มึงแค่แฟน แต่กูอะ ผัว....... (ตอนนี้มีถ่อยคำหยาบคาย)
3875 Words
พารัน
อ๊าย...เมื่อคืนฉันทำอะไรลงไป การกระทำของฉันเมื่อคือส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะยาปลุก แต่อีกส่วนนี้สิ มันมาจากความต้องการของฉันล้วน ๆ เลย แล้วแบบนี้ฉันจะสู้หน้าพี่พอร์ชได้ยังไง ฉันค่อย ๆ ยกแขนพี่พอร์ชออกจากตัวของฉัน
“จะไปไหน หรอรัน”
เฮ้ย!!
มาทะลึ่งตื่นอะไรตอนนี้ รันยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าพี่เลยนะ พี่พอร์ชดึงฉันเข้าไปกอดทันที
ตึก ๆ ตึก ๆ
หัวใจของฉันเต้นเร็วขึ้นอีกแล้ว
“ปะ...ปล่อยรันเถอะค่ะ รันจะไปอาบน้ำ”
ปากฉันก็บอกให้พี่เค้าปล่อย แต่ทำไมร่างกายมันไม่ปฏิเสธอ้อมกอดของพี่พอร์ชเลยซักนิด อ้าว เฮ้ย ไอ้ร่างกายนี่ ทำไมเชื่อฟังคำสั่งเจ้าของ
“รัน...ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขอให้รันรู้ไว้นะ ว่าพี่รักรันมาก มากยิ่งกว่าชีวิตพี่ซะอีก”
ตึก ๆ ตึก ๆ ตึก ๆ
“พี่พอร์ช ช่วยหยุดทำให้ใจรันเต้นแรงได้ไหมคะ รันจะหัวใจวายอยู่แล้ว”
ฉันพูดพร้อมกับก้มหน้าลง เพราะรู้ว่าหน้าฉันตอนนี้แดงมาก ๆ
“ไหนให้พี่ลองจับดูสิ ว่าเต้นแรงจริงหรือปล่าว หึ หึ หึ”
พี่พอร์ชพูดจบก็ใช้มือ บีบคลึงที่หน้าอกฉัน ฉันพยายามดึงมือพี่พอร์ชออกแต่ไม่เป็นผล
“เต้นแรง จริง ๆ ด้วยแหะ หึ หึ”
“พี่พอร์ชปล่อยรันนะคะ รันจะไปอาบน้ำ”
“งั้นหรอ”
พี่พอร์ชผละออกจากฉันและอุ้มฉันตรงไปที่ห้องน้ำ เฮ้ย พี่พอร์จจะทำอะไร อย่าบอกนะว่า
“เดี๋ยว พี่ไปช่วยรันถูหลังเอง”
“ม่ายยยยยยยยยยย”
หลังจากนั้นคงไม่ต้องบอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากที่ฉันอาบน้ำสุดสยิวนั้นเสร็จก็รีบแต่งตัวแล้วหนีพี่พอร์ช ออกมา ไม่ไหว พี่พอร์ชชักจะหื่นเกินไปแล้ว เอ๊ะ !! นั้นพี่พลอย
“รัน อยู่นี้เอง เมื่อคืนพี่ขอโทษนะ ที่ไม่ได้เอายาไปให้ รันไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหม” ???
