ฟางซิน สตรีช้ำรัก

คนผู้นั้นคือโจรป่า

“คิดจะมาเหมารวมเอากิจการของข้ารึ?” ตู้ชงไห่หน้าตาบิดเบี้ยว “กล้าดีนักนะ..ถึงข้าเป็นเพียงสกุลพ่อค้าแต่ก็เป็นถึงพ่อค้าอันดับหนึ่งของเมืองหลวงที่ฮ่องเต้ทรงแต่งตั้งให้ มันคงคิดว่าข้าโง่เขลามาก..ก็ดีๆ” หันหน้าไปทางพ่อบ้าน “พ่อบ้านมู่”

“ขอรับนายท่าน” พ่อบ้านมู่รับคำ

“ไปเรียกไจ่ซื่อมาหาข้า” ตู้ชงไห่เรียกหาบ่าวชายที่เป็นวรยุทธและเป็นผู้คุมกองคาราวานสินค้าของสกุลตู้ ลักษณะท่าทางคล้ายนักเลงรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้ามีรอยบากเป็นทางแต่เดิมเคยเป็นโจรป่ามาก่อน ยามนั้นภรรยาของไจ่ซื่อตั้งครรภ์ แต่ในป่าหาได้มีอุปกรณ์ในการคลอดบุตร มิมีหมอหญิง ไจ่ซื่อรู้สึกกระวนกระวายร้อนรนทำสิ่งใดไม่ถูก จนพบขบวนสินค้าของตู้ชงไห่ที่ผ่านทางมาพอดี ประกอบกับมีฮูหยินเอกร่วมเดินทางมาด้วย

ในคืนนั้นผู้ที่ทำหน้าที่คลอดบุตรให้ภรรยาของเขาคือฮูหยินใหญ่และสาวใช้อีกสองคน นับจากนั้นเป็นต้นมาครอบครัวของไจ่ซื่อก็ติดตามจงรักษ์ภักดีต่อตู้ชงไห่และฮูหยินเอกมาโดยตลอด ภรรยาของไจ่ซื่อยามนี้เป็นสาวใช้ข้างกายของฮูหยิน มีความสุขสบายดีทุกอย่าง ตู้ชงไห่สั่งให้ไจ่ซื่อคอยสอนบ่าวชายในบ้านให้เป็นวรยุทธเพื่อคอยปกป้องดูแลทุกคนในบ้านและคอยคุ้มครองกองคาราวานสินค้า มีบางคราที่ต้องออกไปจัดการคนที่คอยขัดขวางการทำกิจการ การค้าของตู้ชงไห่แต่ไจ่ซื่อก็หาได้หวาดกลัวไม่และเขายังคงทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี

ห้องทำงานของตู้ชงไห่ ก่อกๆๆๆ ก่อกๆๆ

“นายท่านขอรับ ข้าไจ่ซื่อ”

“เข้ามาเลย” ตู้ชงไห่นั่งจิบชารออย่างสบายใจจนไจ่ซื่อเดินเข้ามา “ไปตามดูฝู่เซี่ยยี่ว่ามันจะทำอะไรต่อไป หากมันยังกล้ามาข้องแวะกับฟางซินเจ้าก็ลากคอมันไปจัดการเสียอย่าให้ถึงตาย..จะใช้คนเท่าไหร่ก็เอาไป”

“ขอรับ” ไจ่ซื่อรับคำแล้วขอตัวออกไป

----++++-----+++++-----

ยามห้าย (21.00)

“คุณหนูบ่าวดับเทียนแล้วนะเจ้าคะ” จินเมี่ยวบอกเมื่อเห็นว่าคุณหนูขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงแล้วแต่ยังไม่หลับตา

“อืม..แล้วเจ้าก็ออกไปเถิด”

แอ้ดด แกร่กๆๆ ปัง! เสียงประตูปิดลงพร้อมกับเสียงถอนหายใจของคนบนเตียงดังขึ้น “เฮ่อออ…ข้าคงต้องใช้เวลาทำใจสักพักกระมัง ขอบคุณคุณชายฝู่ยิ่งนักที่เข้ามาสั่งสอนข้าให้รู้จักกับบุรุษมากยิ่งขึ้นไปอีก” ฟางซินหลับตาลง ‘นับจากนี้ข้าขอใฝ่เรียนเรื่องการค้าต่อ หยุดคิดเรื่องคู่ครองไปก่อน ข้าเพียงแค่ย่างเข้าสิบสามหนาวจะรีบร้อนไปใยกัน’ นางพร่ำบ่นเบาๆแล้วหลับไป

-----+++++----_-+++++++----

วันรุ่งขึ้นหน้าบ้านสกุลตู้ (ยามเฉิน 07.00)

