ณ ห้องโถงใหญ่จวนสกุลสวี่ในเช้าวันต่อมา หลังจากที่ทบทวนมาทั้งคืนแล้ว สวี่หลุนจื่อก็เรียกให้หลานชายและหลานสะใภ้ที่ตนไม่ยอมรับมานั่งพูดคุยกัน
สวี่หลุนจื่อ ลูบเคราช้าๆ เบื้องหน้าเขาคือ สวี่จื่อเฟิง กับ ไป๋ซืออวี่ ที่ยืนเคียงข้างกัน แม้จะไม่ได้จับมือ แต่สายตาทั้งสองต่างก็ยืนยันจุดยืนไม่แพ้คำพูด
“จื่อเฟิง เจ้าคือสายเลือดของตระกูล สืบทอดบรรดาศักดิ์เป็นโหวต่อจากข้า ข้าดีใจที่เจ้ายังมีชีวิต แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรกับชื่อเสียงของสกุลสวี่”
คำพูดเฉียบขาด ทำให้ไป๋ซืออวี่ชะงัก ริมฝีปากเม้มแน่น สวี่จื่อเฟิงหันไปสบตากับนาง ก่อนจะกล่าวเสียงเรียบ
“ข้าไม่เคยสนใจว่าผู้คนจะมองว่านางคู่ควรหรือไม่ ข้ารู้แค่ว่าในยามที่ข้าต่ำต้อยและเปื้อนเลือด มีแต่นางที่ยื่นมือมาให้ข้า”
สวี่หลุนจื่อสบถในลำคอ ก่อนจะเรียกให้หลานบุญธรรมเข้ามา
“หมิ่นเอ๋อร์ เข้ามาได้”
หญิงสาวในชุดสีชมพูอ่อนที่ยืนอยู่ข้างฉากกั้นเดินเข้ามาช้าๆ จ
