจมูกของเราสองคนแตะกันและนั่นทำให้ผมใจสั่นอย่างถี่รัว

"อื้อ!"หนูจ๋าครางออกมาอย่างนึกรำคาญเมื่อผมเพลอเอามือตัวเองไปสะกิดจมูกเล็กนั้นเบาๆ....น่ารัก

ผมนอนมองใบหน้าเธออยู่อย่างนั้นตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมีแสงแดดส่องมาแล้วและมันกำลังแยงมาที่ตาหนูจ๋าผมเห็นอย่างนั้นจึงยกมือตัวเองปิดแสงแดดนั้นให้ผมมองหน้าหนูจ๋าที่ยังคงหลับพริ้มอย่างสบายใจและจู่ๆผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้ปากตัวเองไปกระทบกับแก้มเนียนนั้นเบาๆ

ฟอดดด~

"อื้อออ!"ผมรีบผละหน้าตัวเองออกมาเมื่อได้ยินเสียงหนูจ๋าผมกลัวว่าเธอจะรู้ว่าผมทำอะไรไปเมื่อกี้จึงค่อยๆลุกออกมาพรางมองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้6โมง10นาทีแล้วผมเห็นว่าหนูจ๋ายังหลับสบายอยู่งั้นอีก10นาทีค่อยมาปลุกแล้วกัน

กลับมาปัจจุบันตอนนี้ผมกำลังเรียกแม่บ้านมาทำความสะอาดห้องนอนเพราะบัดดี้ทำเละมากจริงๆผมเลยใช้เวลานี้ไปเล่นกับมันและไม่ลืมส่งข้อความหาหนูจ๋าว่าวันนี้ผมจะไปรับเธอ

15.30น.

"พี่โซ่.."ผมหันไปตามเสียงเรียกก็เห็นหนูจ๋าวิ่งมาหาผมก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมพร้อมยกมือไหว้อย่างสวยงาม

"สวัสดีค้า~"ผมยิ้มรับและเปิดประตูให้หนูจ๋าเข้าไปนั่งไม่ต้องห่วงครับตอนนี้ผมเอาบัดดี้ใส่กรงเรียบร้อยซื้อมาไว้เฉพาะมันเลยนะเนี่ยไม่ต้องห่วงว่ามันจะวิ่งซน

"ไปกินข้าวที่ไหนอ่า"พอรถออกหนูจ๋าก็ถามผมทันที

"ข้าวหน้าเป็ดร้านพี่ฟ้า"ใช่ครับผมจะพาหนูจ๋าไปกินข้าวหน้าเป็ดร้านพี่ฟ้าคือผมรู้จักพี่ฟ้ามานานแล้วและเป็นลูกค้าประจำตลอดอาหานอร่อยคนทำก็สวยครับ

"อาเคๆ"ขับมาไม่นานก็ถึงครับร้านจะอยู่ในซอยลึกออกจะเปลี่ยวเลยด้วย

"ไปกัน"ผมเดินไปจับมือหนูจ๋าและำากันเดินเข้าร้านแต่ยังไม่ทันได้สั่งหนูจ๋าก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน

"พี่โซ่หนูจ๋าลืมโทรศัพท์ไว้ในรถขอไปเอาได้ไหม"

"เดี๋ยวกินก่อนก็ได้"

"ไม่ได้ๆหนูจ๋ามีนัดคุยงานกับเพื่อนเวลานี้ไม่อยากให้เพื่อนรอมันไม่ดี"

"งั้นพี่ไปเป็นเพื่อน"เพราะซอยมันเปลี่ยวหนูจ๋าเดินไปคนเดียวอาจจะเกิดอันตรายได้

"ไม่เป็นไรแค่นี้เองหนูจ๋าไปได้"ว่าำร้อมกับแบมือขอกุญแจรถผมผมเลยใจอ่อนให้เธอไป

-10นาทีผ่านไป-

ตอนนี้ก็10นาทีแล้วยังไม่เห็นว่าหนูจ๋าจะกลับมาเลยผมเริ่มใจไม่ดีแล้วซิ ผมคงต้องไปตามเธอแล้วล่ะ

