วิตามินหรือยาปลุก.... NC+++
2872 Words
(พารัน)
ฉันออกจากโรงพยาบาลมาได้ 1 อาทิตย์แล้ว หลังจากที่ฉันออกจากโรงพยาบาล พี่พอร์ชก็พาฉันมาพักที่บ้าน ที่นี้ใหญ่มากเลย มีคนใส่ชุดดำอยู่เต็มไปหมด ฉันเข้ามาตอนแลกก็นึกว่างานศพใคร จริงสิ ฉันลืมบอกไปใช่ไหมว่า ฉันมีคนที่รู้จักหลายคนแล้ว มีทั้ง พี่พอล น้องชายของพี่พอร์ช พี่พอลฉลาดมากเลยละ แต่ดันซื่อบื่อเรื่องผู้หญิง แล้วก็พีช น้องชายอีกคนของพี่พอร์ช ตานี้นะฉันเผลอเป็นไม่ได้มือไวอย่างกับปลาหมึก คนสุดท้ายฉันนี้ภูมิใจที่สุด คือ พี่พลอยดาว พี่พลอยเป็นคู่หมั้นกับพี่พอล เป็นพี่สาวที่แสนดีของฉัน ฉันสนิทกับพี่เค้ามาก ๆ เลยอาจเป็นเพราะ ทั้งบ้านมีแค่พวกเราที่เป็นผู้หญิงก็ได้ มั่ง
“คิดอะไรอยู่หรอรัน พี่เรียกเราตั้งนาน”
ฉันกับพี่พลอย มาเดินเล่นที่สวนนะ
“ปล่าวค่ะ เมื่อกี้พี่พลอยพูดว่าอะไรนะคะ”
“พี่บอกว่ารันโชคดีจังที่ได้นอนห้องเดียวกับคนที่รัก ดูพี่สิ เป็นคู่หมั่นกันแท้ ๆ กับต้องนอนแยกห้องกัน อุสาเอาขนมหวานใส่พานมาให้ขนาดนี้แล้วยังไม่กินอีก”
“รันว่าเราเข้าบ้านดีกว่านะคะ นี้ก็ดึกแล้วด้วย”
“แหม กลัวอีตาพอร์ชรอที่เตียงไม่ไหวหรือไง นี้ถ้าอีตาพอลขยันทำการบ้านแบบตาพอร์ชบ้างก็คงดี”
ฉันได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ให้พี่เข้าไป ฉันไม่รู้หรอกว่าพี่พลอยหมายถึงอะไร แต่ถ้าถามไปคืนนี้คงไม่ได้นอนแน่ ๆ ไว้ค่อยไปถามพี่พอร์ชก็ได้ หลังจากที่แยกกับพี่พลอยแล้วฉันก็เดินเข้าห้องทันที พบว่าพี่พอร์ชใส่ชุดนอน นั่งรออยู่ที่เตียง ฉันจึงไปนั่งข้าง ๆ
“ไปไหนมาหรอ พี่นั่งรอตั้งนาน”
“พอดีว่ารัน ไปเดินเล่นกับพี่พลอยมาค่ะ จริงสิ พี่พอร์ชคะ พี่พลอยบอกว่าพี่พอร์ชขยันทำการบ้านหมายความว่าไงหรอคะ พี่พอร์ชมีการบ้านอะไรที่ต้องทำหรอคะ”
“คือว่า.........พี่ว่าเรานอนกันดีกว่า นี้ก็ดึกแล้ว”
พี่พอร์ช ดันให้ฉันนอนลงไปกับที่นอน แล้วพี่พอร์ชก็เอาหน้ามาไซร์ซอกคอของฉันมันทำให้ฉันรู้สึกขนลุก มือของพี่พอร์ชเริ่มปลอด กระดุมฉันทีละเม็ด เผลยให้เห็นเนินอกของฉัน
“พี่พอร์ช จะทำอะไรหรอคะ ปลดกระดุมเสื้อรันทำไม”
“พี่อดทนมาตั้งหลายวันแล้วนะ รันพี่ขอได้ไหม”
เสียงของพี่พอร์ชเว้าวอนของอะไรบ้างอย่างจากฉัน
“พี่พอร์ชอยากได้อะไรละคะ ถ้ารันให้ได้รันก็จะให้”
“จับดูสิ เห็นไหมมันต้องการรัน”
พี่พอร์ชจับมือของฉันให้ไปลูบที่ส่วนล่างของเขา ที่ตอนนี้แข็งและดันกางเกงออกมาจนเห็นได้ชัด ฉันก็ยังไม่เข้าใจพี่พอร์ชอยู่ดี
“สร้อยนี้ถอดออกก่อนนะ พี่ทำอะไรไม่ถนัด”
“ไม่ได้นะ”
ฉันพลักพี่พอร์ช ให้ออกห่างนั้นทำให้พี่พอร์ชตกเตียงทันที พร้อมทั้งในมือยังคว้าสร้องของฉันไปด้วย ไม่รู้ทำไมฉันถึงหวงสร้อยเส้นนั้นมาก เหมือนกับว่าผูกพันกับมัน
“รัน นี้เธอพลักพี่ เพราะสร้อยเส้นเดียวเนี้ยนะ!!”