“คือ...ว่า..” จะว่าไงดีละ ก็เมื่อคืนมันเป็นซะยิ่งกว่าเป็นซะอีก
“เฮ้ย !! หน้าแดงทำไม หรือว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”
ฉันเอามือลูบหน้า หน้าแดงหรอ พี่พลอยมองฉันด้วยสายตาจับผิด
“ปล่าวหรอกค่ะ ว่าแต่เมื่อคืนพี่พลอยเป็นไงบ้าง”
“หลับเป็นตายจ๊ะ ก็อีตาพีชนะสิ ดันเอายานอนหลับมา กรอกปากพี่ พี่เลยหลับแล้วก็ไม่ได้เอายาไปให้รันเลย พูดแล้วโมโหชมัด”
ฉันเลยยิ้มแห้ง ๆ ให้พี่พลอย
“ขอทางหน่อยได้ไหม ฉันจะไปทำงาน”
เสียงของคนข้างหลังทำให้พวกเราหันไปมองพบว่าเป็น พี่พอล พอพี่พลอยเห็นว่าเป็นพี่พอลก็เข้าไปกอดทันที น่ารักจริง ๆ พี่พลอยดูจะรักพี่พอลมากเลยละ
“กินอะไรหรือยัง เค้าเตรียมอาหารเช้าให้ตัวเองด้วยน้า อยากกินใช่ไหมละ”
“ไม่...ปล่อยฉันได้แล้วพลอยดาวฉันจะไปทำงาน”
พี่พอลตอบแบบไร้เยื่อใย พี่พลอยดูสีหน้าสลดเล็กน้อย แต่ก็ฝืนยิ้มไว้ พี่พลอยคลายอ้อมกอดจากพี่พอล
“ฮันแน่ งอนหรอที่เมื่อคืนเค้าไม่ได้ไปบอกฝันดีนะ หายงอนเค้าเถอะนะ”
“ไร้สาระ ถอยไปพลอยดาวเธอกำลังทำฉันสาย”
โหดร้ายที่สุด พี่พอลใจร้าย พี่พลอยเดินห่างออกมาแต่สีหน้าก็ยังคงยิ้มอยู่
“งั้น เย็นนี้เค้าจะทำอาหารให้ตัวเองเป็นการไถ่โทษนะ”
“ไม่ต้อง เย็นนี้ฉันจะพาฮานะไปกินข้าว คงไม่มีเวลามาทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอก”
แล้วพี่พอลก็เดินออกไป พี่พอลทำเกินไปแล้ว ทำไมถึงได้พูดทำร้ายจิตใจพี่พลอยดาวแบบนี้ ฉันหันไปหาพี่พลอยดาวที่ตอนนี้ยังปั่นหน้ายิ้มอยู่ แต่ฉันรู้ว่าภายในใจพี่เค้าต้องกำลังเสียใจอยู่แน่ ๆ
“พี่พลอย ไม่เป็นไรนะคะ”
“ว้าว พี่หิวข้าวจังเลย ขอตัวก่อนนะ”
พูดจบพี่พลอยก็เดินออกไป ทำไมพี่พลอยถึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยละ ฉันสัมผัสได้ว่าพี่พลอยกำลังเสียใจ
“เฮ้!! รันคนสวยมายืนทำอะไรตรงนี้”
คงไม่มีใครในที่นี้เรียกฉันด้วยชื่อเพี้ยน ๆ แบบนี้ได้ นอกจาก อีตาพีชแล้วและ หมอนั้นเดินมานั่งข้าง ๆ ฉัน จะว่าไป ทำไมฉันรู้สึกคุ้นเคยกับหมอนี้มากกว่าพี่พอร์ชอีก
“รู้ไหมพี่พอร์ชตามหาเธอให้วุ่น แถมยังบังคับให้ฉันมาหาเธออีก เธอทำฉันลำบากอีกแล้วนะรัน”
พีช ใช้มือยีผมฉันจนฟู จริง ๆ นะ ฉันว่าฉันเหมือนรู้สึกคุ้นเคยกับการกระทำแบบนี้
“เมื่อกี้เหมือนฉันเห็นยัยพลอยดาวเลย”
“พี่พลอย พึ่งเดินออกไปเมื่อกี้”
พอนึกถึงพี่พลอยแล้วฉันก็รู้สึกเศร้าทุกที ถ้าพี่พอร์ชทำแบบนั้นกับฉัน ฉันคงเสียใจมากแน่ ๆ
“เป็นอะไรทำไมทำหน้าเศร้าแบบนี้ พี่พอร์ชทำอะไรเธอ“
“ปล่าว ฉันแค่สงสารพี่พลอย ทำไมพี่พอลถึงใจร้ายกับพี่พลอยแบบนี้ละ”
“ฟังฉันนะ พลอยดาวเลือกที่จะมีชีวิตแบบนี้เอง ใครก็ช่วยอะไรพลอยดาวไม่ได้หรอก”
พีชพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า พี่พลอยเลือกที่จะมีชีวิตแบบนี้เองหรอ แล้วชีวิตฉันละ จะเป็นแบบนี้หรือปล่าว
“รัน ทำไมทำหน้าแบบนั้นอีกแล้ว”
“พีช ชีวิตฉันจะเป็นแบบพี่พลอยหรือปล่าว ฉันเลือกถูกใช่ไหม ”
เมื่อพีชทำหน้าเสียทันทีที่ฉันเริ่มกระวนกระวาย แต่จู่ ๆ พีชก็กอดฉัน ทำให้หน้าของฉันซุกอยู่ที่อกของเขา
“ใจเย็น ๆ นะ เธอต้องเชื่อมั่นในตัวพี่พอร์ชสิพารัน”
ไม่รู้ทำไมยิ่งพีชปลอบฉันยิ่งคิดมาก ถ้าพี่พอร์ชเบื่อฉันละ ถ้าพี่พอร์ชทำเย็นชาแบบนั้นกับฉันละ ฉันจะทำยังไง ฉันรู้สึกเจ็บแปลบๆ
“ฉันจะทำยังไง ถ้าไม่มีพี่พอร์ช ฉันคงไม่เข้มแข็งเท่าพี่พลอยหรอกนะพีช”
“พี่พอร์ชไม่มีทางทำแบบนั้นกับเธอหรอก ถ้าพี่ฉันทำจริงทำเนี้ยแหละจะเป็นคนจัดการให้เธอเอง อย่าร้องสิ เชื่อฉันเถอะพี่พอร์ชรักเธอยิ่งกว่าชีวิตของเค้าซะอีก”
“พีช..”
“รู้ไหม เมื่อก่อนเธอไม่ได้ขี้แยแบบนี้นะ เธอนะโครตเข้มแข็งเลย แถมปากแข็งอีกต่างหาก เป็นอะไรก็ไม่ยอมบอกจนฉันต้องเดาใจเธอตลอดเลย”
พีชพูดจบ ก็อมยิ้มออกมา ฉันนะหรอเข้มแข็ง ฉันเนี้ยนะ ไม่น่าเชื่อเลย แต่ว่าทำไมมันเหมือนกับว่าฉันลืมเรื่องบางอย่างไปนะ
“พีช..คือว่า..ช่วยเล่าเรื่องก่อนที่ฉันจะความจำเสื่อมให้ฉันฟังได้ไหม”???
“ทำไมถึงอยากรู้ละ เธอไม่ชอบชีวิตแบบนี้หรอ”??
พีชถามฉันด้วยความสงสัย
“ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่ว่าเหมือนฉันจะลืมอะไรบางอย่างที่สำคัญไป เหมือนมันสำคัญสำหรับฉันมาก ฉันแค่อยากรู้ว่าความทรงจำนั้นมันคืออะไร”
“...........”
พีช ก้มหน้าหลบสายตาฉัน เหมือนเขากำลังครุ่งคิดอะไรบ้างอย่างอยู่ รู้สึกเหมือนพีชจะลำบากใจเลย ความทรงจำของฉันมันหดหู่ถึงขนาดนั้นเลยหรอ
“รัน...ไปที่ ที่หนึ่งกับฉัน หน่อยได้ไหม”
ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบตกลง พีชก็อุ้มฉันเดินไปที่รถ ระหว่างทางเราไม่ได้พูดคุยกันเลย ฉันรู้แค่ว่าตอนนี้พีชกำลังสับสนกับเรื่องอะไรซักอย่างอยู่ แต่ว่านี้เป็นครั้งแรกสินะ ที่ฉันได้ออกมานอกบ้านหลังจากออกจากโรงพยาบาล
พีช
ผมพารัน ไปที่สวนสาธารณะ เมื่อไหร่ที่ผมรู้สึกสับสน หรือไม่สบายใจ ผมจะมานั่งที่นี้ และเมื่อไหร่ที่ผมมานั่งที่นี้ รันก็มักจะมานั่งเป็นเพื่อนผมเสมอ นึกถึงตอนนั้นแล้วผมก็อดอมยิ้มไม่ได้
“พีชเป็นอะไร ยิ้มคนเดียว บ้าหรือปล่าว”
ผมชอบนะที่เธอเรียกผมแบบนี้ มันทำให้นึกถึงวันที่ผ่านมา เธอมักจะทำให้ผมยิ้มได้ตลอด เฮ้ย แต่บอกไว้ก่อนเลยนะว่าผมไม่ได้ชอบควีนหรอกนะ ผมไม่หักหลังพี่ชายตัวเองหรอก
“พีช.....เรื่องที่ฉันถามนายเมื่อตอนนั้น ตอบฉันได้ไหม.....”
