ไฟรักสามีจอมเถื่อน

บทที่ 2 - เรือนหอร้อนเป็นไฟ [4]

“มันจะทำให้คุณหญิงสนุกมากขึ้น” คนที่นั่งอยู่ขอบเตียงยิ้มร้ายใส่นัยน์ตาเธอ “ต่อนะ ผมอยากเข้าไปอยู่ในตัวคุณหญิงจะแย่แล้ว” ว่าแล้วก็ถอดกางเกงขายาวผ้าฝ้ายเนื้อบางออกพร้อมกางกางชั้นใน เผยให้เห็นตัวตนอันแข็งขึงพร้อมรบ ฟ้าพราวจะถอยหนี แต่ก็ช้ากว่าร่างกำยำเปลือยเปล่าที่กดทับลงมา เขาเบียดตัวแทรกอยู่ตรงกลางหว่างขาเธอ ใช้เข่าดันเรียวขางามให้แยกกว้างออก แล้วแนบความเป็นชายร้อนระอุลงบนเนินเนื้อนุ่มอย่างจงใจ สองมือใหญ่สอดประสานนิ้วกับมือเล็กแล้วดันขึ้นเหนือศีรษะ ปากงับปมผ้าเช็ดตัวแล้วสะบัดออก เปิดเปลือยทรวงอกอวบที่มีปลายยอดสีชมพูสดน่าลิ้มลอง

ถึงแม้ภายในห้องจะเย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศที่ทำงานอย่างเงียบเชียบ ทว่าฟ้าพราวที่ตอนนี้ไม่มีผ้าติดกายสักชิ้นกลับร้อนรุ่มไปทั้งตัว และเพียงแค่เขาจ้องมองทรวงอกของเธอด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมด้วยความปรารถนาอันเร่าร้อน ปลายยอดก็หดตัวตอบสนองแบบไม่ไหว้หน้ากันเลย

“เครื่องร้อนแล้วใช่มั้ยคุณหญิง” เขาพูดเสียงแหบพร่าพลางโน้มใบหน้าลงมาซุกไซ้ทรวงอกอวบ จงใจใช้หนวดเคราครูดไปกับผิวเนื้ออ่อนบางจนร่างเล็กบิดเร่าด้วยความซ่านสยิว

ภูริดลปลุกเร้าเธออย่างใจเย็น ค่อยๆ เติมเชื้อไฟปรารถนาเข้าไปทีละนิด เขาจะไม่ยัดเยียดความเป็นสามีให้เธอ แต่จะทำให้เธอเป็นฝ่ายร้องขอจากเขาเอง

ถึงเขาจะเป็นคนป่าเถื่อนในสายตาเธอ แต่เขาก็ไม่ถ่อยสถุลถึงขนาดที่จะขืนใจผู้หญิงได้ เขาจะหยุดทันทีที่เธอแสดงอาการต่อต้านหรือบอกให้เขาหยุด แต่ดูเหมือนตอนนี้เธอกำลังล่องลอยอยู่ในดินแดนอันน่าอภิรมย์จนลืมความหวาดกลัวไปหมดแล้ว

ฟ้าพราวครางเสียงแผ่วหวิว สองมือบีบกระชับมือใหญ่ที่ประสานกันอยู่แน่นขึ้น ปลายเล็บจิกลงบนหลังมือหยาบกร้านเพื่อต้านทานคลื่นความปั่นป่วนที่ขมวดเป็นเกลียวอยู่ภายในช่องท้องตอนที่เขาตวัดปลายลิ้นลงบนยอดดอกสีหวานก่อนจะครอบปากลงไปดูดกลืนอย่างหิวกระหายสลับกันทั้งสองข้าง บางจังหวะก็ใช้ฟันขบปลายยอดแล้วดึงขึ้นก่อนจะปล่อยออก

เขาจงใจปลุกปั่นและทรมานเธอ...ผู้ชายชั่วร้าย!

ภูริดลช้อนสายตาขึ้นมองสบตากับคนที่นอนหายใจหอบถี่ทั้งที่ปากยังครอบครองทรวงอกข้างหนึ่งของเธออยู่ ในดวงตากลมโตที่หวานเยิ้ม เขาเห็นประกายความปรารถนาร้อนแรงเต้นเร่าอยู่ในนั้น เขาเลื่อนมือข้างหนึ่งลงไปตรงรอยแยกกลางหว่างขาเธอ แตะต้องความเปียกชื้นอย่างจาบจ้วง

“คุณหญิงกำลังต้องการผม” เขาคายทรวงอกที่หอมหวานออกจากปากแล้วเลื่อนใบหน้าขึ้นไปเสมอกับใบหน้าแดงระเรื่อชื้นเหงื่อ สายตาของเขามีแววดูถูกดูแคลนจนหญิงสาวที่นอนอยู่ใต้ร่างต้องเบือนหน้าหนี เธอเกลียดสายตาแบบนี้ของเขาที่สุด

