พอร์ช
แสงอาทิตย์ที่สองสว่างผ่านกระจกใสๆ ทำให้ผมรู้ว่า ค่ำคืนแสนสุขเมื่อคืนมันได้ผ่านไปแล้ว ผมมองหน้ารันที่ตอนนี้นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของผม
"รันพี่คงไม่มีสิทธิ์กอดรันอีกแล้ว ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ"
ผมค่อย ๆ คลายอ้อมกอดจาก รัน แล้วเดินลงจากเตียง แต่สายตาของผมก็ยังจ้องอยู่ที่หน้าของรัน ทำไมตอนนี้ผมกับรู้สึกไม่อยากจากรันไป ทั้ง ๆ ที่เมื่อวานผมตั้งใจไว้แล้วแท้ ๆ
"ไม่ได้นะไอ้พอร์ช แกจะมาเห็นแก่ตัวแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด รันไม่อยากอยู่กับแก แกก็ควรปล่อยรันไป"
ผมพูดกับตัวเอง รันในเมื่อพี่รักรันแต่รันไม่ได้รักพี่ พี่ก็จะปล่อยรันไปอยู่กับคนที่รันรัก ผมตัดใจเดินออกมาจากห้อง ก็พบไอ้เฟียส ที่ยืนอยู่หน้าห้อง มันมองผมด้วยสายตาเรียบเดาไม่ออกว่ามันคิดอะไรอยู่
"แกจะมองหน้าฉันอีกนานไหม"
สงสัยผมจะมองหน้ามันนานเกินไป แต่ผมมีสิ่งที่ผมสงสัยกว่านั้น
"แกมาทำอะไรที่นี่"
"ฉันได้ข่าวว่า เด็กคนนั้นความจำเริ่มกลับม
