ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบ สวี่จื่อเฟิงใช้เวลาตลอดทั้งเช้าเตรียมสิ่งของเล็กๆ น้อยๆ เท่าที่จะหามาได้
กลางลานหญ้าหน้ากระท่อมกลางป่า เขาปูผ้าสีแดงซีดเล็กๆ ลงบนโต๊ะไม้ไผ่ ห้อยผ้าริ้วเล็กๆ เสี่ยวไป๋กระต่ายน้อยสีขาวของไป๋ซืออวี่ถูกจับอาบน้ำจนสะอาด นั่งนิ่งกัดกินผักกาดขาวอยู่บนเก้าอี้เล็กข้างโต๊ะคล้ายรับรู้ถึงความสำคัญของวันนี้
ไป๋ซืออวี่ออกจากเรือนมาพร้อมกับผ้าคลุมหน้าเจ้าสาว พยายามซ่อนความตื่นเต้นอยู่ใต้สีหน้าหวาน ก่อนที่เจ้าบ่าวจะรีบเดินไปรับนางที่หน้าประตู
“ถึงไม่มีขบวนเกี้ยว ไม่มีเสียงฆ้องกลอง ไม่มีแขกเหรื่อ แต่ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำให้เจ้าต้องเสียใจ ทั้งชีวิตนี้เจ้าจะมีแต่ความสุข” เขาให้คำมั่นสัญญา ขณะที่ยื่นมือไปให้นางจับเอาไว้
หัวใจของนางเต้นแรง วางมือลงบนมือของเขา ริมฝีปากยิ้มบางขณะเดินไปยืนเคียงข้างเขาใต้ร่มไม้
ไม่มีพิธีรีตองอันซับซ้อน ไม่มีผู้ใหญ่กล่าวคำอวยพร มีเพียงแสงแดดที่อบอุ่น