“ขอสร้อยมาคืนให้รันเถอะนะคะ”
ฟิ้ว !!
“งั้นเดียวพี่ซื้อให้ใหม่”
พี่พอร์ชโยนสร้อยของฉันออกหน้าต่างไป พี่พอร์ชทำมากเกินไปแล้วนะ ฮือ ๆ
“ไม่เอารันจะเอาอันนั้น ฮือ ๆ รันเกลียดพี่พอร์ช!! ”
ฉันวิ่งออกมาทั้งน้ำตา จุดมุ่งหมายก็คือที่ ๆ พี่พอร์ชปาสร้อยนั้นลงไป ที่จริงฉันไม่ได้เกลียดพี่พอร์ชหรอกแค่โมโหเท่านั้นเอง ฉันมาหยุดที่พุ้มไม้ ที่ดูรกมาก ๆ เอาน่าสู้ ๆ พารัน
แสงพระอาทิตย์ปลุกให้ฉันตื่นขึ้น ฉันมองไปรอบ ๆห้องนี้มันห้องพี่พอร์ชนี้ ฉันมานอนอยู่ที่นี้ได้ยังไง ก็จำได้ว่าลงไปหาสร้อยแล้วก็ จำไม่ได้แล้ว
“ตื่นแล้วหรอ รัน มาให้พี่ตีสะดี ๆ ดึกขนาดนั้นลงไปข้างล่างทำไมมันอันตรายรู้ไหม นี้ถ้าพอร์ชไม่ลงไปอุ้มรันขึ้นมาป่านี้รันได้นอนข้างล่างไปแล้ว”
พี่พลอยทำสีหน้าดุใส่ฉัน พี่พอร์ชอุ้มฉันขึ้นมาหรอ แล้วพี่พอร์ชไปไหนละ
“มองหาพอร์ชหรอ โน้น อยู่ข้างล่างโน้น หลังจากที่อุ้มรันขึ้นมา หมอนั้นก็ลงไปหาอะไรซักอย่างด้านล่างนะดูจริงจังมากเลยนะ ทั้งที่จริง ๆ แล้วหมอนั้นอยากให้ลูกน้องหาให้ก็ได้แต่ไม่ยอมบอกจะหาเอง แปลกคนจริง ๆ”
“พี่พอร์ช...”
ฉันลุกขึ้นจากเตียงและวิ่งไปหาพี่พอร์ช ที่กำลังแหวกพุ้มต้นไม้หา สร้อยอยู่
“แม่งเฮ้ย ไปอยู่ไหนของมันวะ ทั้งทีโยนลงมาตรงนี้แท้ ๆ ”
ฉันสังเกตเห็น มือของพี่พอร์ชตอนนี้เต็มไปด้วยแผล ที่เกิดจากกิ่งไม้ นี้ฉันทำอะไรลงไป แค่สร้องเส้นเดียว ทำให้พี่พอร์ชเจ็บขนาดนี้เลยหรอ
น้ำตาของความรู้สึกผิดไหลออกมา ฉันเข้าไปเตะที่ไหลของพี่พอร์ช เพื่อเป็นการบอกให้เค้าหยุด
“รัน!!ร้องทำไม”
“พี่พอร์ช พี่พอร์ชไม่ตะ....”
