ศัตรูหมายเลข 1
1823 Words
ผมทำผิดต่อพารันอีกแล้วครับ ก็เธอนะสิดันถามถึงเรื่องที่เธอทำไมถึงความจำ ผมไม่รู้ว่าจะตอบเธอยังไงดีก็เลยตอบไปว่า เธอน้อยใจผมที่ผมไปมีผู้หญิงคนอื่น เธอเลยคิดฆ่าตัวตาย แต่ว่าเธอดันลื่นล้มหัวฟาดห้องน้ำสะก่อน และดูเหมือนพารันจะเชื่อในสิ่งที่ผมพูด
“รันคงรักพี่พอร์ชมากสินะคะ แต่ทำไมพี่พอร์ชต้องไปมีผู้หญิงคนอื่นด้วยคะ พี่พอร์ชไม่รักรันหรอ”
รันทำหน้าน้อยใจ แต่มันน่ารัก โถ่โว๊ย อย่าทำแบบนี้สิ เดี๋ยวฉันทนไม่ไหวจับเธอกดขึ้นมาจะทำยังไง
“รักสิครับรักมากด้วย หายโกรธพี่นะครับคนดี พี่สัญญาจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ยกโทษให้พี่นะรัน”
ผมยืนนิ้วก้อยไปหาเธอ ใครจะไปเชื่อว่ามาเฟียผู้ยิ่งใหญ่อย่างผม จะมาทำอะไรแบบนี้
“ค่ะ รันยกโทษให้พี่พอร์ชก็ได้...แต่พี่พอร์ชห้ามทำแบบนี้อีกนะคะ”
“ได้สิพี่สัญญา ว่าพี่จะมีกิ๊กโดยที่ไม่ให้รันจับได้ ”
ประโยคหลังพูดเสียงแผ่วเบา ไม่ให้รันได้ยิน ก็นะ ถึงผมจะมีกิ๊กมากมาย แต่คนที่ผมแคร์ที่สุดก็คือ พารัน ผมหันไปมองหน้าพารัน ทำไมนะยิ่งมองยิ่งน่ารัก ถ้านี้ไม่ใช่โรงพยาบาลนะ พารันคงไม่ได้อยู่ในสภาพมีเสื้อผ้าอยู่บนตัวแบบนี้หลอก หึ หึ หึ
“พี่พอร์ช มองหน้ารันทำไมหรอคะ”
พารันถามผม เธอเอียงคอด้วยความสงสัย มันยิ่งทำให้เธอดูน่ารักขึ้นไปอีก ผมคงมองเธอนานเกินไปสินะ ก็เธอน่ารักสะจนผมละสายตาจากเธอไปไม่ได้เลยนี้นา อ๊าย!!ผมอยากหอมแก้มยัยนั้น แต่ทำไม่ได้ เอ๊ะ หรือได้???
“รันจ๋า รันคงไม่ได้ลืมสัญญาของเราใช่ไหม” ผมแกล้งทำหน้าเศร้า
“สัญญา??? สัญญาอะไรหรอคะ???”
หึ หึ หึ ถามแบบนี้ก็เข้าทางนะสิ ผมจึงแกล้งตีหน้าเศร้าต่อไป
“ก็สัญญาที่ว่า รันกับพี่จะต้องหอมแก้มกันทุกวันไงรันจำไม่ได้หรอ วันนี้เรายังไม่ได้หอมกันเลยนะ”“
=0=”<<<<<<<<<<< หน้าของพารัน
“แต่รันไม่ต้องทำก็ได้นะ พี่เข้าใจว่ารันยังไม่พร้อม พี่แค่.....เสียใจ”
ทำหน้าเศร้าเหมือนญาติเสีย เอามาเอารางวัลตุ๊กตาทองมาให้ผม ทีนี้ก็รอแค่พารันมาหอมแก้มผมเท่านั้นเอง ฉลาดใช่ไหมละ ทำไมไม่หอมซักทีนะพารัน
“รันขอบคุณนะคะที่พี่พอร์ชเข้าใจรัน พี่พอร์ชนี้เป็นคนดีจริง ๆ เลย งั้นรันขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ”
“=0=”<<<<<<<<<<<<หน้าของพอร์ช
ผมอ้าปากค้างอยู่หลายนาทีกับประโยคที่พารันพูดมา นี้ผมเล่นใหญ่ไปใช่ไหม พารันถึงได้เชื่อว่าผมเข้าใจเธอจริง ๆ เธอจะรู้ไหมว่าผมประชดเธอนะ ผมมองพารันที่ตอนนี้กลับไปนอนที่เตียงแล้ว พารันคงจะง่วงเพราะฤทธิ์ยาที่พึ่งกินไป ช่างเถอะ อย่างไงเธอก็ต้องเป็นของฉันอยู่ดี เดินไปหาเธอที่เตียง คนอะไรขนาดหลับยังน่ารัก
