" จะเขี่ยอีกนานมั้ย ไหนบอกว่าอยากกิน หรือว่าไม่อร่อย"
"อร่อยค่ะ " แต่มันกินไม่ค่อยลงค่ะ ฉันเก็บเรื่องแม่หมอมาคิด ปากก็บอกไม่คิด แต่ในหัวมันคิด หมอขิงรู้จักแม่หมอแล้วมีความชวนกันไปกินข้าวที่บ้านด้วย แสดงว่าในบ้านหมอสัตว์ต้องรู้จักหมอขิงดีแน่ๆเลย แล้วฉันล่ะ ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นชนกลุ่มน้อย อยู่แต่ในที่ของตัวเอง หมอไม่ยอมให้ไปไหนด้วยแม้แต่คอนโดที่หมอนอนทุกคืนฉันยังไม่รู้จักเลย ให้อภัยในความหื่นของทับทิมด้วยที่ทำให้หมอกลัว
"อร่อยแล้วทำไมไม่กิน บ่ายต้องไปทำงานต่อนะ " ช้อนกับส้อมในมือถูกแย่งไป พร้อมกับจานข้าวมันไก่ที่ถูกเขี่ยจนข้าวเละไม่น่ากิน หมอกวาดต้อนข้าวเข้ามาในจาน จากนั้นก็ใช้ช้อนส้อมหั่นชิ้นไก่พอดีคำ ตักข้าวใส่ช้อนพร้อมกับไก่ชิ้นกำลังพอดีจ่อมาที่ปากของฉัน ฉันนั่งมองตาไม่กระพริบ
"ทับทิมกินเองได้ค่ะ หมอกินต่อเถอะ เดี๋ยวจะไปทำงานไม่ทัน "
"จะป้อน " เกรี้ยวกราดใส่หรอ>