“รัน พี่สัญญานะว่าพี่จะหาให้เจอ เพราะฉะนั้นอย่าร้องไห้อีกนะ”
พี่พอร์ชพยายามเอามือปาดน้ำตาของฉัน ทำไมพี่พอร์ชถึงเป็นคนดีแบบนี้ ทั้งที่ฉันเป็นคนผิดแท้ ๆ พี่พอร์ชดึงฉันให้เข้าไปในอ้อมกอดของเค้า
ตึก ๆ ตึก ๆ
อ้อมกอดของพี่พอร์ชมันอบอุ่นมาก ๆ มันทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ ทำไมละ ทำไมฉันถึงอยากให้พี่พอร์ชกอดฉันไปแบบนี้นาน ๆ แต่ถ้าพี่พอร์ชกอดฉันต่อไป ฉันต้องตายเพราะหัวใจวายแน่ ๆ
“อย่าเกลียดพี่เลยนะรัน อย่าไปจากพี่ พี่สัญญาไม่ว่ารันอยากได้อะไรพี่ก็จะหามาให้ แต่ขอร้องละ อย่าเกลียดพี่ได้ไหม”
“พี่พอร์ช รันไม่ได้เกลียดพี่นะคะ รันว่าเรามาหาสร้อยกันดีกว่าเนาะ”
พี่พอร์ชปล่อยฉันออกจากอ้อมกอด พี่พอร์ชยิ้มให้ฉัน แต่ฉันรู้สึกได้ว่าพี่พอร์ชกำลังเศร้า เสียใจ แต่เพราะอะไรละ หรือว่าฉันคิดไปเอง
3 ชั่วโมงผ่านไป
“ขอโทษนะรัน ที่พี่หาไม่เจอ พี่ขอโทษ”
“ช่างมันเถอะคะ รันเหนื่อยจังเลยไปหาวิตามินดื่มเพิ่มความสดชื่นดีกว่า พี่พอร์ชจะไปด้วยกันไหมคะ”
“ไม่ละ รันไปก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่จะหาอีกสักพัก ของนั้นมันสำคัญกับรันมากพี่รู้”
ฉันเดินออกมา พี่พอร์ชพูดเสียงเรียบ เป็นอะไรของเค้านะ ช่างเถอะไปเอาเกลือแร่ในคลังยาดีกว่า ลืมบอกไปอีกแล้วใช่ไหมว่าบ้านหลังนี้มีคลังยาส่วนตัวนะ พอหยิบวืตามินมาแล้วฉันก็เข้าไปในห้องครัว
“แค่ครึ่งซองก็พอ จริงสิเอาไปเผื่อพี่พลอยดีกว่า สงสัยเพิ่งออกกำลังกายเสร็จ”
ฉันดื่มวิตามินทีเดียวหมดแก้ว ฉันว่ามันรสชาติแปลก ๆ อยู่นะ
“รัน มาทำอะไรในครัวจ๊ะ”
“พอดีรันรู้สึกไม่ค่อยสดชื้น เลยไปเอาวิตามิน ในคลังยามาละลายน้ำดื่ม พี่พลอยเอาไหมคะ”
“ดีเหมือนกัน พี่ก็พึ่งออกกำลังกายมาได้กินสักแก้วคงสดชื้นขึ้น”
“นี้ค่ะ รันเตรียมไว้ให้เรียนร้อยแล้ว”
ฉันยื่นแก้วให้พี่พลอย พี่พลอยดื่มไป ครึ่งแก้วก็มีสีหน้าสงสัย
“รันพี่ว่ารสชาติมันแปลก ๆ นะ หมดอายุหรือปล่าว ไหนพี่ขอดูซองหน่อยสิ”
“นี้คะ แต่พี่พลอยก็กินไปครึ่งแก้วแล้วนะคะ”
ฉันยื่นซองวิตามินให้พี่พลอย
