Bazen her şey bir yumak halinde takılıp kalır insanın boğazında,yutkundukça ruhuna acının zehri dağılır. Yavaş yavaş ölen bedenine ruhunda katılır bir yerden sonra. Sigara içen biri gibi o zehire bağımlı olur. Dumanını ciğerlerinde yavaş yavaş gezdirirken, gecenin karanlığına sığınanlar arasında kaybolur. Gölgelerin her biri bu ruha dost olur, birlikte beyazı silerler, katran karasına bularlar geceden daha kara olan bedenlerini.
Ve günün sonunda bu ruhtan bir parça kopar.
Bazen anılardan, bazen duygulardan, bazen düşüncelerden, bazen ise nefesten kopar bu parça...
Ve ruh içi boş kalmış bir çuval misali yığılır yere. Fakat beden tamamen ayaktadır ve herkes yaşadığına inanır.
"Karen..."
Merih beni kendisine doğru çektiğinde sesim çıkmasın diye o kadar kasılıyordum ki nefessiz kalmıştım