จู่ ๆ รันก็พูดขึ้นมามันทำให้ผมชะงักทันที เอาไงดีละ ในเมื่อรันอยากรู้ความทรงจำที่ผ่านมาของเธอ ผมรู้ว่ารันลืมอะไรไป สิ่งที่รันลืมนั้นก็คือ ไอ้วิน แฟนของรัน ผมได้ข่าวว่าตอนนี้ไอ้วินกำลังหาตัวรันอยู่ผมก็สงสารมันนะ แต่จะให้ผมทำยังไงละในเมื่อพี่ชายของผมก็รักรันไม่ต่างจากมัน ผมรู้ถ้ารันจากไปพี่พอร์ชต้องเหมือนหมาบ้าแน่ ๆ
“ว่าไงละ”
“ไปขี่จักรยานกันไหม เมื่อก่อนเธอชอบซ้อนท้ายฉันมากเลยนะ”
ผมพูดพร้อมพารันไปเช่าจักรยาน ใช่แล้วละ ผมกำลังหาทางหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามของรัน ผมไม่อยากโกหกเธออีกแล้ว
“ฉันอยากกลับบ้านแล้ว”
รันทำแก้มป่อง นี้งอนผมอยู่สินะ แต่สายตาของรันก็ชำเลืองมองจักรยานที่ผมกำลังจะขี่ อยากขี่ก็ไม่บอก
“อยากขี่ไหมละ เดี๋ยวฉันจะสอนให้”
“จริงนะ!!”
เธอกระโดดเกาะที่แขนผมด้วยความดีใจ อยากขี่จริง ๆสินะ ผมให้รันไปนั่งแล้วผมก็ประคองรถไว้
“อย่าสั่นสิรัน มันง่ายจะตาย เชื่อสิ เอาละไป”
รันค่อย ๆ ปั่นจักรยานไป โดยมีผมคอยเดินประคองอยู่ด้านหลัง ดูควีนจะมีความสุขมาก ๆ เลย
“ดูสิ พีช ฉันขี่ได้แล้ว ง่ายนิดเดียวเอง”
แหม ถ้าผมไม่จับไว้คงล้มไปแล้วละ แล้วนี้ยังมาดีใจอีก
“รัน นี้เก่งที่สุดในโลกเลย”
“นี้พีชจอมกวนประสาท ได้โปรดมารับโทรศัพท์ด้วย พารันคนสวยรำคาญแล้วนะ”
เสียงโทรศัพท์ผมเองและ ก็รันนั้นแหละเป็นคนอัดเสียงตัวเองมาตั้งเป็นเสียงเรียกเข้าของผม พวกเราต่างอัดเสียงของกันและกันเอาไว้ เป็นเพื่อนสนิทที่แปลก ๆ ดีใช่ไหมละ 555
“เฮ้ย นั้นเสียงฉัน ทำไมถึงได้เป็นเสียงเรียกเข้านายละ”
“มันคือความลับ”
และผมก็หันไปสนใจโทรศัพท์ทันที พี่พอร์ช งั้นหรอ สงสัยจะรู้แล้วว่าผมพารันออกมาข้างนอก
(ไอ้พีช...รันอยู่กับแกใช่ไหมแกรีบพารันกลับมาเลยนะ แกอยู่ไหนเดี๋ยวฉันส่งคนไปรับ)
นั้นไง ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย พี่ก็ให้พรซะแล้ว
“เดี๋ยวผมพารันกลับ แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
(เดี๋ยวนี้!!...นี้คือคำสั่ง!!)
