หลังบิดาเข้านอนหน้าที่ของมะลิลาคือลงมาปิดประตูบ้านและหน้าต่างทุกบานให้เรียบร้อย หญิงสาวไม่ลืมอุ้มเจ้าสีนวลแมวจรที่เลี้ยงเอาไว้เมื่อสามปีก่อนเข้าบ้านด้วยทุกครั้ง สายตาอ่อนโยนทอดมองแมวน้อยในอ้อมกอด รอยยิ้มหวานระบายบนริมฝีปาก เจ้าสีนวลถูใบหน้าป้อมๆ ของมันลงบนแขนเรียว แลบลิ้นเลียนิ้วมือเจ้าของแสดงความรัก มะลิหัวเราะร่วน จับแมวตัวอ้อนวางลงพื้นแล้วก้มหน้าฟัดพุงย้อยๆ อย่างมันเขี้ยว
“อ้อนแบบนี้ไปทำความผิดอะไรมา แอบหนีแม่ไปจับนกอีกแล้วใช่ไหม” มะลิลามักใช้เสียงสองพูดคุยกับเจ้าสีนวลเสมอ เธอเคยคิดว่าตัวเองแปลกประหลาด แต่พอได้พูดคุยกับทาสแมวคนอื่นๆ ถึงรู้ว่าการใช้เสียงสองสนทนากับเจ้านายตัวป่วนคือเรื่องปกติที่ใครๆ เขาก็ทำกัน
“ดึกแล้วเราขึ้นห้องนอนกันนะ”
เธออุ้มเจ้าเหมียวสีขาพาดบ่าเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้าน ทันทีที่ทาสสาวเปิดประตูห้องนอน เจ้านายแสนซนก็รีบกระโดดลงบนเตียงฉีกแข้งฉีกขาเลียขนทำความ
