ตอนที่3คนนอกคอก
3065 Words
และแล้วก็มาถึงซะที วันที่พวกเราจะต้องเข้าสอบเพื่อจะได้ศึกษาต่อในมหา'ลัยที่ต้องการ ผม บีม และกันต์ยืนอยู่ที่หน้าตึกสถาปัตย์เป็นที่เรียบร้อย ที่ตรงนี้เป็นลานกว้าง สามารถนั่งเล่นหรือเอางานมาทำก็ได้เพราะมันทั้งเงียบสงบ แถมยังมีลมพัดเข้ามาตลอดเวลา ทำให้ไม่ร้อนอีกด้วย แต่ว่าตอนนี้สิพวกเรากำลังหาห้องสอบไม่เจอ! เหลือไม่ถึง20นาทีก็จะเข้าสอบแล้วด้วย
"อ๊ากก นี้มันอะไรกัน วันสอบแท้ๆแต่ทำไมถึงได้หลงนะ เสาร์ถามพี่มึงให้หน่อย"
"ใจเย็นสิบีม ราฟไม่รับอ่ะ"
"ถามพี่ที่เดินไปมาพวกนี้ก็ได้นิ" จะบอกยังไงดีล่ะ ตอนนี้พวกเราสามคนกำลังสั่นเป็นหนูติดจั่นเลยก็ว่าได้ ถ้าสอบไม่ทันนะจะโทษราฟคนเดียว ข้อหาไม่พามาให้ถึงห้องสอบ
"คราวหลังก็ถามทางพี่มึงก่อนนะถ้าจะพามาแค่นี้อ่ะ"
"บีม มึงก็พูดไปนั้น น้ำลายเนี่ยต่อกันยาวเป็นกิโลเดินไปพลูโตได้ล้ะ"
"ไอกันต์! มึงเข้าข้างเสาร์ตลอดอ่ะ เพื่อนเลว" ปล่อยสองคนนั้นทะเลาะกันไปก่อนนะ ผมเลือกที่จะเดินออกมาให้ห่างเสียงรบกวนนั้นเพราะตอนนี้ราฟรับโทรศัพท์ผมแล้ววว ดีใจอ่ะ
"ราฟ ห้องA309 มันอยู่ตรงไหนอ่ะ เสาร์เดินทั่วแล้วนะ"
"(มึงเดินตึกไหน ทั่วของมึงนะ)"
"ก็ตึกสีส้มไง"
"(บ้านมึงสิ ตึกข้างๆก็สัมไหมล่ะ)"
"เออวะ ก็ลืมดูอ่ะ"
"(เออกับใคร เดี๋ยวกูตบ เดินไปตึกข้างๆนั้น ชั้น1ห้อง9)"
"ขอบคุณครั.."
ติ๊ด! เอออให้มันได้อย่างนี้สิ คนจะขอบคุณก็ตัดสายทิ้งเฉยเลย ผมเลิกสนใจคนในสายก่อนจะหันไปหาเพื่อนที่ยังกัดกันไม่เลิก? ก่อนจะแยกพวกมันออกจากกันเพราะตอนนี้ไม่ถึง10นาทีแล้ว
"จะสอบไหม ตามมา"
"รอด้วยดิ/เสาร์รอบีมด้วยย"
สุดท้ายเราก็ไปสอบทันครับ และไม่ใช่สามคนสุดท้ายด้วยที่เข้าห้องสายเพราะมีคนมาสายกว่าเราอีก รู้สึกภูมิใจเนอะ ผมออกจากห้องสองก่อนสองคนนั้นครับ จริงๆก็ไม่ยากอะไรเพราะราฟติวให้ก่อนจะมาสอบสองอาทิตย์ ส่วนใหญ่ก็ตรงกับที่ราฟบอกนะ ผ่านฉลุยแน่นอน ฮิฮิ
"เสาร์ทำไมออกเร็ววะ อย่าบอกนะว่าพี่มึงเกร็งข้อสอบให้ทุกข้อนะ ไม่ยุติธรรมเลยยยย โฮฮฮ"
"เฮ้อ กูจะบ้าตาย มึงช่วยเงียบปากสัก5นาทีได้ไหมวะบีม"
"ไอกันต์มึงอีกแล้วนะ เพื่อน.."
"เพื่อนเลว รู้น่า"
"พวกมึงนี้ชอบกัดกันจริงๆ เดี๋ยวก็รักกันหรอก"
"ไม่มีทาง! / ไม่มีวัน!"
"555 ขนาดตอบยังพร้อมกันเลยอ่ะ อย่างนี้ไปไหนไม่รอดแล้ววว"
"เสาร์อ่ะ!"
"กันต์ไม่เอาเพื่อนตัวเองมาเป็นแฟนหรอก รู้นิสัยมันหมดละ"
"ชิ! ไปกินติมกันน บีมหิวอ่ะ" นี้คือเรื่องหนึ่งที่ผมหนีกใจพอๆกับการไปปลุกพี่ชายฝาแฝด ตั้งแต่ปิดเทอมยาวมาถึงวันนี้เมื่อไร่ที่เรานัดกันบีมจะต้องพามาที่ร้านไอติมเสมอ จนผมกลัวว่าสักวันมันจะพาพวกผมอ้วนตามมัน แต่อย่างว่าละนะของมันชอบนิ แต่ก่อนที่เราจะได้ออกตัวเดินโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นซะก่อน เป็นราฟซะด้วยสิที่โทรเข้ามา
"ครับ"
"(สอบเสร็จแล้วใช่ไหม? รออยู่หน้าคณะเดี๋ยวไปรับ)"
"เอ่อ ราฟ.."
