My heart ของรักวิศวะร้าย

“เฮ้ยพวกมึง ได้ข่าวว่าน้องใหม่ปีนี้โคตรแจ่ม ไปดูกันไหมวะ” เสียงของเพื่อนในกลุ่มดังขึ้น เนื่องจากช่วงนี้คณะวิศวกรรมศาสตร์ได้จัดกิจกรรมรับน้องที่ลานเกียร์ ช่วงเย็นตั้งแต่ห้าโมงไปจนถึงหกโมงจะมีนักศึกษาปีหนึ่งไปรวมตัวกันที่นั่น โดยมีรุ่นพี่ปีสองดำเนินกิจกรรม และพี่ว้ากปีสามช่วยกำกับดูแล แต่พี่ว้ากที่ว่าไม่ใช่แก๊งหนุ่มฮอตของสาขาวิศวกรรมอุตสาหการอย่างกลุ่มของพวกเขา เย็นนี้จึงมีเวลาว่างเพราะไม่มีนัดที่ไหน “พวกมึงอยากไปก็ไปกันดิ กูเจ็บขาอยู่ จะกลับไปนอน” นที หนุ่มวิศวะฯ ปีสาม ลูกชายเจ้าของโรงงานแปรรูปอาหารและโรงแรมชื่อดังในตัวเมือง ผู้มีเบ้าหน้าฟ้าประทาน หล่อเหลากร้าวใจ ดวงตาคมมีเสน่ห์ สาวคนไหนเห็นก็ชื่นชอบและอยากครอบครองทั้งตัวและหัวใจ แต่ทว่าเขายังไม่เจอคนที่ถูกใจสักที ได้รีบเอ่ยปฏิเสธเพื่อนเพราะไม่สนใจ กลุ่มของเขามีด้วยกันห้าคน เพื่อนสนิทอีกสี่คนมีชื่อว่า ไอดิน อาทิตย์ ไวน์ และฟลุ๊ก นับได้ว่าเป็นแก๊งหนุ่มหน้าตาดี ฐานะร่ำรวย การเรียนก็ไม่น้อยหน้ากัน และตอนนี้พวกเขาก็กำลังเดินออกจากตึกคณะหลังจากเรียนเสร็จ ไอ้สามคนหลังที่กล่าวมามีนิสัยชอบหว่านเสน่ห์ไปทั่ว เห็นใครสวยหน่อยไม่ได้ ต้องเข้าไปทำความรู้จัก แล้วจบด้วยความสัมพันธ์แบบไร้สถานะ ถ้าผู้หญิงยอมเล่นด้วย เย็นนี้พวกมันเลยระริกระรี้อยากจะไปเยือนลานเกียร์ เพราะแต่ละปีนักศึกษาผู้หญิงที่เลือกเรียนคณะนี้มีจำนวนน้อย จึงเป็นที่สนใจของหนุ่ม ๆ เผื่อจะเจอคนสวยถูกใจ ได้ยืนคุยนอนคุยกันสักคืนก็ยังดี ส่วนเพื่อนสนิทอีกคนที่ชื่อไอดิน ตอนนี้มีสถานะเป็นว่าที่พี่เขยของเขา เพราะมันเป็นแฟนกับพี่ปลายฟ้า พี่สาวของนทีนั่นเอง ตั้งแต่สองคนนี้คบกันไอดินก็วางตัวดีมาตลอด ไม่เคยเปิดโอกาสให้ผู้หญิงคนไหนเข้ามาแทรกกลางความรักระหว่างมันกับพี่สาวของเขาได้เลย และขณะที่นทีเอ่ยปฏิเสธคนชวน ในหัวก็พลันนึกไปถึงเจ้าของใบหน้าหวาน หญิงสาวตัวเล็กน่ารัก ดวงตากลมโต ที่เจอกันเมื่อสามวันก่อนจะเปิดเรียน พร้อมกับมุมปากที่เผลอกระตุกขึ้นอย่างลืมตัว ทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน ***** สามวันก่อน “ยายจ๋า หนูมาถึงอพาร์ตเมนต์แล้วนะคะ ตอนนี้กำลังออกมาซื้อของที่ร้านหน้าปากซอย” เสียงหวานเอ่ยกับปลายสายของผู้เป็นยาย เธอมีชื่อว่า ข้าวหอม อายุสิบเก้าปี กำลังจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่พัก