“รักมันแล้วหรือไง… เวฬาน่ะ”
ฉันสตั้นไปกับคำถามตรง ๆ ของผู้ชายตรงหน้ามาก ราวกับโดนน้ำเย็น ๆ สาดใส่หน้าด้วยมือของคนที่ตัวเองรัก ฉันไม่รู้หรอกว่าอะไรทำให้นาฑีถามออกมาแบบนั้น และไม่รู้ด้วยว่าเขากำลังอยู่ในห้วงอารมณ์ไหน ฉันรู้แค่ว่าสิ่งที่เขาถามนั้น… มันช่างไร้หัวใจสิ้นดี!
รักอย่างนั้นเหรอ… ถามว่าฉันรักเวฬาไหมอย่างนั้นเหรอ… ถามทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าหัวใจฉันอยู่ที่ใครเนี่ยนะ…
“ก็ไม่ผิดอะไร… ถ้าฉันจะรักสามีตัวเอง”
นี่ใช่ไหมคือคำตอบที่เขาอยากได้ยิน…
ฉันแค่นยิ้มพลางสบตาเขาเป็นครั้งสุดท้ายแล้วหันไปคว้าเสื้อกาวน์มาถือ พยายามกลอกตาขึ้นเพื่อกั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมาประจานความน่าสมเพชของตัวเอง ก่อนเดินออกจากห้องพักนั้นมาพร้อมกับหยาดน้ำตาที่พรั่งพรูอย่างกั้นไม่ไหว
เจ็บชะมัดเลย… ฉันเกลียดความรู้สึกนี้ชะมัด!
พอกันที… ต่อไปนี้ฉันจะลบผู้ชายคนนี้ออกไปจากหัวใจให้ได้ ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใด… หรือต้องใช
