“เฮีย ลมอะไรหอบมา”
“มาดูสภาพคนใกล้ตาย”
“ใจร้ายจังวะ แค่นี้ก็เจ็บมากพอแล้วอย่าซ้ำเติมกันดิ” ผมลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงคนป่วยที่สภาพไม่ค่อยดีนัก หัวแตก ปากแตก เนื้อตัวเขียวช้ำ ดีที่สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือนไม่อย่างนั้นคงได้ปวดหัวหนักกว่านี้
“ไม่ได้ซ้ำ ปากเฮียก็แบบนี้มึงยังไม่ชินอีกเหรอ”
“ชิน แต่ตอนนี้ต้องการกำลังใจ” ไม่ใช่ไม่ห่วง ห่วงแต่แค่ไม่อยากอ่อนโยน เพราะจะได้ใจไม่รู้จักเกรงใจกันอีก
“มันเป็นใคร” เข้าเรื่องเลยก็แล้วกันเพราะไม่อยากเสียเวลา
“เฮียมาเพื่อถามผมแค่นี้เองเหรอ”
“ก็มันทำน้องเฮียจนเดี้ยงขนาดนี้ อยากรู้จักจะได้ส่งของขวัญไปให้”
“โห่เฮีย”
“ก็อยากทำแต่กลัวมึงกัดลิ้นตาย”
“แขกที่ผับนั่นแหละ เหยียบตีนกันนิดหน่อย มันก็เมาผมก็เมาแต่มันมีพวกไง” ว่าแล้ว
“เลิกเมาแล้วเก่งได้ปะ ม๊าร้องไห้จนเป็นลมเพราะเป็นห่วง”
“แล้วทำไมม๊าไม่มาเยี่ยมผมบ้าง”
“ยังทำใจไม่ได้ ม๊าเลี้ยงมึงมาทะนุถนอ
