บทที่ 2 - เรือนหอร้อนเป็นไฟ [2]

1253 Words

“ทำไมต้องอาย เรื่องอึ๊บกันเป็นเรื่องธรรมชาติ หรือว่าคุณหญิงไม่เคย” ภูริดลถอดเสื้อแจ็คเก็ตและเสื้อเชิ้ตออกแล้วโยนไปไว้ที่ปลายเตียง เขายิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจเมื่อเห็นฟ้าพราวรีบหันหลังหนีด้วยความกระดากอาย ชายหนุ่มเดินช้าๆ เข้าไปโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง กดจูบหนักหน่วงลงบนลาดไหล่เปลือยเปล่าเหนือผ้าสไบเฉียงผืนงาม ร่างบอบบางสะดุ้งเฮือก แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนหรือถอยหนี ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะบ่ายเบี่ยง เพราะไม่ว่าช้าหรือเร็วสิ่งที่เธอกลัวก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี “คะ...คุณ...ไปอาบน้ำก่อน” เสียงหวานสั่นสะท้านคล้ายขอความเห็นใจมากกว่าจะออกคำสั่ง “อาบพร้อมกัน” เขาตอบพึมพำพลางขยับริมฝีปากขบเม้มจากลาดไหล่ละเรื่อยขึ้นมาจนถึงซอกคอหอมกรุ่น หนวดเครารุงรังครูดไปกับผิวเนื้อจนขนอ่อนที่หลังคอของหญิงสาวลุกชัน “ฉันรู้ว่าปฏิเสธคุณไม่ได้ แต่ฉันขอเวลาทำใจแป๊บนึงได้มั้ย” เธอวิงวอนเสียงแผ่ว “ก็ได้ แต่อย่าหวังว่าจะผ่านคืนนี้ไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะผมไม่ได้เสียเงินสิบล้านเพื่อซื้อตัวคุณหญิงมาดูเล่น” เขาบอกเสียงกระด้างก่อนจะแนบริมฝีปากร้อนผ่าวลงบนฐานคอนุ่มแล้วดูดอย่างแรง “อ๊ะ” ความเสียวจี๊ดที่พวยพุ่ง ทำให้ฟ้าพราวหลุดเสียงร้องน่าอับอายออกมา เธอได้ยินเสียงหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันจากชายหนุ่มที่แนบกายอยู่ทางด้านหลังจึงกระทุ้งศอกใส่เขาแล้วดันตัวออกจากวงแขนแข็งแกร่ง ภูริดลจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตที่ฉายแววหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัดแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปาก ในขณะเดียวกันมือก็ปลดหัวเข็มขัดออก “จะ...จะ...ทำอะไร” ฟ้าพราวถามตะกุกตะกัก สายตาจับจ้องอยู่ที่มือใหญ่ที่กำลังรูดซิปลงเชื่องช้าอย่างจงใจยั่ว “ถอดกางเกง” ตอบพลางรูดกางเกงยีนลงพร้อมกับกางเกงชั้นใน เผยให้เห็นร่างกายเปลือยเปล่า ความเป็นชายโดดเด่นกระแทกสายตาคนมองดังโครม ถึงแม้ว่ามันจะยังอ่อนปวกเปียกอยู่ แต่ก็น่าหวาดกลัวมากสำหรับคนที่ไม่เคยเห็นมาก่อน “กรี๊ด!!!” ราชนิกุลสาวกรีดร้องเสียงดังสนั่นพร้อมกับยกสองมือขึ้นปิดหน้า เธอได้ยินเขาหัวเราะเบาๆ แล้วผิวปากอย่างอารมณ์ดี ตามด้วยเสียงปิดประตูห้องน้ำ เธอรอจนแน่ใจว่าเขาไม่อยู่ตรงหน้าแล้วจึงเอามือที่ปิดหน้าอยู่ออก “คนบ้า! คนเถื่อน!” “เรียกผมเหรอ” ภูริดลเปิดประตูห้องน้ำออกมายืนจังก้าอย่างจงใจแกล้ง “กรี๊ดดด!!! ออกมาทำไม กลับเข้าไปเดี๋ยวนี้เลยนะ” เธอยกสองมือขึ้นปิดหน้าตัวเองอีกครั้ง “ได้ยินคุณหญิงเรียก ก็นึกว่าเปลี่ยนใจอยากอาบพร้อมกัน” “จะบ้าเหรอ! ใครจะอยากอาบพร้อมคุณ” ฟ้าพราวตอบเสียงแหลมพร้อมกับส่ายหน้าไปมาอย่างแรงเพื่อสลัดภาพอุจาดตาออกจากหัว ภูริดลยิ้มเยือกเย็นแล้วผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำ ในใจหมายมั่นว่าคืนนี้จะเปลี่ยนเสียงร้องกรี๊ดๆ ให้เป็นเสียงครางกระเส่าทั้งคืน ฟ้าพราวโมโหจนตัวสั่น ผู้ชายอะไรทั้งหยาบคาย ป่าเถื่อนและหน้าด้าน ต่อให้เขาไม่อายที่แก้ผ้าเดินโทงเทงแบบนั้นแต่เธออาย อายมากด้วย หญิงสาวพาตัวเองไปนั่งที่ปลายเตียง กวาดตามองไปรอบห้องนอนที่มีขนาดกว้างขวาง ทว่าเฟอร์นิเจอร์กลับมีเพียงเตียงนอน ตู้เสื้อผ้า ทีวีจอแบนขนาดประมาณสี่สิบนิ้ว และเครื่องเล่นแผ่นเสียงคลาสสิคเท่านั้น ไม่น่าเชื่อว่าคนเถื่อนก็มีดนตรีในหัวใจเหมือนกัน ฟ้าพราววางมือทาบอกข้างซ้ายตรงตำแหน่งหัวใจที่เต้นระรัวแล้วตบเบาๆ เป็นการปลุกปลอบตัวเองให้สงบ พลันนั้น คำพูดที่น่าตบปากของภูริดลก็ดังขึ้นในหัว ‘เรื่องอึ๊บกันเป็นเรื่องธรรมชาติ...’ “คนบ้า! คนหยาบคาย!” หญิงสาวสะบัดหน้าอย่างแรง แก้มทั้งสองข้างร้อนผ่าวและคงแดงจัดอย่างไม่ต้องสงสัย “ผมอาบน้ำเสร็จแล้ว” “คุณ!” หญิงสาวตกใจ เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า โชคดีที่เขานุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาด้วย แต่ก็พันไว้สะโพกอย่างหมิ่นเหม่จนเกือบจนเกือบจะเห็นอะไรต่อมิอะไรอยู่รอมร่อ “ทำไมอาบเร็วจัง” “รีบ” “ทำไมต้องรีบด้วย” “อยากมาอึ๊บเมียเร็วๆ” ว่าพลางสะบัดศีรษะให้หยดน้ำที่เกาะอยู่บนเส้นผมที่เพิ่งสระเสร็จกระเด็นไปโดนคนที่นั่งแหงนหน้ามองเขาจนคอตั้งบ่าอยู่ปลายเตียง “คนบ้า คนเถื่อน คนไร้มารยาท หยุดสะบัด ‘ขน’ ใส่ฉันเดี๋ยวนี้นะ” “ผม! ไม่ใช่ขน!” ภูริดลพูดแก้เสียงหนัก อยากจับคนปากจัดฟัดให้จมเขี้ยว ตอนแรกที่รู้ว่าจะได้เมียเป็นคุณหญิงก็นึกว่าจะเป็นพวกนางในวัง เรียบร้อย สนิมสร้อย ดุนิด ดุหน่อยก็ร้องไห้น้ำตาท่วมโลก ที่ไหนได้ แสบไม่เบา แต่แบบนี้แหละที่เขาชอบ เร้าใจดี “เห็นยุ่งๆ รกรุงรัง ฉันก็เลยแยกไม่ออกว่าขนหรือผม ถ้ามีเวลาก็ตัดผม โกนหนวด โกนเคราบ้างนะ เห็นแล้วรกหูรกตา” เธอลอยหน้าใส่เขาแล้วลุกขึ้นจะเดินหนี “จะไปไหน” ขาคว้าแขนเธอเอาไว้ “จะไปอาบน้ำ ถ้าคุณง่วงก็นอนก่อนเลย ฉันอาบน้ำนาน ไม่ต้องรอ” “ถ้านานเกินสิบห้านาทีผมจะเข้าไปตามในห้องน้ำ” “จะบ้าเหรอ! แค่สิบห้านาทีใครจะอาบเสร็จ” เธอแว้ดใส่ “งั้นผมอาบให้ จะได้เสร็จเร็วๆ” ภูริดลทำท่าจะลากแขนคนที่ยังอยู่ในชุดไทยจักรพรรดิแบบเต็มยศเข้าห้องน้ำ เธอขืนตัวไว้จนตัวโก่ง “ไม่ต้องๆ ฉันอาบเองได้ สิบห้านาทีก็สิบห้านาที” “ให้ไวเลย” เขาบอกเสียงแข็ง รำคาญคนเรื่องมากเต็มทน ทันทีที่เขาปล่อยแขน ฟ้าพราวก็รีบรวบปลายสไบแล้วถลกชายผ้านุ่งวิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว แต่ให้ตายเถอะ ประตูห้องน้ำล็อคไม่ได้ เธอพยายามกดล็อกอยู่หลายครั้งก็ล็อกไม่ได้ “ตัวล็อกมันเสีย” เสียงตะโกนของภูริดลดังเข้ามาในห้องน้ำ “แล้วทำไมไม่ซ่อม” เธอตะโกนตอบกลับไป “ผมอยู่คนเดียวจะซ่อมทำไม” เขาตะโกนตอบกลับมา “แต่ตอนนี้คุณไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว ต้องซ่อม!” “ผัวเมียก็เหมือนคนคนเดียวกัน อย่าเรื่องมาก” คราวนี้เสียงของเขาดังอยู่หน้าประตู “ถ้าไม่หยุดโวยวาย ผมจะเข้าไปอาบให้เดี๋ยวนี้” “อย่าเข้ามานะ ฉันจะไม่พูด จะไม่บ่นอะไรแล้ว” ฟ้าพราวดึงลูกบิดประตูไว้แน่น กลัวเขาเปิดเข้ามาจริงๆ “งั้นก็รีบอาบให้ไวเลย ผมไม่ชอบมานั่งรอใคร” เสียงของเขาห่างออกไปแล้ว หญิงสาวค่อยๆ แง้มประตูออกดู เห็นว่าภูริดลเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขายาวผ้าฝ้ายสีเทาควันบุหรี่ออกมาสวม เขาเช็ดผมที่เปียกชื้นแบบลวกๆ จากนั้นเดินไปเปิดแผ่นเสียงเพลงคลาสสิคที่มีท่วงทำนองอ่อนหวาน สีหน้าของเขาผ่อนคลายขึ้น ไม่บึ้งตึงเหมือนตลอดทั้งวันที่เธอเห็น

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more