1| แตกหัก
เพล้ง !
“โอ๊ย !อะไรเนี่ยแม่ ก็บอกว่าไม่มีไง จะเอาอะไรกับฉันนักหนา เงินก็ให้ทุกเดือน ค่าน้ำค่าไฟก็จ่ายให้ ทุกอย่างแม่งตกอยู่ที่ฉันคนเดียว”
เศษแก้วที่แตกกระเด็นโดนขาจนเป็นแผลมีเลือดออกจำนวนมาก ไอ้แผลมันไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก เจ็บที่ใจมากกว่าที่เกิดมาแล้วมีแม่แบบนี้
“แค่นี้มึงบ่นเหรออีก้อย”
“แค่นี้ แค่นี้ แล้วลองมาทำบ้างมั้ย วันๆ เข้าแต่บ่อน ไอ้พวกหมวกกันน๊อกหัวโตเข้ามาทวงหนี้ถึงบ้านทุกวัน กู้รายวันฉ่ำ เปลี่ยนกันมั้ยแม่ ลองมาเป็นคนหาดูมั้ย”
“อีก้อย!”
“แม่ ขอตังค์กินข้าวหน่อยสิ บ้านไม่เห็นมีอะไรกินเลย ก้อยมึงไม่ทำกับข้าววะวันนี้”
“กูไม่ทำ แล้วก็จะไม่ทำอะไรทั้งนั้น” เลือดขึ้นหน้าตาแทบกระเด็น เหนื่อยจะตายห่าอยู่แล้วไม่เห็นมีใครมาสนใจฉันบ้างเลย
“พูดกับพี่แบบนั้นได้ไง อีก้อย” ลำเอียงแทบคว่ำ ฉันมีพี่ชายที่ไม่เอาไหนหนึ่งคน ไอ้การ์ด แต่ฉันเรียกมันว่าไอ้กาก โคตรเกลียดมันเลย
“ทำไมจะพูดไม่ได้ เป็นผู้ชายภาษาอะไรให้ผู้หญิงทำงานหาเลี้ยง วันๆ เดินแกว่งจู๋ไปมาไม่ทำห่าอะไรสักอย่าง” ฉันไม่เคยพูดเพราะกับพี่ชายและไม่เคยเกรงใจแม่ด้วย ทำไม่ดีกับฉันก่อนทำไมฉันต้องยอม
“อีกก้อย ปากมึงนี่นะ เดี๋ยวกูก็ตบคว่ำ”
“อย่ามาใช้กำลังกับฉันนะแม่”
“กูคลอดมึงมานะ”
“เออก็แค่คลอดปะ ช่วยพูดเพราะๆหาเรื่องดีๆ เข้าบ้านหน่อยสิ จะได้มีกำลังใจทำงานหาเงินมาให้ใช้ ไม่ใช่จิกหัวเหมือนทาสแบบนี้”
“งานใหม่มึงได้เงินดีไม่ใช่เหรอ เอามาซื้อข้าวกินหน่อยดิ๊ หิว” เอือมกับการมีพี่ชายแบบนี้ เกิดมาไร้ค่ายิ่งกว่าเห็บหมาอีก
“กูไม่ให้ อยากได้ก็ไปทำงานหาเอง”
“ไอ้การ์ด ไปจับมันไว้ แม่จะค้นตัวมัน”
“หยุดเดี๋ยวนี้ ไอ้กากถ้ามึงเข้ามากูจะแจ้งตำรวจ มึงเล่นยากูจะบอกตำรวจให้หมด” มันได้ผล ทั้งคู่หยุดและหันไปมองหน้ากันประมาณว่าเอายังไงดี
เฝ้าถามตัวเองทุกวันว่าทำไมต้องเกิดมาในครอบครัวแบบนี้ ฉันเกลียดชีวิตตัวเองมากๆ มันบัดซบและหดหู่อยากเป็นโรคซึมเศร้าชนิดรุนแรงตายๆ ไปซะจะได้จบ
“มึงกล้าเหรออีก้อย”
“กล้าดิ จะลองมั้ย อยากลองก็เข้ามา แม่ก็รู้ว่าคนอย่างอีก้อยมันบ้ามากแค่ไหน” ได้ไปเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอ คนหาก็หาตายสิแบบนี้
“มึงจะอะไรนักหนาวะ เดี๋ยวไปทำงานก็ได้เงิน”
“แล้วมึงไม่ทำเองล่ะ โตเป็นควายแล้วยังหน้าด้านเกาะแม่กินอยู่อีก แล้วก็ไม่ต้องเสือกอยากมีเมียนะกูสงสารผู้หญิง”
“อีก้อย” ไอ้กากชี้หน้าฉันด้วยท่าทางโกรธจัด ตั้งแต่เกิดมาก็ได้ยินคำหยาบมาตลอด เรื่องอะไรจะต้องพูดเพราะกับคนพรรค์นี้ด้วย เฮงซวย