พรึ่บ
“อ๊ะ!” ฉันอ้าปากพลางมองตามโทรศัพท์ที่เพิ่งถูกแย่งไปตาค้าง เวฬาคว้ามันไปอย่างไม่บอกไม่กล่าวก่อนจะจับมันแนบหูพร้อมกับจ้องตาฉันไปด้วย
“ผมเองนะฮะน้าเม… ครับ เราอยู่ด้วยกัน…”
ฉันยืนมองเวฬาคุยสายกับแม่ตาปริบ ๆ คาดเดาไม่ถูกว่าผู้ชายคนนี้จะทำอะไร เขาคงจะฟ้องแม่แน่ ๆ เลยว่าเมื่อคืนฉันโดดเวรไปเที่ยวจนเมาแล้วตื่นไปโรงพยาบาลไม่ไหว เขาต้องทำแบบนั้นแน่ ๆ เพราะแม่สั่งให้เขาคอยจับตาดูฉันตลอดเวลาอยู่แล้วนี่!
“พอดีเมื่อคืนบีลีฟไม่สบายน่ะครับ คิดว่าวันนี้ก็คงไปโรงพยาบาลไม่ไหว… น้าไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลเธออย่างดีเลย”
เดี๋ยวนะ… นั่นเวฬากำลังโกหกแม่เพื่อช่วยฉันอยู่เหรอ… เขาทำ… แบบนั้นไปทำไมกัน?
“นายทำอะไรน่ะ?” ฉันถามเมื่อเห็นว่าเขากดตัดสายแม่ไปแล้ว เวฬากดปิดเครื่องอย่างหน้าตาเฉยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองกัน
“ก็ลาป่วยให้เธอไง”
“ลาป่วย? ลาทำไม?” จะด่าว่าโง่ก็ได้นะ แต่ตอนนี้เดาอารมณ์หมอนี่ไม่ออกเลยอ
