“แล้วแม่นาง?”
“ฟางซิน…ข้าจะรอดูก่อนเผื่อมีผู้ใดมาตามหานาง” เหวินเป่ายกชาขึ้นจิบ “เผื่อสามีนางจะออกมาตามหา” ถึงแม้รสจูบเมื่อครู่จะทำให้เขารู้สึกมั่นใจไปกว่าครึ่งว่านางมิมีสามีแน่เพราะแม้แต่จูบนางยังทำไม่เป็น แต่ก็มิอาจตกลงใจได้หากเขาคิดที่จะรับผิดชอบนางที่ล่วงเกินไปเมื่อครู่แต่สุดท้ายแล้วนางมีสามีเขาจะไม่ยอมเป็นสามีคนที่สองเป็นแน่ เสียงฝีเท้าบางเบาดังมาจากด้านหลังทำให้เหวินเป่ายกยิ้ม
“ข้ายังมิมีสามีเจ้าค่ะ” นางถือวิสาสะนั่งลงตรงก้อนหินข้างๆเตาไฟ “พวกท่านอย่าได้เข้าใจผิด”
“แล้วแม่นางมาจากแคว้นใด?” ลิ่วคังยังคงถาม
“ข้าเป็นแม่ค้าจากแคว้นเจ้าเดินทางไปร่ำเรียนในแคว้นหยินและกำลังจะเดินทางกลับแต่ดันมาตกเรือเสียก่อน” ฟางซินก้มหน้าน้ำตาซึม
แม่ทัพใหญ่จางเหวินเป่ายื่นถ้วยชาของเขาส่งไปให้นาง “บอกว่าอย่าร้อง ข้ามิชอบ”
ฟางซินรับถ้วยชาอุ่นๆมาถือไว้ “ขอบคุณเจ้าค่ะ..ท่าน.เหวินเป่า” พวงแก้มเนียนซั