“เฮ้ย รัน นี้มันไม่ใช่วิตามิน ”
“อ้าว แล้วมันคืออะไรหรอคะ”
“ยาปลุกเซ็ก!!! ชนิดรุนแรง ”
“พี่พลอยยังกินแค่ครึ่งแก้ว แต่รันนะ หมดแก้ว เลยค่ะ!!” T-T
งานเข้าแล้วไง พารันเฮ้ย ฉันกลับพี่พลอยคิดหาวิธี แต่ยามันก็เริ่มออกฤทธิ์แล้ว พี่พลอยเลยให้ฉันอยู่ในห้องส่วนพี่พลอยจะไปเอายาแก้ พี่พอร์ช อย่าพึ่งเข้าห้องมาตอนนี้นะคะ
พอร์ช
ผมยังคงหาสร้อยนั้นต่อไป สร้อยที่ไอ้วินเป็นคนซื้อให้พารัน นี้แหละคือสาเหตุที่ทำให้ผมโมโห พารันเห็นสร้อยนั้นดีกว่าผม แต่ที่ผมเสียใจที่สุดคือเมื่อคืนพารันบอกว่าเกลียดผม ผมเลยคิดว่าถ้าหาสร้อยเวรตะลัยนี้ให้เธอได้ เธอคงจะเลิกเกลียดผมซักที
“ไปอาบน้ำก่อนละกัน”
ผมเดินเข้าไปในห้องพบแต่ความเงียบ แต่พอมองไปที่เตียงก็พบพารันที่สภาพเปลือย ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น
“รัน เป็นอะไรหรือปล่าว ทำไมอยู่ในสภาพแบบนี้”
ผมเริ่มใจคอไม่ดี เพราะเธอนอนนิ่ง ผมเลยวิ่งเข้าไปดูเธอ ผมพยุงเธอ เมื่อเธอเห็นว่าเป็นผมเธอก็จับมือผมไปวางไว้บนหน้าอกของเธอ
“พี่พอร์ช รันไม่ไหวแล้ว ช่วยรันนะคะ”
ทำไมพารันถึงยั่วยวนผมแบบนี้มันเกิดอะไรขึ้น มือของพารันตอนนี้ ลูปไล้ช่วงร่างผม ที่ตอนนี้กำลังจะตื่นตัว
“เกิดอะไรขึ้นพารัน”
“รันควบคุมตัวเองไม่ได้พี่พอร์ช รันกินยาปลุกเซ็กพี่พลอยกำลังไปเอายาแก้”
พารันพูดขึ้น เหมือนเธอจะมีสติอยู่น้อยนิด ไม่ได้ผมจะได้ตัวพารันแบบที่เธอไม่ยินยอมแบบนี้ไม่ได้ ผมลุกขึ้นจากเตียงทันที ยัยพลอย เมื่อจะมาวะ ไปเอายาแก้โลกไหนเนี้ย ผมลืมบอกไปใช่ไหมว่า ผลิตยาแก้พิษหลายชนิด รวมไปถึง ยาปลุกเวรตะลัยนี้ด้วย
“พี่พอร์ช ช่วยรันด้วย รันต้องการ”
พารันที่นอนอยู่บนเตียงสงสายตายั่วยวนผม
“รัน พี่ไม่อยากได้เราด้วยวิธีแบบนี้ ทนอีกหน่อยนะ”
“พี่พอร์ช รันต้องการพี่ พี่พอร์ชไม่ต้องการรันหรอ”
“รัน พี่..............”
ใช่ว่าผมไม่ต้องการเธอ ผมนะต้องการมาก ๆ แต่ผมไม่อยากย่ำยีเธอในตอนที่เธอไม่มีสติแบบนี้
“ขอร้องละค่ะ พี่พอร์ช รันทรมาน รันอยากโดน นะคะพี่พอร์ช”
“.............”