ข้าวหอมเดินทางมาถึงก่อนหน้าสักครึ่งชั่วโมง นึกขึ้นได้ว่ายายกำชับว่าถึงแล้วต้องโทรหา และระหว่างคุยสายเธอก็กำลังเลือกซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง “อยู่ทางนั้นก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ ขาดเหลืออะไรก็บอกยาย” “ยายก็ต้องดูแลตัวเองเหมือนกันนะคะ งั้นหนูวางสายก่อน” “จ้ะ” ซื้อของเสร็จข้าวหอมก็เดินกลับไปยังเส้นทางเดิม ขณะก้าวไปตามฟุตบาทดวงตาสดใสก็เจอกับสุนัขตัวหนึ่งกำลังนอนอยู่ตรงพุ่มไม้ข้างทาง หันหน้าจ้องมาทางเธอด้วยท่าทางสนใจ ด้วยความรักสัตว์และมีความโอบอ้อมอารีมาตั้งแต่เด็ก หญิงสาวจึงขยับเข้าไปใกล้ มือก็กางถุงออกกะจะหยิบไส้กรอกที่ซื้อมาแบ่งให้มันกิน ทว่าเจ้าหมาตัวนั้นกลับแยกเขี้ยวส่งเสียงขู่ แล้วลุกขึ้นวิ่งไล่เธอทันที ข้าวหอมวิ่งหน้าตาตื่นหันหลังกลับไปทางร้านสะดวกซื้อ สับขาวิ่งอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ปึก ! แต่แล้วก็ชนเข้ากับแผงอกของใครคนหนึ่งเพราะตกใจกับหมาจรตัวนั้นเลยไม่ทันได้มอง ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งที่ถูกหญิงสาวร่างเล็กวิ่งเข้าชนอย่างจัง และในขณะเดียวกันเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเสียหลัก จึงเลื่อนลำแขนโอบประคองเอาไว้ตามสัญชาตญาณ ทำให้เขากลายเป็นคนที่หันหลังเผชิญกับสิ่งที่เธอวิ่งหนีมาแทน “โอ๊ย” เสียงเจ็บปวดดังขึ้นพร้อมกับสีหน้าดุดันอย่างไม่พอใจ ไม่รู้วันนี้เป็นวันซวยอะไร กำลังลงจากรถยังไม่ทันได้เข้าไปซื้อของ ก็ดันมาโดนไอ้หมาบ้านี่กัดจนได้ ด้วยความโมโหเขาจึงเหวี่ยงเท้าอีกข้างเตะไปที่สุนัขตัวนั้นเพื่อไม่ให้กล้ามาทำร้ายคนได้อีก แล้วมันก็ได้ผล หมาจรร้องเสียงหลงก่อนจะวิ่งหนีไป ดวงตาที่แฝงไปด้วยความมีน้ำใจและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน จ้องไปยังคนที่วิ่งมาทางเขาจนทำให้เป็นฝ่ายรับเคราะห์นี้แทน ทว่าพอได้เห็นหญิงสาวตัวเล็กที่ยังจับแขนเธอไว้ไม่ปล่อยมือ เงยขึ้นสบตากันอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ คิ้วที่ขมวดเข้าหากันก็คลายออกอย่างอัตโนมัติ ลืมคำพูดที่จะเอ่ยออกมาจนหมดสิ้น ก่อนหน้านี้ข้าวหอมไม่ทันได้มองว่าคนที่เธอชนหน้าตาเป็นอย่างไร ขณะวิ่งก็ได้เหลียวไปยังหมาตัวนั้น พอหันกลับมาก็ชนคนตัวสูงเข้าเต็มแรง ก่อนจะได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดดังขึ้นจากปากของเขา