“อย่ามาสั่งผม....ไม่แน่นะผมอาจพารันไปเจอไอ้วินก็ได้”
(ไอ้พีช!!!)
พี่พอร์ชเรียกชื่อผมด้วยความโกรธ พึ่งเคยรู้สึกว่าชนะพี่พอร์ชเป็นครั้งแรก ความรู้สึกชนะมันเป็นแบบนี้สินะ พี่พอร์ชก็เหมือนกันไม่รู้จะหวงอะไรนักหนา แล้วแบบนี้รันจะได้ออกมาดูโลกภายนอกไหมเนี้ย
“แค่นี้นะ ที่นี้สัญญาณไม่ดีเลย”
ผมตัดสายทิ้งทันที ก็อยากรู้เหมือนกันว่าพี่พอร์ชเวลาหึงมันจะเป็นยังไง
“พี่พอร์ช โทรมาหรอ”
“อืม..มาให้ฉันขี่มั่งเธอไปนั่งซ้อนท้ายไปอะ เอาโทรศัพท์ฉันไปเล่น”
ผมส่งโทรศัพท์ให้รัน และจัดการขี่จักรยานซะเอง ผมพารันขี่ดูบรรยากาศ ไปในที่ ๆ ควีนชอบไปนั่งเล่น
“นี้พีชจอมกวนประสาท ได้โปรดมารับโทรศัพท์ด้วย พารันคนสวยรำคาญแล้วนะ”
“พีช โทรศัพท์”
“รับเลย ฉันขี่จักรยานอยู่ คงพี่พอร์ชแหละมั่ง”
คิดไปคิดมา การที่พี่พอร์ชหึงโหดอาจจะไม่ใช่ผลดีสำหรับผม
“ฮัลโหล ค่ะ.....ใช่ค่ะฉันพารัน........วิน..วินไหนหรอคะ....อ๋อเราอยู่ที่สวนสาธารณะค่ะ...”
ผมฟังพารันคุยโทรศัพท์ แต่เมื่อกี้ผมได้ยินว่า วิน งั้นหรอ อย่าบอกนะว่า ไอ้วินนะ
เวรแล้วไง ผมรีบแย่งโทรศัพท์มาจากพารันทันที
“แกมีอะไรโทรมาทำไม”
(รันอยู่กับแก ให้ฉันคุยกับรัน)
“เสียใจวะ ตอนนี้รันไม่อยากคุยกับแก แค่นี้นะ”
ผมตัดสายทิ้งทันที รันทำเรื่องให้ผมอีกแล้วไหมละ ตอนนี้ไอ้วินมันรู้แล้วว่ารันอยู่กับผมแถมรู้แล้วด้วยว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหน
“กลับบ้านกันเถอะ”
“คนชื่อวินเป็นใครหรอ ”
“อย่าไปสนใจเลย”
หลังจากนั้นผมก็พารันกลับบ้านมาทันที พอถึงบ้านก็พบว่าพี่พอร์ชนั่งรอพวกเราอยู่ ตายแน่ไอ้พีช พี่พอร์ชยิ้มให้รัน แต่ไม่วายส่งสายตาอาฆาตมาทางผม รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีเงาหัวเลยแหะ
“รันไปไหนมาหรอ รู้ไหมพี่ตามหาเราแทบแย่”
“พี่พอร์ช รันยังไม่อยากเห็นหน้าพี่พอร์ชตอนนี้ ขอโทษนะคะ”
แล้วรันก็วิ่งหน้าแดงขึ้นไปบนห้องเลย อ้าวเฮย รันทำแบบนี้พี่พอร์ชก็ฆ่าพีชนะสิ เริ่มรู้สึกเหมือนรังสีอำมหิตแล้วละ พอมองไปก็เป็นไปตามคาดพี่พอร์ชมองมาที่ผมด้วยสายตาต้องการคำตอบ จะให้ผมตอบอะไรละก็ผมไม่รู้
“แกบอกอะไรรัน ทำไมรันถึงไม่อยากเห็นหน้าฉัน !!”