พารันบิดกายไปมาอย่างยั่วยวน ไม่ไอ้พอร์ช ทนไว้ทนไว้ พารันลุกขึ้นจากเตียงแล้ว มาจับที่หน้าผม
สายตาของพารันดูจริงจังมาก เธอเริ่มมีสติแล้วสินะ
“ขอให้คนที่ช่วยรัน เป็นพี่พอร์ชได้ไหมคะ”
พูดจบพารันก็พลักผมลงไปที่เตียง แล้วมาคล่อมที่ร่างของผม เธอจูบผมอยากนิ่มนวล หมดแล้วครับ ความอดทนทั้งหมดมันพังลงมาแล้ว
พารันพลักผมลงที่เตียงเธอจัดการถอดเสื้อผ้าผมออกจนหมด เธอทับตัวผมและจูบผมอย่างดูดดื่ม
“รันต้องการพี่พอร์ชค่ะ”
เสียงของรันดูยั่วยวญ ให้ผมสนองความต้องการให้เธอ ตอนนี้รันดูไม่ใช่รันคนเมื่อเช้าอีกแล้ว เธอดูร้อนแรง นั้นก็น่าจะเพราะยาปลุก นั้นด้วย ผมพลิกตัวให้รันอยู่ข้างล่างของผม
“ไม่ต้องกลัวนะรัน พี่จะไม่ให้รันทรมานอีกแล้ว”
ผมก้มหน้าลง ให้จมูกซุกไซ้แถวใบหู ลงมาทั่วลำคอ ไซ้ไปที่แก้ว ส่วนมือก็บีบคลึงหน้าอก กระเปาะเล็ก ๆ ของเธอ รันบิดตัวด้วยความเสียวซ่าน
“อะ อะ อ๊า......พี่พอร์ช.......รันเสียว.....”
ผมค่อย ๆ ลากลิ้นลงมาคบดุน ที่หน้าอกคู่งามของรัน ขาว ขาวอะไรอย่างนี้ตอนนี้น้ำหวานจากดอกไม้ไหลออกมาเหมือนบอกว่า เธอพร้อมแล้ว ผมค่อย ๆ แยกขาของเธอออก และเข้าไปชิมน้ำหวาน
“อ่า อ๊า....อย่าทำแบบนี้ มันเสียว....พี่พอร์ช....อย่าทรมานรันอีกเลย..อ๊า..”
ผมรู้ว่ารันพร้อมแล้ว เลยเอาแท่งเหล็กจ่อที่ดอกไม้ของพารัน ผมค่อย ๆ ดันมันเข้าไป มันแน่นมากเลย
“โอ๊ะ โอ๊ย เจ็บ ซี๊ด......”
“อย่าเกร็งนะคนดี เดี๋ยวความเจ็บมันจะผ่านไปแล้ว”
ผมพูดข้าง ๆ หูพารันก่อนที่จะขยับเขยื้อนแท่งเหล็กเข้าไปจนสุดทาง ผมรู้สึกเจ็บและทรมาน เพราะข้างในมันบีบรัดแท่งเหล็กของผม
“ซี๊ด...คับ..แน่นดีเหลือเกิน ซี๊ด...”
ผมเผลอครางออกไป เอาละผมควรจะเริ่มเกมได้แล้ว ผมค่อย ๆ ขยับเข้าออกช้า ๆ เพราะสงสารรันที่ยังไม่เคย ดูตอนนี้รันจะไม่ค่อยเจ็บแล้ว ผมเลยขยับแท่งเหล็กเข้าออกเร็วขึ้น
พับ พับ พับ พับ
“อะ อะ อ๊า....รัน เสียวคะ...ซี๊ด”
“ซี๊ด...คนดี...พี่ต้องการเธอ...อ๊า”
พับ พับ พับ พับ
พับ พับ
เสียงเนื้อกระทบกันดังทั่วห้อง มันยิ่งสร้างอารมณ์ให้ผมกับพารัน มากขึ้นดูพารันจะถูกใจมาก ๆ
“อ๊า....เสียว...เสียวเหลือเกิน...”
พับ พับ พับ พับ พับ
พารันครางออกมาอย่าถูกใจ
“เปลี่ยนท่านะที่รัก”
ผมพลิกร่างของพารันให้ขึ้นไปอยู่ด้านบนแทน พารันดูเขินอาย
“พี่พอร์ช อย่าทำแบบนี้สิคะ รันอายนะ”
“ไม่ต้องอายหรอกนะคนดี พี่จะสอนเอง”
ผมค่อย ๆ ยกสะโพก รันขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ ไม่นานพารันก็ทำเองได้
“อะ อะ อ๊า...ท่านี้เข้าลึกดีจังเลยคะ”
“อ๊า..รันคนดีของพี่เก่งจริง ๆ ซี๊ด...”
