“ไม่อยากถูกนินทาไม่ใช่เหรอ”
“บอกได้ยัง..ว่าทำงานอยู่แผนกไหน” ยังมีเวลาให้ฉันได้คาดคั้นความจริง
“ถ้าบอกไปจะเลิกคบมั้ย” ประโยคนั้นทำฉันคิดไม่ตก มันคาดเดาไม่ได้เลยว่าจริงๆ แล้วเขาคือใครกันแน่
“ก็ต้องดูก่อน”
“ไม่รู้จริงๆ เหรอ” ฉันส่ายหน้าเมื่อเขาถามย้ำ เมื่อคืนว่าจะเสิร์ชชื่อของเขาในเน็ตตามคำแนะนำของจิ๋วแต่ดันหลับก่อน
“บอกมาเถอะ ไม่เลิกคบหรอก แค่อยากให้พูดความจริง”
ติ๊ง !
“แป๊บนะ” เสียงแจ้งเตือนจากมือถือทำให้เขารีบสอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ใบหน้าเรียบนิ่งเปลี่ยนเป็นเครียดจัดจนฉันไม่อยากรบกวน
“จัดการธุระก่อนก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไร”
“ไม่เอาอ่ะ หน้าเครียดแบบนั้น”
“ว่างมั้ยเย็นนี้”
“อือ ว่าง” เพราะอยากรู้จริงๆ อีกอย่างช่วงเย็นฉันก็ไม่มีธุระที่ไหนด้วย อยากแสดงความจริงใจก็ได้เลยฉันพร้อมรับฟัง
“ผมจะโทรนัดอีกที เมมเบอร์ผมเอาไว้แล้วใช่มั้ย”
“อะ อือ เมมแล้ว” เปลี่ยนชื่อใหม่ให้แล้วด้วย หวังว่