“โถ่ พี่เรื่องนี้ผมไม่เกี่ยวนะ ผมแค่พารันไปสวนสาธารณะก็เท่านั้น”
พี่พอร์ชเดินตรงมาที่ผม พี่แกคงไม่คิดจะฆ่าน้องตัวเองหรอกใช่ไหม ถ้าพี่พอร์ชรู้ว่าไอ้วินมันรู้แล้วว่ารันอยู่กลับพวกเราผมจะมีสภาพศพเป็นแบบไหนเนี้ย
“แกคงไม่ได้ปิดบังอะไรฉันใช่ไหม”
“ไอ้พีช!!เอารันคืนมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะโว๊ย!!”
เสียงนี้มัน!!! ไอ้วิน!! เวรแล้วไงกู
“คุณพอร์ชครับเราจับผู้บุกรุกได้ มันบอกว่าเป็นแฟนคุณหนูพารันนะครับให้เอาตัวมาเลยไหมครับ”
ลูกน้องคนสนิทของพี่พอร์ชมารายงาน ชัดเลยไอ้วินแน่ ๆ ผมว่าผมไปเตรียมโรงศพไว้เลยดีกว่า
“พามันไปที่ห้องด้านหลัง ส่วนแกไอ้พีช ฉันจะกลับมาจัดการกลับแก ไอ้น้องเวร!!”
แล้วพี่พอร์ชก็เดินไป ผมว่านะ จองวัดไว้เลยดีกว่าชัวร์สุด รันนะรัน เธอทำฉันลำบากอีกแล้ว พี่พอร์ชรักเธอซะขนาดนี้ยังจะกลัวโดนทิ้งอีกเธอนี้มันซื่อบื่อจริง ๆ
พอร์ช
ผมเดิมมา ในใจก็นึกห่วงรันที่ไม่รู้ว่าโกรธอะไรผมถึงขนาดไม่อยากเห็นหน้าผมแบบนี้ หรือว่าไอ้พีชจะเล่าอะไรให้รันฟัง โอ๊ย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
“แกไม่ใช่รันนิ...ฉันต้องการเจอรัน ไม่ใช่แก..”
เมื่อหมอนั้นเห็นผมก็ตะโกนออกมา มันเป็นใครกล้ามาเรียก เมียของผม แบบนี้ !!!
“แกเป็นใคร บุกมาทำอะไรในบ้านฉัน”
“ฉันเป็นแฟนรัน.....ไอ้พีชมันจับรันมาไว้ที่นี้ !! ฉันต้องการรันคืน !!! ”
ปัก !!
พอรู้ว่าคนตรงหน้าคือไอ้ วินผมก็ปล่อยหมัดออกไปทันที มันจะมาเอารันไปจากผม ผมไม่มีวันยอมหรอก
“รัน คือของกู มึงไม่มีสิทธิ์ ถ้ายังไม่อยากตายเลิกยุ่งกับพารันซะ !!!”
ปัก !!!
ไอ้วินต่อยผมกลับมา นั้นทำให้ลูกน้องของผมเล็งปืนไปทีมัน
ผมเลยสั่งให้ลูกน้องลดปืนลง ถึงผมจะชอบการเอาชนะ แต่ผมก็ไม่ชอบชนะด้วยการขี้โกงแบบนี้หรอก
“มึงอย่ามาพูดหมา ๆ แบบนี้ กูเป็นแฟนพารัน กูมีสิทธิที่จะเอารันคืน !!! ”
“มึงไม่มีสิทธิ!!! มึงเป็นแค่แฟน แต่กูเนี้ยผัวรัน!!! กูพูดขนาดนี้แล้วมึงยังหน้าด้านจะเอาเมียกูอีกไหม !! ”
ไอ้วินชะงักทันที ผมรู้ว่าการทำแบบนี้มันไม่ส่งผลดีต่อรัน แต่ผมต้องทำให้มันรู้ว่ารันคือของผม ไม่ใช่ของมัน !!
“ไอ้เลว !!! นี้มึงข่มขืนรันใช่ไหม มึงกล้าข่มขืนแฟนกูหรอ !! ”
ปัก ปัก ปัก ปัก ปัก !!
