Kapalı göz kapaklarımın altındaki irisilerimi ağrıtan sarı mı turuncu mu anlayamadığım ışığa karşın halsizce elimi kaldırdım.
"Rahatsız mı oldun?"
Duyduğum sesle gözlerimi kör olması uğruna hızla açıp elimi önümden çektim, pencereden yansıyan güneşin ışığı görüşümü ağarttığında bekleyemedim.
"Ateş?" dedim şaşkınca, hastane yatağının içinde doğrulduğumda nihayet görüşüm geri gelmişti.
Hemen önümde duruyordu, saçları biraz uzamış ve dağınıktı. Keskin hatları çökmüş geriye yorgun ve kendinden geçmiş bir adamı bırakmıştı.
"Sen...iyi misin?"
Kararsız soruma karşın renksiz dudaklarıyla gülümsediğinde kaşlarımı çattım.
"İyiyim, beni merak etme."
Başımı sallayarak başımı, gözümün yandan gördüğü beyaz çiçeklere çevirdim. Manolyalara.
Ateş mi almıştı? Hafifçe gülümsedim fakat çatlayan dudak
