บรรยากาศภายในเรือนลับของจวนสกุลไป๋ตรึงแน่นจนหายใจแทบไม่ออก ไป๋เยียนยืนตัวสั่น มือกำแน่นด้วยความโกรธเกรี้ยว ใบหน้าแดงจัดเมื่อได้รู้ถึงสิ่งที่พี่ชายของตนคิดทำกับลูกสาวแท้ๆ
“ข้าควรฆ่าเจ้าด้วยมือตัวเอง… คนอย่างเจ้าไม่สมควรเรียกตัวเองว่า ‘ลุง’ ของอวี่เอ๋อร์” เขากล่าวด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง
“อ้าก!” เสียงคำรามของท่านผู้ว่าการมณฑลดังสะท้อนก้อง สะท้อนความปวดใจที่ทุกอย่างไม่เป็นไปดังหวัง
ตะโกนเสร็จก็ยืนแกว่งดาบอยู่กลางห้อง อย่างระแวดระวัง ในขณะที่ไป๋ซืออวี่ยังนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น ร่างสั่นเทิ้ม ดวงตาแดงก่ำสะอื้นไม่หยุด
สวี่จื่อเฟิงย่อตัวลงข้างนาง ยื่นมือมาแตะบ่าของนางอย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วมองไป๋เยี่ยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแค้นเคือง
ไป๋เยียนคว้าดาบข้างเอวชักออกมา แล้วสาวเท้าเข้าหาพี่ชายโดยไม่ลังเล ความโกรธของบิดาที่ถูกทำร้ายลูกสาวทำให้เขาสิ้นความอดทน
“เจ้าทำลายเกียร