ไอ้วิน กระหน่ำต่อยผมไม่ยั้ง แต่ผมไม่คิดจะตอบโต้หรอก เพราะนี้คือการชดใช้ที่ผมไปแย่งรันมาจากมัน ผมจะไม่ตอบโต้มันหรอก
“หยุด !!! นะ นายทำอะไรพี่พอร์ช”
เสียงจากข้างหลังผมดังขึ้น ทำให้ไอ้วินหยุดชงักทันที มันปล่อยผมและเดินไปหาต้นเสียง เสียงนี้มัน รันนี้ รันมาที่นี้ได้ยังไง
“รัน !! รันจริง ๆ ด้วย รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วงเรามากแค่ไหน รันคนดีของพี่”
ไอ้วินสวมกอดรัน ทันที เฮ้ยมันมากไปแล้ว ต่อยกูกูยอมได้ แต่มากอดเมียกูแบบนี้กูไม่ยอมหรอกนะ ผมจึงรีบเดินไปแยกมันออกจากรันทันที พร้อมทั้งโอบเอวแสดงความเป็นเจ้าของ
“มึงอยากตายใช่ไหม !! ถึงได้มากอดเมียกู !! ”
“มึงนั้นแหละ ปล่อยแฟนกูซะ ไม่งั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน !!”
“มาถิ่นกูแล้วยังทำปากดี ถ้าวันนี้มึงออกไปครบ 32 สอง อย่าเรียกกูไอ้พอร์ชเลย!!!”
ผมพูด พร้อมจะไปจัดการกับไอ้วินแต่ถูกรัน รั้งไว้ซะก่อน
“ทำไมละรันมันจะมาเอารันไปจากพี่นะ”
“พี่พอร์ชให้รัน คุยกับ ผู้ชายคนนี้ได้ไหมคะ รันแค่อยากถามอะไรเค้าบางอย่าง”
“ไม่ได้ !! พี่ไม่ให้คุย”
ผมปฏิเสธทันที ถ้าให้รันคุยกับไอ้วิน มีหวังความลับแตกแน่ ๆ ยอมให้คุยกันไม่ได้เด็ดขาด
แต่ไอ้วินก็ใช้จังหวะผมเผลอเขามาจับมือรันไว้
“รันกลับไปกับพี่นะ กลับบ้านของเราไง พี่จะดูแลรันเอง หายโกรธพี่เถอะนะ คนดี”
ปัก !!
ผมถีบมันทันที ที่มันพูดจบประโยค คนดีงั้นหรอ คำ ๆ นี้ผมเท่านั้นที่พูดได้ มันไม่มีสิทธิ นี้ผมใจดีกับมันมากไปแล้วสินะ ผมควรตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ฆ่ามันซะเพื่อไม่ให้มันมาทำลายความรักระหว่างผมกับรันที่กำลังก่อตัวขึ้น ผมคว้าปืนออกมาแล้วเล็งไปที่ไอ้วิน
“มึง ทำมากไปแล้ว เมียกู กูดูแลเองได้ ตอนนี้มึงดูแลชีวิตตัวเองก่อนเถอะ !!”
“พี่พอร์ช อย่านะคะ !! ฆ่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้นะคะ !! ”
รันเอาตัวบัง ไอ้วินไว้ ทำไมหรือว่ารันห่วงมัน นี้ยิ่งต้องยิงถึงใหญ่เลย ไอ้เวรนี้
แต่พอเห็นสายตาเว้าวอนของรันแล้วผมก็ใจอ่อน ยอมลดปืนลง ถ้าคนที่กำลังจะโดนยิงเป็นผมรันจะทำแบบนี้ไหม
“รันอยากทำอะไรก็เชิญตามสบายเลย อยากจะไปกอดมัน จูบมันก็ตามสบายเลย แม่งเฮ้ย !!”
จากนั้นผมก็เดินออกมาจากห้องทันที ไอ้พอร์ช มึงทำถูกแล้วรันเค้าไม่ได้รักมึง ก็ควรปล่อยรันไป แต่เฮ้ย !! นั้นเมียมึงเลยนะโว๊ย !!
