พอร์ช
แสงอาทิตย์ยามเช้า ปลุกให้ผมตื่นขึ้น นี้ผมนอนกอดรันจนเผลอหลับ ผมคลายอ้อมกอดจากรัน แล้วลงมายืนบิดไล่ความขี้เกียจออกไปจากตัว เมื่อผมหันไปมองรัน ก็พบว่าเธอยังหลับอยู่ ผมก้มลงหอมแก้มรัน ผมอยากหยุดเวลาไว้ แค่นี้ ไม่อยากให้มันผ่านไปเลยจริง ๆ
“พี่พอร์ช จะดีหรอครับ มาลักหลับรันต่อหน้าพวกเราแบบนี้เนี้ย แถมที่นี้ก็เป็นโรงพยาบาลด้วยนะ”
เสียง หนึ่งดังมาทางโซฟา พอผมหันไปก็พบว่าเป็น ไอ้พอล และไอ้พีช แถมตอนนี้ไอ้พีช มันยังทำสีหน้าล้อเลียนผมอีก ไอ้น้องเวร
“พวกแกมาตั้งแต่ เมื่อไหร่”
“ว้า..อดดูหนังสดเลย เสียดายจัง ใช่ไหมพี่พอล”
ไอ้พีชมันยังไม่เลิกล้อ ไอ้นี่มันวอน
“พอได้แล้วไอ้พีช ”
ไอ้พอลช่วยผมปรามมันอีกคน ไอ้พอล เดินไปนั่งที่โซฟา แล้วมองมาที่ผมกลับไอ้พีช สลับกันไปมา
“มองฉันทำไม”
“เปล่าผมก็แค่สงสัยว่าพี่จะเอายังไง ไอ้เวรนั้นก็จะมาเอาพารันคืนไปแล้ว”
“ฉันคิดว่าฉันจะปล่อยรันไป”
“รันไม่ไป!!!”
