“หญิงฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่าลูก หน้าแดงเชียว” หม่อมเจ้าดนัยเทพถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นแก้มขาวนวลของบุตรสาวอยู่ๆ ก็แดงก่ำขึ้นมาอย่างผิดสังเกต
“เปล่าเพคะท่านพ่อ หญิงสบายดี” ตอบแล้วก็ก้มหน้างุด หยิบมีดกับส้อมขึ้นมาตัดไส้กรอกเป็นขนาดพอดีคำแล้วกินไปเงียบๆ
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ถ้างั้นค่ำนี้หญิงกับดินไปงานเลี้ยงวันเกิดหม่อมก้อยที่วังท่านลุงภาณุแทนพ่อหน่อยนะ”
ชื่อของ ‘หม่อมก้อย’ ทำให้ฟ้าพราวอดที่จะเงยหน้าขึ้นมองหน้าสามีไม่ได้ เธอเห็นเขาทำหน้านิ่งก็จริง แต่กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่น นั่นแสดงว่าผู้หญิงคนนี้ยังมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเขาอยู่มาก
“ท่านพ่อกับหม่อมมาลินีไม่ไปงานนี้เหรอเพคะ”
“พ่อต้องไปงานของผู้ใหญ่อีกท่านนึง ส่วนงานของท่านลุงภาณุเป็นแค่งานวันเกิดของหม่อมก้อย ให้หญิงฟ้ากับคุณไปแทนคงไม่น่าเกลียดอะไร”
“หญิงไปคนเดียวก็ได้เพคะ วันนี้คุณดินจะกลับไร่แล้ว”
“ใครบอกคุณหญิงว่าผมจะกลับวันนี้”
