สายรัดเอวถูกดึงออกพร้อมป้ายหยกสีขาววางไว้ตรงโต๊ะเล็กด้านข้าง และสาบเสื้อของแม่นางตรงหน้าถูกเปิดให้แยกออกพร้อมเสียงถอนหายใจอันหนักอึ้ง หัวคิ้วเข้มขมวดขึ้นเมื่อพบเจอเศษผ้าน้อยชิ้นปกปิดปทุมถันอวบเหมาะมือ เจ้าของใบหน้าดุดันหันซ้ายหันขวามองหา ‘เอี๊ยมบังทรงของนางอยู่ที่ใด?’ มองจนทั่วทั้งล่างและบนก็ไม่พบเจอจึงเลิกสนใจเมื่อกายสาวตรงหน้าสั่นสะท้านเพราะความหนาว มือใหญ่รีบปลดทุกสิ่งทุกอย่างออกจากกายขาวแล้วก็ถึงกับยกมือขึ้นปิดปาก รูปร่างแน่งน้อย เอวคอดกิ่ว อกอวบเต็มมือยอดปทุมถันสีชมพูและกลางกายสาว อ่าห์…. แม่นางน้อยผู้หมดจดงดงามปราศจากมลทินปรากฏแก่สายตา กลางกายบุรุษแข็งขืนชูชันราวกับมิเคยพบปะสาวงาม ท่านแม่ทัพรีบลุกขึ้นยืนยกผ้าห่มมาปกปิดกายเนียนที่ไร้เสื้อผ้าอย่างข่มใจและหอบชุดเปียกน้ำเดินออกมานอกกระท่อมด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“โอ๊ะ…ออกมาแล้วรึขอรับ” ลิ่วคังรีบเดินเข้ามาหาแม่ทัพใหญ่ “ท่าน..ท่าน..น” คำพูดติด