ตอนนี้ความคิดของผมกำลังตีกันวุ่นวาย สุดท้ายผมก็ตัดสินใจเข้าไปในห้องนั้นแล้วอุ้มรันออกมา แต่ก็ไม่ลืมส่งให้ปล่อยไอ้วิน
“ปล่อยมันไป ถ้าเห็นมันบุกรุกเข้ามาอีก ฆ่าได้เลยไม่ต้องรอคำสั่งจากฉัน !! ”
ผมพารันมาที่ห้องวางเธอไว้บนเตียง ถ้าจะให้ผมปล่อยรันไปคงทำไม่ได้หรอก เพราะผมรักรันมาก มากยิ่งกว่าชีวิตซะอีก ถึงแม้ผมรู้ว่าในใจรันไม่มีผมก็เถอะแต่ผมยอมนะ ยอมที่จะเจ็บปวดเผื่อแลกกับการให้รันอยู่ข้าง ๆ ผมแบบนี้ตลอดไป
“พี่พอร์ข โกรธรันหรอ ”
“ปล่าวครับคนดี พี่ไม่ได้โกรธ”
แต่พี่น้อยใจต่างหากที่รันปกป้องมัน ถ้าเป็นพี่รันคงไม่ทำแบบนั้นหรอกใช่ไหม
“.........”
“........”
“พี่พอร์ชหิวไหมคะ ลงไปหาอะไรกินกันไหม”
“ไม่ละครับ รันลงไปเถอะ”
“............”
“..........”
สถานการณ์กลับมาเงียบอีกครั้ง ตอนนี้ผมไม่อยากพูดอะไรกับรันเลยเพราะความน้อยใจที่มันมีอยู่ในใจ
ฟอด ฟอด !!
“-0-”<<<<<<<<<<<<< หน้าพอร์ช
“ที่รันไม่ให้พี่ยิ่งผู้ชายคนนั้น รันแค่ไม่อยากให้พี่พอร์ชฆ่าคน รันกลัวพี่พอร์ชติดคุก รันเป็นห่วงพี่พอร์ชนะคะ”
รันหอมแก้มผมทั้งสองข้างโดยที่ผมไม่ตั้งตัว แล้วยังอธิบายเรื่องที่ไม่ให้ผมยิงไอ้วินอีก ที่แท้รันก็ห่วงผมไม่ใช่ไอ้วิน พอรู้แบบนั้นมันก็ทำให้หัวใจผมพองโตทันที
“ทำตัวหน้ารักอีกแล้วนะเรา”
“สรุป ไปหาอะไรกินกันไหมคะ”
หาอะไรกินงั้นหรอ หึ หึ หึ ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ให้รัน
“ใช่ พี่ก็หิวนะ หิวนมนะ”
“ได้คะเดี๋ยวรันลงไปเอาให้”
รันเตรียมตัวจะลุกแต่ผมไวกว่า ผมกดให้เธอนอนราบไปกับที่นอนโดยที่มีตัวผมคล่อมเธออยู่
“พี่พอร์ชจะทำอะไรคะ รันจะลงไปเอานมให้พี่นะคะ อย่าแกล้งรันสิ”
“พี่หมายถึง พี่อยากกินนมจากเต้า ไม่ใช่นมจากขวด ตอนนี้พี่หิวมาก ๆ เลย ขอกินหน่อยนะ”
“ม่ายยยยยย”
เอาเป็นว่าวันนั้นผมไม่ได้กินนมจากเต้าอย่างเดียวละกัน ถ้าจะให้อธิบายมากก็ไม่ได้กลัวโดนแบน 5555+ ผมก็ขอให้ชีวิตของผมกับรันเป็นแบบนี้ตลอดไป รู้กันแค่สองคนนะว่า ตอนนี้ผมไม่อยากให้รันหายจากความจำเสื่อมเลย ใช่ผมกลัว กลัวว่ารันจะทิ้งผมไปหาไอ้วิน ถ้าเป็นแบบนั้นผมจะไปตามฆ่าไอ้วิน ผมสัญญา
****************************************************************************************************
- Writer