พารันเร่งจังหวะ เร็วขึ้นเรื่อย ๆ นั้นยิ่งทำให้ผมเสียวซ่านเป็นอย่างมาก ผมเฝ้าชมว่าเธอเก่งไม่ขาดปาก
พับ พับ พับ พับ
“อะ อะ อ๊า...คนดีของพี่แรงอีก แรงกว่านี้อีก ใช่ต้องอย่างนั้น ซี๊ด.”
พับ พับ พับ พับ
“อะ อะ อ๊า อย่าสิคะมันเสียว ซี๊ด อะ อะอ๊า.....”
ผมใช้มือบีบคลึง หน้าอกของพารันนั้นยิ่งเพิ่มความเสียวซ่านให้เธอเป็นอย่างมาก ยิ่งฟังเสียงพารันครางออกมามันยิ่งทำให้ผมได้อารมณ์
พับ พับ พับ
“อะ อะ อะ อ๊า...ไม่ไหวแล้วค่ะ จะออก......แล้ว.....ซี๊ด ”
“ใจเย็นสิคนดี อย่าพึ่งทิ้งกันไปก่อน...ซี๊ด...ซี๊ด..”
ผมจักการหลิกร่างรันไห้อยู่ด้านล่างเหมือนเดิม แล้วจัดการ ขยับแท่งเหล็กเข้าออกเร็ว ๆ
“จะออกแล้ว....จะออกแล้ว..ค่ะ...อะ อะ อ๊า”
“พี่ก็ไม่ไหวแล้ว จะออกแล้ว...ซี๊ด..”
พับ พับ พับ พับ
“ออกแล้ว ออกแล้ว อะ...อะ...อ๊า.”
ทั้งผมและพารันไปดื่มน้ำผึ่งพระจันทร์พร้อมกัน ผมนอนหงายกับเตียง มองไปที่แท่งเหล็ก ที่มีลาวาขาวไหลออกมาเป็นจำนวนมาก แต่สิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อพารัน
กำลังจัดการดูเลียแท่งเหล็กของผมอยู่
“อ๊า....คนดี...พี่มีความสุขเหลือเกิน..ซี๊ด”
ตอนนี้แท่งเหล็กของผมชี้โด่ ตรงหน้าของรัน รันอมมันอย่างไม่รังเกียจ ยิ่งมองมันยิ่งทำให้ผม มีอารมณ์ ผมไม่เคยคิดเลยว่าพารันจะมาอมแท่งเหล็กของผมแบบนี้ เสียว เสียวเหลือเกินไม่ไหวแล้ว ผมจับหัวพารัน กดขึ้นลงเร็วขึ้นเรื่อย ๆ
พับ พับ พับ พับ พับ
“ซี๊ด..คนดี ทำไมถึงเก่งแบบนี้..อะ อะ อ๊า..”
พับ พับ พับ พับ พับ
“พี่จะไม่ไหวแล้วนะ จะออกแล้ว....ซี๊ด...ออกแล้ว..”
ผมฉีดน้ำเข้าไปในปากของรันเต็ม ๆ รันอมน้ำนั้นแก้มปริ แล้วกลืนลงไปอย่างรวดเร็ว รันยิ้มให้ผม
“พี่พอร์ชมีความสุข รันก็ดีใจนะคะ”
“พี่รักรันนะ”
“รันก็รักพี่พอร์ชค่ะ”
หลังจากนั้นผมกลับพารันก็ต่อกันอีกก กว่าจะได้นอนก็ ตี 3 ก็นะ อดนอนแต่ได้แบบนี้ผมก็ยอมนะ พารันทำให้ผมมีความสุขมาก ตอนนี้พารันเป็นของผมแล้ว ผมจะไม่ยอมยกรันให้ใครหน้าไหนทั้งนั้น เมียพอร์ชใครอย่าแตะ!!
***************************************************************************************************
- Writer