“ข้าขอเข้าพบคุณหนูตู้ฟางซิน” ฝู่เซี่ยยี่ลงจากรถม้าและเอ่ยบอกกับบ่าวหน้าประตู

“ขออภัยขอรับ บ้านสกุลตู้มิขอต้อนรับคนจากสกุลฝู่มิว่าจะเข้ามาด้วยเรื่องใดขอรับ เชิญคุณชายกลับไปเถิด” บ่าวชายกล่าวอย่างนอบน้อม

“เปิดประตูให้ข้าเจ้าก็รู้ว่าข้าเป็นคู่หมายของคุณหนูตู้กล้าดีอย่างไรมายืนขวาง!! ..ออกไปให้พ้นทางซะ!!!” ฝู่เซี่ยยี่ผลักบ่าวชายด้านหน้าจนก้นกระแทก ตุบ!!!

“อย่างไรก็มิได้ขอรับ” บ่าวชายที่ล้มลงเมื่อครู่ลุกขึ้นยืนพร้อมดึงดาบออกจากบั้นเอว “คำสั่งของนายท่าน หากคุณชายฝู่อยากเข้าไปก็คงต้องข้ามศพข้าไปก่อน” เสียงตวัดดาบดังไปมาอย่างไร้ความหวาดเกรง ฝู่เซี่ยยี่ตกใจจนลนลานไปหมด เขาหาได้เตรียมตัวมารับมือกับคนเป็นวรยุทธไม่ จึงรีบถอยหลังทันที

“คอยดูเถอะ..ข้าจะไม่ปล่อยฟางซินไปแน่” เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันจนใบหน้าบิดเบี้ยวไปหมดแล้วตะคอกใส่คนขับรถม้าเสียงดัง “ไปบ้านนังมี่หลิว”

“ขอรับ” คนขับรถม้ารับคำ

คล้อยหลังรถม้าสกุลฝู่ ชายหน้าบากที่ยืนมองอยู่ฝั่งตรงข้ามก็พริ้วกายหายไปจากหน้าบ้านสกุลตู้ติดตามไปทันที

-----+++++----++++--++++---+-

หน้าบ้านป้ากวน

“อาป้านไปเรียกนางมาหาข้า..นางต้องรับผิดชอบ” ยามนี้ฝู่เซี่ยยี่ครั่นเนื้อครั่นตัวอยากจะหาที่ระบายอย่างหนัก แต่กว่าจะถึงบ้านของเขาก็ใช้เวลามากกว่าหนึ่งเค่อจึงคิดที่จะมาหามี่หลิวก่อนอย่างน้อยนางก็พึงใจต่อเขาวันหน้าเขาอาจจะให้นางไปเป็นสาวใช้อุ่นเตียงเมื่อนางพ้นวัยปักปิ่น

ผ่านไปชั่วจิบชา (3นาที)

“นางมิยอมออกมาขอรับคุณชาย นางบอกว่าหากคุณชายมิมาสู่ขอนางเข้าไปเป็นฮูหยินนางจะมิยอมร่วมรักกับท่านอีกขอรับ” อาป้านรีบมาบอกคุณชาย

“สตรีน่ารังเกียจ!!” ฝู่เซี่ยยี่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันลงจากรถม้าอย่างรวดเร็ว ยามเช้าเช่นนี้ป้ากวนหาได้อยู่บ้านไม่ เพราะนางต้องไปขายปลาที่ตลาด เซี่ยยี่ไม่สนใจสิ่งใดยามนี้กลางกายของเขาปวดหนึบต้องการที่จะระบายอย่างหนัก เขาเดินไปจนถึงหน้าประตูบ้าน ผลั่ก!! ปึ่ง!!!! ประตูไม้บานเก่าถูกผลักเข้าไปอย่างแรง สองตากวาดมองไปจนทั่วห้องและเห็นชายเสื้อผ้าของมี่หลิววิ่งไปทางด้านหลังอย่างว่องไว “หยุดเดี๋ยวนี้!!!!” เซี่ยยี่รีบวิ่งตาม

“ว๊ายยยๆๆๆ อย่านะ!! พี่เซี่ยยี่!!” มี่หลิวที่ถูกคว้าจากทางด้านหลังร้องเสียงดังลั่น

“หนีข้ารึ!! หึหึ..อย่าคิดว่าจะหนีพ้น เมื่อวานข้าบอกเจ้าว่าอย่างไร?” ลากคอเสื้อมี่หลิวเข้ามาในบ้านและโยนนางไปกลางพื้นห้องโถงเล็กๆ