“ใครที่ทำให้รันของพี่เจ็บมันต้องเจ็บยิ่งกว่าพี่สัญญาจะปกป้องรันเอง”
ฟอด
“=0=”<<<<<<<<<<<<หน้าของพอร์ช
“ -///- ”<<<<<<<<<<<<<หน้าของพารัน
จังหวะที่ผมกำลังจะหมุนตัวกลับพารันก็ได้รั้งตัวผมไว้แล้วหอมแก้มผมโดยที่ผมเองยังไม่ได้ตั้งตัว นี้พารันแกล้งหลับงั้นหรอ
“ถึงรันจะความจำเสื่อม แต่รันคิดว่า รันควรจะทำตามสัญญา พี่พอร์ชคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ”
ให้ตายสิ ทำไมพารันถึงได้น่ารักขนาดนี้ ผมจะไปว่าเธอได้ไงก็นี้แหละคือสิ่งที่ผมต้องการ
“พี่รักรันมากนะ รันละรักพี่หรือปล่าว”
ผมพูดออกไป โดยที่แอบหวังให้คนตรงหน้าบอกรักผมเช่นกัน แต่ดูเหมือนผมจะหวังมากเกินไป
“ถ้าเราเป็นแฟนกัน แสดงว่ารันต้องรักพี่พอร์ช คะรันก็รักพี่พอร์ชเหมือนกัน”
คำพูดของพารันเมื่อกี้ทำให้ผมหัวใจพองโตขึ้นมาทันที่ ถึงแม้มันจะเป็นแค่เรื่องโกหกแต่ผมก็ยินดีที่จะหลอกตัวเอง ผมดึงเธอเข้ามา กอดคราวนี้พารันไม่ขัดขืน เธอกอดตอบผมด้วย นี้ผมฝันไปใช่ไหม ถ้าเป็นความฝันผมก็ไม่อยากตื่นจากมันเลยละ ขอโทษนะรัน ที่พี่เห็นแก่ตัวโกหกรันแบบนี้ พี่แค่อยากมีเวลาอยู่กับรันบ้างก็เท่านั้น ในเมื่อฟ้าส่งรันมาให้พี่แล้ว รันก็ต้องเป็นของพี่ ของพี่คนเดียว
ปัง !!!
เสียงประตูที่เหมือนจะถูกถีบ
“พี่พอร์ช ผมหายัยนั้นไม่เจอเลย พี่ช่วยให้คนช่วยผมออกตามหาหน่อยสิ”
ผมถอยห่างจากพารันและหันไปมองเจ้าของเสียง นั้นคือพีช ดูมันหงุดหงิดมาก ๆ ที่หาตัวพารันไม่เจอ นี้มันจะรู้ไหมว่าคนที่มัน ตามหานะอยู่ตรงหน้ามันแล้ว
“พีชแก เลิกหงุดหงิด สักทีเถอะวะ พารันอยู่นี้ไง”
ผมชี้ไปที่พารันที่นั่งอยู่บนเตียง ข้าง ๆ ผม พอ พีชเห็นพารันก็วิ่งเข้ามาสวมกอดทันที ไอ้พีชแกทำมากไปแล้วโว๊ย นั้นแฟนพี่แกนะ !!!
“รัน รันมาทำอะไรที่นี้ รู้ไหมพีชหารันให้ทั่วไปหมด รู้ไหมพอพีชได้ฟังข้อความเสียง พีชเป็นห่วงรันมากแค่ไหน รัน พีชบอกรันแล้วไง วันที่รันไม่มีใครหรือรู้สึกเหงาให้นึกถึงพีช เพราะอย่างน้อยก็ทำให้รันรู้ว่ายังมีพีชที่อยู่ข้าง ๆ รัน ”
ถ้ามันไม่ใช่น้องผมนะ ผมให้ลูกน้องมาลากออกไปนานแล้ว แกจะกอดอะไรนักหนาวะ นั้นว่าทีเมียพี่แกนะโว๊ย
“คุณคะ ปล่อยฉันเถอะค่ะ เดี๋ยวแฟนฉันจะเข้าใจผิด”
พารัน ดันไอ้พีชออกจากอ้อมกอดและหันมามองหน้าผม ดีมากจ๊ะ รันของพี่ ส่วนไอ้พีชก็เหมือนจะมองหาอะไรอยู่ แล้วก็ทำหน้าไม่เข้าใจ
“ไอ้วินไม่ได้อยู่ที่นี้ซักหน่อย”
“วิน หรอ”
ใช่ ไอ้วิน หรอ มันเป็นใคร ทำไมพอพารันได้ยินชื่อนี้แล้วสีหน้าถึงได้เศร้าแบบนั้น อย่าบอกนะว่าไอ้วินมอไซร์ เนี้ยเป็นแฟนของพารัน ไม่ได้ตอนนี้พารันเป็นสิทธิขาดของผมคนเดียวเท่านั้น ไอ้วินมอไซร์นั้นไม่มีสิทธิ
“วิน คือใครหรอ??”
