บรรยากาศในบ้านไม้สงบเงียบ ราวกับโลกภายนอกหยุดนิ่ง เสียงใบไม้ไหวดังเบาๆ พร้อมสายลมพัดเอื่อยผ่านกรอบหน้าต่าง
สวี่จื่อเฟิงนั่งพิงเสาไม้ ผ้าพันแผลบนไหล่เขาถูกคลายออกเล็กน้อย เผยรอยแผลยังไม่แห้งดีนัก
ไป๋ซืออวี่ ค่อยๆ ทายาสมุนไพรให้เขาอย่างเบามือ นางถอนหายใจเบาๆ ขณะใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้เขา
“ข้าบอกแล้วว่าให้ท่านระวังตัว ท่านพี่นะท่านพี่ คิดว่าตัวเองเก่งอันดับหนึ่งในใต้หล้าหรืออย่างไร สัตว์ป่าเดรัจฉานพวกนั้นไว้ใจได้ที่ไหนกัน ข้าได้เสื้อขนสัตว์มาจะภูมิใจหรือหากมันแลกกับการบาดเจ็บของท่าน” ไป๋ซืออวี่บ่นให้แก่สามี ย่างเข้าหน้าหนาวอยากล่าเสือแล้วถลกหนังสัตว์มาให้แก่นางแต่พลาดท่าถูกตะปบเข้าจนเกิดบาดแผล
แต่แทนที่จะสำนึก อดีตมือสังหารกลับยิ้มออกมาอย่างพอใจ นางบ่นเพราะห่วงใยเขา ยิ่งรู้ก็ยิ่งรู้สึกซาบซึ้งและยิ่งทวีความรักแก่ภรรยา
“ข้าพูดขนาดนี้ท่านยังจะยิ้มอีก นี่แน่ะ” นางจิ้มไปที่บาดแผล