ไม่คิดว่าพอได้เห็นหน้าชัด ๆ เขาจะหล่อมาก แต่ในขณะนี้เธอไม่มีเวลามาคิดถึงเรื่องอื่น นอกจากเรื่องที่เขาถูกหมากัด “ขอโทษนะคะที่หนูวิ่งชน พี่บาดเจ็บรึเปล่าคะ” เอ่ยจบเธอก็ย่อตัวลงนั่ง ถือวิสาสะเลื่อนมือไปถกปลายขากางเกงของคนตัวสูงขึ้นสำรวจดูร่องรอยบาดแผลโดยไม่รอคำตอบ “ไม่เป็นไร” นทีเอ่ยไม่เต็มเสียง ใบหน้าของเขารู้สึกร้อนขึ้น ในอกข้างซ้ายก็สั่นไหวอย่างแปลกประหลาด ทว่าคนตัวเล็กก็ใช้สายตารู้สึกผิดปนกับความเป็นห่วงเงยหน้าขึ้นมองเขา จึงทำให้ดวงตาคู่คมเลิ่กลั่ก แล้วเงียบไป “ไม่เป็นอะไรได้ยังไงคะ พี่ถูกกัดแล้วค่ะ อ้อ หนูมีผ้าเช็ดหน้า ใช้พันไปก่อนนะคะ ดีกว่าปล่อยให้เชื้อโรคเข้าแผล” มือเล็กหยิบผ้าขนหนูออกมาจากกระเป๋าสะพายที่พกติดตัวมา เป็นผ้าผืนบางสีชมพูซักมาใหม่ยังไม่ได้ใช้ คลี่มันออกแล้วพับครึ่งในแนวทแยงเป็นรูปสามเหลี่ยม ก่อนจะม้วนคล้ายกับผ้าพันคอลูกเสือ วางปิดทับแผลถูกกัด มัดปมแบบไม่แน่นมากเพราะกลัวจะทำให้เขาจะเจ็บมากกว่าเดิม “เสร็จแล้วค่ะ พี่ต้องรีบไปโรงพยาบาลนะคะ หมาตัวนั้นก็ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ อาจจะต้องทำแผลแล้วฉีดยาป้องกันพิษสุนัขบ้า” “อื้อ เข้าใจแล้ว” “ขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณที่ช่วยเอาไว้ แล้วก็ขอให้พี่หายไว ๆ” หญิงสาวเผยรอยยิ้มน่ารัก เอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนเดินจากไปตรงทางที่วิ่งมา “เดี๋ยว เธอชื่ออะไร” ก่อนที่คนตัวเล็กจะก้าวออกไปไกลจากระยะสายตา นทีก็รีบถาม “ข้าวหอมค่ะ ไปก่อนนะคะ” เสียงหวานเอ่ยพร้อมกับโบกมือไปมาด้วยรอยยิ้ม ชื่อก็น่ารักเข้ากับเจ้าของ กลิ่นกายก็หอมละมุน ทำให้คนโชคร้ายรู้สึกโชคดีในเวลาเดียวกัน เหมือนเข็มนาฬิกาหยุดหมุนจนลืมเจ็บแผลตั้งแต่เธอใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นปิดทับให้อย่างเบามือ และพอเธอเดินเลี้ยวเข้าไปในซอย จู่ ๆ ก็รู้สึกเจ็บน่องขึ้นมา “ซี้ด… แม่งเอ้ย กัดมาได้นะมึง ไอ้หมาเวร” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปมอย่างเจ็บใจ แสดงใบหน้าเหยเก บ่นพลางเดินกลับไปขึ้นรถที่จอดอยู่ข้างทาง รีบขับไปโรงพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลตามคำแนะนำของข้าวหอม ก่อนจะกลับคอนโดแล้วสั่งอาหารให้มาส่งแทน ไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอเธออีกไหม “น้องมันโคตรน่ารัก โดนใจมากเลยว่ะ”