“อ้าวรัน ไอ้วินก็คือ ฟะ....อุ๊บ -x-” พอร์ชเอามือปิดปากพีชไว้
“อย่าไปสนใจเลยนะรัน พี่ว่ารันคนดีของพี่พักผ่อนดีกว่า เดี๋ยวพี่ขอออกไปคุยธุระกับไอ้พีชแปบนึงนะ”
“แต่ว่า.....”
“อย่าดื้อ ครับสิคนดี”
“ค่ะ”
หลังจากที่คุยกับพารันเรียบร้อยแล้ว ผมก็ลากไอ้พีชออกมาจากห้องทันที ตอนนี้หน้าของมันมีเครื่องหมายคำถามเต็มไปหมด แต่ยังถามไม่ได้เพราะตอนนี้ลูกน้องของผมอยู่เต็มไปหมด
“พวกแก!! ออกไปให้หมด!!!!”
ผมตะโกนออกไปเหมือนที่ชอบทำ เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้จะไม่มีใครเกรงกลัวผม ตอนนี้ทุกคนออกไปอยู่ชั้นล่างหมดแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นกับรัน ทำไมรันมาอยู่ที่นี้ แล้วยังทำเหมือนจำไอ้วินไม่ได้อีก แล้วทำไมพี่ต้องเรียกรันว่า คนดีของพี่ด้วยละ”
นั้นไงละ ถามมาเป็นชุดเลย
“พารันเป็นพยานในเหตุการณ์ที่อาฮันเตอร์ถูกฆ่า ไอ้เฟียสเลยให้พวกเราคุ้มครองเธอ เพราะคนที่จะฆ่าอาฮันเตอร์ได้มันคงไม่ได้กระจอก ถ้ามันรู้ว่าพารันยังมีชีวิตอยู่ละก็ มันคงส่งคนมาฆ่าปิดปากพารันแน่”
“งั้นผมจะเข้าไปถามรันว่าใครเป็นคนฆ่า อาฮันเตอร์เราจะได้จัดการมันรันจะได้ปลอดภัย”
“ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้พารันความจำเสื่อม เพราะหัวได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง”
“ถึงว่าทำไมถึงจำไอ้วินไม่ได้ ”
“ถ้าแก เข้าใจแล้วฉันก็ขอตัว”
ผมเตรียมจะเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่ไอ้พีชก็มาขว้างหน้าผมไว้
“พี่ยังไม่ได้ตอบคำถามผมอีกข้อ ว่าทำไมพี่ถึงเรียกรันว่า คนดีของพี่ พี่ทำเหมือนกับว่าเป็นแฟนกับรันยังงั้นแหละ”
“ก็ฉันเป็นแฟนพารันนิ ทำไมฉันจะเรียกไม่ได้ ต่อจากนี้ไปให้ทุกคนทำเหมือนกับว่าพารันเป็นผู้หญิงของฉัน ฝากแกบอกทุกคนด้วยละกัน”
“เดี๋ยว !! พี่จะทำแบบนี้ไม่ได้รันพึ่งอายุ 18 แถมมีแฟนแล้ว พี่จะใช่โอกาสที่รันความจำเสื่อมมาหลอกรันแบบนี้ไม่ได้ ถ้ารันหายความจำเสื่อมแล้วพี่จะทำยังไง ในเมื่อรันมีคนที่รักอยู่แล้ว”
“ถึงตอนนั้น ฉันก็ทำให้พารันก็รักฉันแล้วละ อีกอย่างแกห้ามพูดถึงไอ้วิน ให้พารันฟังอีก ฉันไม่ชอบ!!!”
ปัง!!!
ผมปิดประตูอย่างอารมณ์เสีย ใช่ผมต้องทำให้พารันรักผมก่อนที่เธอจะหายความจำเสื่อม ผมจะไม่มีวันปล่อยเธอไปเด็ดขาด ต่อให้ต้องขังเธอไว้ตลอดไปผมก็จะทำ
“พี่วิน พี่วิน อย่าไป พี่วินอย่าทิ้งรัน”
จู่ ๆ พารันก็ละเมอเรียกเชื่อไอ้วินมอไซร์นั้น ไม่นะพารันเธอต้องเรียกชื่อพี่สิไม่ใช่ชื่อมัน ทำไมวะทำไม ทั้งที่เธอความจำเสื่อมอยู่แท้ ๆ ทำไมถึงได้เรียกชื่อมัน
ปัก ปัก ปัก !!!
ผมใช่มือต่อยกำแพงระบายอารมณ์ จนเลือดไหลออกมามากมายและไม่มีท่าทีว่าจะหยุดไหล ใช่ผมทั้งโมโหแล้วก็น้อยใจพารันแต่ฉันไม่สนวันนี้เธอละเมอชื่อมัน แต่รออีกหน่อยฉันจะทำให้เธอครางชื่อฉันเลยคอยดู ส่วนไอ้วินมอไซร์ศัตรูหมายเลข 1 นั้น อย่างหวังเลยว่าผมจะยกยัยนี้ให้ ไม่มีวัน !!!
********************************************************************************
- Writer