"ช่วยด้วย!!"พอเดินมาจนจะถึงรถตัวเองก็ได้ยินเสียงคนร้องตะโกนอย่างดังผมเห็นท่าไม่ดีเลยกดโทรศัพท์หาตำรวจไว้และรีบวิ่งไปยังต้นเสียงทันทีและภาพนั้นทำให้ผมหัวใจหล่นวูบ

"หยุดนะเว้ย!...อย่าเข้ามาไม่งั้นอีเด็กนี่ตาย"ผมมองหนูจ๋าที่อยู่อ้อมกอดโจรชั่วอย่างเคียดแค้นแถมยังมีมีดปลายแหลมจี้คอเธออยู่ผมพยายามคิดหาทางออกเพราะตอนนี้ตำรวจยังไม่มาและถ้ามันคุ้มคลั่งขึ้นมาหนูจ๋าอาจจะเกิดอันตรายก็ได้

"ใจเย็นนะคุณอย่าทำอะไรเด็กนะ..."ผมพยายามคุยกับมันอย่างใจเย็นที่สุดหนูจ๋าเริ่มมีสีหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ฉันเพราะปลายมีดมันกำลังทิ่มแทงที่คอเธออยู่

"ฮึก...ฮื่อๆๆ"หนูจ๋าเริ่มร้องไห้ออกมาเพราะความกลัวบวกความเจ็บเพราะตอนนี้เลือดได้ไหลลงมาเป็นทางยาวผมได้แต่มองนิ่งๆเพราะไม่สามารถทำอะไรได้เพราะถ้าจู่โจมมันตอนนี้มันอาจจะตกใจและเพลอใช้มีดปาดคอหนูจ๋าได้

"หนูจ๋าอย่าร้อง..."ผมได้แต่บอกหนูจ๋าเพราะถ้าหนูจ๋าร้องหนักขึ้นมันอาจจะรำคาญและเฉือดเธอทิ้งได้ทุกเวลา

"พี่โซ่...หนูจ๋าเจ็บ"หนูจ๋าบอกผมเสียงเบาหวิวจนผมใจหาย

"โอ้ยน่ารำคาญ!ตายเหอะมึง!"ผมเบิกตากว้างทันทีที่โจรชั่วกำลังง้ามีดเพื่อหวังปลิดชีวิตหนูจ๋า

ปัง!ปัง!ปัง!

ผมที่กำลังเข้าไปบังหนูจ๋าก็ต้องตกใจกับเสียงปืนที่ใครไม่รู้ยิงมาผมได้โอกาสก็รีบวิ่งเข้าไปคว้าตัวหนูจ๋าออกมาทันทีส่วนไอ้โจรชั่วก็วิ่งหนีไป

"ฮื่อๆๆ"หนูจ๋าร้องไห้อย่างหนักอยู่ในอ้อมกอดผมผมมองเลยไปยังคนที่ยิงก็พบกับชายคนหนึ่งผมบอนล์ดูดีอายุน่าจะเท่าๆผมแถมหน้าตายังหล่อเหลาอีก

"ขอบใจที่ช่วย"มันเดินมาหยุดที่ผมก่อนจะก้มมองหนูจ๋าและแสะยิ้มออกมาซึ่งผมไม่ชอบเลยซักนิด

"แฟนหรอ"มันถามผมด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งหนูจ๋ายังคงร้องไห้อยู่ที่อกผมมือผมก็กอดเธอไว้แน่นและยกมือห้ามเลือดตรงคอเธอด้วย

"น้องสาว"ผมบอกไปแบบปัดๆก่อนจะช้อนตัวหนูจ๋าขึ้นเพื่อพาไปโรงพยาบาล

"หึๆ"มันเค้นเสียงหัวเราะออกมาและจ้องมองหนูจ๋าตาไม่กระพริบผมเห็นดังนั้นจึงรีบเดินหนีมันทันที