มือทั้งสองข้างของสวี่จื่อเฟิงมีปลาที่เขาจับมาได้ ภรรยาบ่นอยากกินปลา เขาจะจับมาเพียงตัวเดียวได้อย่างไร ปลาทั้งสี่ตัวนี้เขาจะแบ่งเลี้ยงเอาไว้ในอ่างไม้ เอาไว้ให้นางทำอาหารกินในมื้ออื่นๆ ด้วย
รอยยิ้มบางๆ ยิ้มบางปรากฏขึ้นเมื่อเห็นควันไฟลอยขึ้นมาเหนือยอดไม้ เขาคิดถึงใบหน้าอ่อนโยนของนาง ดวงตาคู่นั้นที่มองเขาอย่างไม่รังเกียจแม้เขาจะเปื้อนเลือดกี่ครั้ง
แต่ควันนั้นเริ่มหนาขึ้น มิใช่ว่าภรรยาของเขาทำไฟไหม้ครัวหรอกหรือ จึงรีบวิ่งไปดูด้วยความห่วงใย
“ซืออวี่…” เขาตะโกนเรียกชื่อนางไปด้วย
พอไปถึงจึงเห็นกลุ่มไฟเผาไหม้กระท่อมของเขาอยู่ มือทั้งสองข้างทิ้งปลาลงพื้นแล้ววิ่งเข้าไปในกองเพลิงนั้นอย่างไม่คิดชีวิต แต่ไม่พบแม้แต่เงาร่างของภรรยา
“เสี่ยวไป๋” เขารีบอุ้มเสี่ยวไป๋ที่สั่นกลัวอยู่มุมห้องขึ้นมาแล้ววิ่งออกไป
กระต่ายน้อยตัวสั่นในอ้อมกอดของเขา ในขณะที่อดีตมือสังหารมองกระท่อมไม้ไผ่ที่เปรียบเสมือนเรือนหอถู