“อย่านะ!!” มี่หลิวลุกได้ก็กระถดถอยหลัง

“ข้าบอกว่า หากฟางซินไม่ยอมคืนดีกับข้าเจ้าตายแน่!!!!” เซี่ยยี่เลียริมฝีปาก “ข้าจะร่วมรักกับเจ้าจนตาย!!!!” บุรุษหนุ่มสีหน้าหื่นกระหายเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วลากข้อเท้าบางเข้ามาหาตัว มือใหญ่ฉีกกระชากเสื้อผ้าราคาถูกของนางจนหลุดลุ่ย

ถึงแม้นางจะเคยกระทำเรื่องเช่นนี้กับคุณชายฝู่มาหลายครั้งหลายหนแต่ทุกครั้งเป็นนางที่สมยอม มาวันนี้นางหาได้สมยอมไม่อีกทั้งคุณชายยังมีท่าทีคุกคามฉุดกระชากลากถูจนเนื้อตัวนางมีแต่รอยเต็มไปหมดสองมือเล็กๆ ยกขึ้นปกป้องตนเอง

เพี้ยะ!!!! เพี้ยะ!!!!! เพี้ยะ!!! เสียงตบหน้าสามฉาดใหญ่ๆ จนมี่หลิวแทบจะประคองตนเองไม่อยู่ ริมฝีปากแตกเลือดไหลออกมาเป็นทาง น้ำตาไหลหยดมาเป็นสาย เสียงร้องปนหวาดกลัวดังขึ้น

“อย่าทำข้า!!!! อย่านะ!!” ยิ่งปัดป้องยิ่งถูกทำร้าย

ตุ่บๆ ตั่บๆๆ ผัวะๆ เสียงหมัดบุรุษกระทบทั้งใบหน้าและลำตัวของเด็กสาวไปหลายครั้งอย่างไร้ความปราณี

“อั่กๆ!! อย่าาา..อั่ก!” มี่หลิวเจ็บปวดจนกระอักเลือด

“หึ55..เจ้าต้องรับผิดชอบในการสูญเสียครั้งนี้ของข้า55” เซี่ยยี่หัวเราะเหมือนคนวิปริต บ่อยครั้งที่สาวใช้ในบ้านในอายุไม่ถึงวัยปักปิ่นถูกทุบตีระบายยามความใคร่ หากพวกนางตายเขาก็สั่งอาป้านเอาศพไปฝังไว้ที่หลังจวนทุกครั้ง บิดามารดานั้นคอยตามใจมาตลอด

แคว่กๆๆ “ซี้ดๆๆๆ” เสียงฉีกเสื้อผ้าและเสียงถูไถแก่นกายกับช่องทางของนางอย่างกระหายดังขึ้นอย่างหยาบโลน สวบบ!!!!

“อึ่กๆ …ฮือออ” มี่หลิวสะดุ้งเฮือกเมื่อแท่งร้อนสอดใส่เข้ามาในกายนางอย่างรวดเร็วทั้งเลือดจากปากทั้งน้ำตาไหลปะปนกันไปหมด เสียงเนื้อกระทบกันดังอย่างป่าเถื่อน ตับๆ ฉืบๆๆ

เสียงความสุขสมจากบุรุษปะปนกับความชอกช้ำจากดรุณีน้อยดังขึ้นมาร่วมครึ่งเค่อ(7นาที)โดยที่มิได้รับรู้เลยสักนิดว่า ‘ไจ่ซื่อ’ บุรุษรูปร่างสูงใหญ่ใบหน้ามีรอยบากยืนมองเขากระทำชั่วอยู่ทางด้านหลัง ถึงไจ่ซื่อจะชั่วช้าเป็นโจรป่ามาหลายสิบปีแต่ก็ไม่เคยกระทำชำเราสตรีเลยสักครั้ง สองขายาวก้าวเดินไปด้านหลังของคุณชายฝู่ มือใหญ่ขยุ้มลงกลางศรีษะและดึงขึ้นอย่างเต็มแรง

“โอ๊ย!!!!!” ฝู่เซี่ยยี่หน้าหงายขึ้นมาและร้องเสียงดังอย่างเจ็บปวด เมื่อเห็นหน้าไจ่ซื่อก็ตกใจกับใบหน้าที่มีรอยบากน่ากลัว “เจ้าๆๆ ..เจ้าเป็นใครปล่อย!!” มือขาวยกขึ้นกุมแขนแกร่งสองข้าง ร่างกายถูกลากออกมาจนกลางกายหลุดออกจากช่องทางรักของสตรีที่นอนหอบเบื้องล่าง