ภูริดลหัวเราะในลำคอนิดหนึ่งแล้วเลื่อนใบหน้าตามไปจูบอย่างเร่าร้อน ในขณะที่มือข้างหนึ่งบดคลึงปลายยอดรุนแรง อีกข้างที่อยู่เบื้องล่างก็คลี่แย้มกลีบเนื้อนุ่มแล้วสอดแทรกปลายนิ้วแข็งแกร่งเข้าไปหมุนวนเป็นวงเชื่องช้า ค่อยๆ ถอนออกแล้วกดเข้าไปใหม่ เขาทำแบบเดิมซ้ำอยู่หลายครั้ง ภายในของเธอคับแน่น อ่อนนุ่มและอุ่นจัด มันบีบรัดเขาเป็นจังหวะเร่าร้อน

ฟ้าพราวครางฮือทั้งที่ริมฝีปากถูกครอบครองอยู่ แขนทั้งสองข้างยกขึ้นโอบกอดร่างหนาไว้แน่น สะโพกหยัดขึ้นตอบสนองเขาอย่างลืมตัว แต่เมื่อความร้อนในร่างกายทะยานสูงขึ้นจนเกือบทะลุเพดานแห่งความปรารถนา เขาก็หยุดทุกการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน ปล่อยให้เธอลอยคว้างอยู่กลางอากาศเพียงลำพัง

“คุณ...” เธอมองเขาด้วยสายตาวิงวอนพลางดันสะโพกขึ้นบดเบียดกับความแข็งขึงอันร้อนระอุอย่างต้องการการเติมเต็ม

“อยากมากขนาดนี้ ไม่ได้นอนกับผู้ชายมากี่วันแล้ว” น้ำเสียงเยาะหยันแหบห้าว

ฟ้าพราวชาวาบไปทั้งตัว ยิ่งกว่าโดนน้ำแข็งขั้วโลกสาดซัด

‘...เรื่องอึ๊บกันเป็นเรื่องธรรมชาติ หรือว่าคุณหญิงไม่เคย’

‘หรือว่าคุณหญิงไม่เคย...หรือว่าคุณหญิงไม่เคย...หรือว่าคุณหญิงไม่เคย...’

คำพูดเย้นหยันของเขาดังก้องอยู่ในหัวซ้ำๆ เขาคงคิดว่าเธอผ่านผู้ชายมาร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำแล้วสินะ เมื่อคิดได้ดังนั้น ความโกรธและความอับอายก็พวยพุ่ง

“คนเลว! คนเถื่อน! ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีกเลยนะ ออกไป!!!” เธอรัวกำปั้นลงบนไหล่หนาแบบไม่ยั้งแล้วผลักเขาออกจากตัว จากนั้นถอยหนีไปซุกตัวในผ้าห่มผืนหนา ทั้งที่ความปรารถนายังเต้นเร่าอยู่ในร่างกายจนร้อนรุ่มเหมือนนั่งอยู่บนเปลวไฟ แต่เธอก็ไม่อาจมอบพรหมจรรย์ที่หวงแหนมายี่สิบกว่าปีให้กับผู้ชายที่ดูถูกดูแคลนเธอมากถึงขนาดนี้ได้

ภูริดลกัดฟันกรอดๆ ข่มความเจ็บหน่วงที่อัดแน่นจนแทบระเบิด เขาดึงผ้าห่มออกจากร่างเปลือยที่นั่งกอดเข่าตัวเองอยู่พร้อมกระชากเสียงถามอย่างเกรี้ยวกราด “อยากมากไม่ใช่เหรอ มาทำต่อให้เสร็จสิ”

“ไม่! อย่ามายุ่งกับฉัน ออกไปนะ...ออกไป...”

“เป็นบ้าอะไร! เมื่อกี้ยังระริกระรี้อยากทำจนตัวสั่นอยู่เลย”

“หยาบคาย ป่าเถื่อน ไปให้พ้นหน้าฉันเลยนะ ไป๊!”

หนุ่มชาวไร่มองร่างเล็กที่นั่งซุกหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นกับเข่าตัวเองสลับกับก้มมองความเป็นชายแกร่งชันที่สั่นระริกเพราะความต้องการที่อัดแน่นจนแทบปริแตกอย่างชั่งใจ ว่าจะรวบตัวเธอมาทำต่อให้เสร็จ หรือจะยอมปล่อยเธอไปก่อน สุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้ต่อน้ำตาของเธอ

“โธ่โว้ย!” เขาคำรามเสียงต่ำน่ากลัวแล้วเดินลงส้นเสียงดึงตึงๆ เข้าไปในห้องน้ำ ตามด้วยการกระชากประตูปิดเสียงดังปัง