บทนำ
“ชอบใครไม่ชอบ ดันไปชอบคุณพร้อม นี่แกกำลังเล่นตลกหรือไง?”
“ฉันพูดจริง!” ดวงใจตะโกนใส่หน้าฉัตรชัยเสียงดัง หลังเขาเพิ่งเล่าออกไปว่าตนเองกำลังตกหลุมรักคุณพร้อม ผู้เป็นเจ้าของไร่กาแฟที่ครอบครัวเขากำลังทำงานอยู่เข้าอย่างจัง
นั่นเป็นรักแรกพบของดวงใจ เพียงแค่เห็นใบหน้าของคุณพร้อม เขาก็ตกหลุมรักอีกฝ่ายอย่างไม่มีข้อแม้…
“เฮ้อ… ดูตัวเองบ้างซี่ มดลูกก็ไม่มี ยังไปชอบคุณเขาอีก ถ้าคุณพร้อมรู้เข้า… มีหวังเขาคงหัวเราะเยาะแย่” ฉัตรชัยตอบกลับพร้อมส่ายหน้าให้อย่างระอา
“ไอ้ชัย แกชักจะพูดเกินไปแล้วนะ! ไม่มีมดลูกแล้วมันทำไมวะ? อีกอย่างคุณพร้อมเขาใจดีจะตาย ต่อให้เขารู้ว่าฉันชอบเขา คุณพร้อมก็จะไม่มีวันหัวเราะเยาะหรอก” ดวงใจเอ่ยอย่างมั่นใจ
เพราะคุณพร้อมเป็นคนใจดี ดวงใจจึงมั่นใจมากว่าอีกฝ่ายจะไม่มีวันดูถูกความรู้สึกของเขา รวมไปถึงการเอ่ยวาจาที่บาดใจคนฟังด้วย
“แกเชื่ออย่างนั้นจริง ๆ เหรอ?” ฉัตรชัยย้อนถาม
“….”
“แกอย่าลืมนะว่าแกเพิ่งเจอหน้าเขาแค่ไม่กี่วันเอง แกคิดว่าตัวเองรู้จักนิสัยเขาดีแค่ไหนเชียว?” คำพูดของอีกฝ่าย ทำเอาคนฟังถึงกับชะงักกึก แต่ถึงอย่างนั้นดวงใจก็ยังเชิดหน้าขึ้นอย่างมั่นใจอยู่ดี
เพราะดวงใจเชื่อว่าเขาให้ความรู้สึกไม่ผิดคน….
“ดวงใจ… แกฟังนะ ถือเสียว่าฉันเตือนแก ในฐานะที่เราเคยเป็นเพื่อนวิ่งเล่นในไร่ด้วยกันตอนเด็ก ๆ ก็ได้” ว่าจบ ฉัตรชัยก็เดินเข้ามาจับบ่าดวงใจอย่างมาดมั่น ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“แกควรหยุดอ่านนิยายฝันหวานได้แล้ว แกกับคุณพร้อม…ไม่มีวันลงเอยกันได้หรอก ทั้งฐานะ ทั้งหน้าที่การงาน ทั้งการศึกษา ยิ่งไปกว่านั้น….แกมีลูกให้เขาไม่ได้”
“รีบเก็บหัวใจ เก็บความรู้สึกของตัวเองเสีย ก่อนที่มันจะยับเยินจนไม่เหลือชิ้นดี”
“…..”
“มันไม่มีบทนิยายในชีวิตจริง จำเอาไว้….ดวงใจ”