“หึ..เป็นโจรป่า” ไจ่ซื่อกล่าวเสียงเรียบและจับหัวคุณชายฝู่โขกกับเสาบ้านอย่างแรง ปั่ก!! ฝู่เซี่ยยี่สลบไปในทันที ไจ่ซื่อยืนมองคุณชายที่นอนสลบไปในสภาพเปลือยเปล่า กลางกายก็ยังมิลดขนาดลง “ของเช่นนี้มิต้องมีแล้วก็ได้กระมัง” เขานั่งลงใช้มีดสั้นอันเล็กหั่นท่อนลำกลางกายออก ‘ฉัวะ!!’ ในคราวเดียวและโยนทิ้งออกไปด้านนอกหน้าต่างที่มีสัตว์ชุกชุม เขาหันมองเด็กสาวเนื้อตัวเปลือยเปล่าจึงหยิบชุดเสื้อผ้าแถวนั้นมาคลุมร่างให้นางก่อนจะเดินลากผมคุณชายฝู่ที่มิมีเสื้อผ้าปกคลุมแม้เพียงชิ้น กลางกายมีเลือดไหลนองเต็มหน้าขาไปจนถึงตัวอาป้านบ่าวชายที่ถูกคนของเขาจับตัวไว้ด้านนอก ไจ่ซื่อทิ้งคนไว้กับพื้นอย่างนั้นแล้วกระโดดหายไปบนยอดไม้พร้อมพวกอีกสองคน อาป้านแทบหมดแรงเมื่อเห็นสภาพคุณชายฝู่..

-----------------๑----------------

ยามอู่ (12.00) บ้านสกุลตู้

“เจ้าว่าอย่างไรนะจินเมี่ยว” ฟางซินเอ่ยถามสาวใช้เสียงดัง มือที่จับพู่กันสั่นระริก

“ผู้ตรวจการเหยานำกำลังทหารไปจับกุมตัวคุณชายฝู่ที่บ้านของป้ากวน ในข้อหาชำเราเด็กสาวมิพ้นวัยปักปิ่นเจ้าค่ะ” เหลือบมองคุณหนูของนาง “ยังมิมีเท่านั้นนะเจ้าคะ…ชาวบ้านที่เล่าลือกันมาบอกว่ายามที่ผู้ตรวจการเหยาเดินทางไปจับคุณชายฝู่นั้นเขามิมีเสื้อผ้าปกปิดร่างกาย อีกทั้งกลางกาย..เอ่ออ…ส่วนนั้น ส่วนนั้นของบุรุษถูกตัดขาดหายไปเลือดนองอยู่เต็มหว่างขาไปหมดเจ้าค่ะ” จินเมี่ยวเล่าออกมาจนหมดด้วยสีหน้าขยะแขยง

“ถูกตัดส่วนนั้นเลยรึ?” ฟางซินหน้าขาวซีดปนเวทนา

“เจ้าค่ะ..มีอาป้านบ่าวชายนั่งร้องเรียกคุณชายๆ อยู่หลายครั้งยามที่ถูกจับกุมตัวขึ้นรถม้าไปสอบสวนทั้งคู่เจ้าค่ะ”

“แล้วมี่หลิวเล่า นางเป็นเช่นใดบ้าง?” ใจนางเริ่มหวั่นวิตกขนาดคุณชายฝู่ยังถูกทำร้ายขนาดนี้แล้วกวนมี่หลิวจะมิล้มตายเลยรึ

“มี่หลิวสลบอยู่ในบ้านเจ้าคะ ป้ากวนแกบอกให้ชาวบ้านแถวนั้นวิ่งไปตามหมอหญิงมาตรวจดูจึงรู้ว่านางถูกชำเราและถูกทำร้ายจนสลบไปน่ะเจ้าค่ะ..แต่ยามนี้มิเป็นไรแล้วรอเพียงนางตื่นผู้ตรวจการเหยาก็จะมาสอบปากคำนางเจ้าค่ะ”

“ดีแล้วๆ ..” ฟางซินถอนหายใจโล่งอก “คุณชายฝู่ช่างวิปริตนักเคราะห์ดีที่ฟางอินนำความมาบอกข้าเมื่อวันก่อนมิเช่นนั้นข้าคงเป็นสตรีที่หูหนวกตาบอดถูกบุรุษผู้นั้นหลอกลวงดังเช่นมี่หลิว” นางรู้สึกเสียใจยิ่งนักที่มิอาจรู้เท่าทันบุรุษ “เราไปเยี่ยมมี่หลิวกันดีหรือไม่?”

“ดีเจ้าค่ะ นางน่าสงสารยิ่งนักคุณหนูจะไปยามใดเจ้าคะ?” จินเมี่ยวเอ่ยถาม

“อีกหนึ่งชั่วยาม เจ้าไปจัดเตรียมของไปเยี่ยมนางเถิด..เอาสำรับอาหารไปให้มากหน่อยเผื่อป้ากวนด้วยแล้วยามนี้นางอยู่ที่ใด?”

“พักรักษาตัวอยู่ที่บ้านของท่านหมอหญิงว่านเจ้าค่ะ”

“อืม..ไปเตรียมการเถิด”