ติ๊ด! ไอบ้าาา ยังคุยไม่รู้เรื่องเลยนะ ปิดใส่อีกแล้วว โว้ยหงุดหงิด
"เอ้าๆ บ้าแดดอีกคนละ"
"บีม! ราฟมันปิดโทรสับใส่หูเราอีกแล้ว หึ้ย ฟังให้จบก่อนก็ไม่ได้" บีมกับกันต์รีบถอยห่างจากผม สงสันกลัวผมจะระเบิดมั้ง ผมนั่งรอราฟอยู่ที่เดิมเพื่อจะขออนุญาตไปกินติมกับเพื่อนหลังสอบเสร็จ
"ราฟ! อยู่นี้"
"กลับบ้าน"
"ห๊า! เสาร์จะไปกินติมกับเพื่อนนน"
"กลับ บ้าน"
"ชิ" ผมสะบัดหน้าใส่ราฟอย่างเคืองๆ ก่อนจะหันไปโบกมืออำลาให้เพื่อนสองคนที่ยืนเอ๋อไม่กล้าขัดคำสั่งราฟ เราคงได้พบกันอีกนะเพื่อน โชคดี
"ราฟอ่ะ เสาร์อดไปกินติมกับเพื่อนเลยเห็นไหม กว่าจะได้เจอกันเนี่ยมันยากเย็นแค่ไหนรู้บ้างไหมเนี้ยยย"
"..."
"นี้! เสาร์พูดกับราฟนะ ทำไมต้องเงียบใส่ด้วย"
"..."
"ให้ตายสิ กลับไปก็ต้องมุดอยู่แต่ในห้อง ไม่มีแสงสว่างให้เห็น เฮ้อออ เสาร์หน๊อเสาร์ ทำไมน่าสงสะ. .."
"พ่อกลับมาแล้ว"
"วะ..ว่าไงนะ พ่อเหรอ กลับมาตอนไหนอ่ะ ตั้งแต่เมื่อไร แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกอ่ะ ปล่อยให้พูดอยู่ได้" เอาซะเหนื่อยเลยนะไอพี่บ้า ดีใจจังคุณพ่อกลับมาแล้ว คราวนี้จะมีของฝากไหมนะ อื้อออ อยากเจออ่ะ
"แกล้งหมาน้อย"
"ใครหมา ราฟนั้นแหละหมาหัวเน่า ถึงบ้านจะฟ้องพ่อให้หมดเลย"
"คิดว่าทันไอเรย์หรอ ป่านนี้มันคงเลียแข้งเลียขาพ่ออยู่ละมั้ง" เอ๊ะ! จริงสิ พวกพี่เขาปิดเทอมกันแล้วนิ อย่างนั้นเรย์ก็ได้เอาใจพ่อคนเดียวอ่ะดิ แล้วปล่อยให่น้อยตัวเองต้องเผชิญกับหนทางกลับบ้านที่ไกลแสนไกล (เวอร์)
"ขับเร็วเลยราฟ เสาร์จะกลับบ้าน"
"ไม่กลัวรึไง"
"กะ..ก็ ลองดูก่อนสิ"
"งั้นเร็วแล้วนะ"
"อื้อ" รถจากที่ขับปกติก็ค่อยๆเร่งความเร็วไปเรื่อยๆ มันก็เร็วอ่ะนะแต่ผมก็กลัวไง ไม่รู้ทำไมถึงต้องกลัวด้วยอ่ะ
"เสาร์"
"ห๊ะ มะ..มีอะไร"
"มึงร้องไห้อีกแล้วนะ" นี้ขนาดขับรถยังมีเวลาหันมามองหน้าผมอีกเหรอ ผมยกมือไปสัมผัสกับใบหน้าตัวเอง ก็เหมือนเดิมอ่ะชอบร้องแบบไม่รู้ตัวแถมน้ำตายังไม่ยอมหยุดไหลอีกด้วย
"อือ จอดรถทำไม เสาร์จะรีบกลับบ้าน"
"มึงก็เป็นแบบนี้ตลอด ให้ขับเร็วสุดท้ายก็ร้องไห้ กูไม่อยากจะตามใจมึงแล้วนะ"
"ราฟ..ทำไมพี่ต้องขึ้นเสียงด้วย"
"ก็เพราะมึงเป็นแบบนี้ไง กูถึงไม่อยากจะขับเร็วแล้วกูก็เสือกตามใจมึงตลอด"
"ไม่ต้องขับเร็วก็ได้ เสาร์ไม่อยากกลับบ้านแล้ว"
"เงียบก่อน เช็ดน้ำตาด้วย" ไม่รู้ทำไมผมถึงต้องทำตามที่ราฟบอกด้วย เพราะน้ำเสียงนั้นเหรอ หรือเพราะสายตาที่มองมากันแน่ แต่ที่แน่ๆคือผมกำลังสั่นทำอะไรไม่ถูกเพราะความกลัวที่สะกดไว้มันกำลังดีดตัวออกมา ราฟเองก็คงเห็นว่าผมไม่ไหวแล้วจริงๆนั้นแหละ เขาถึงเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ผมแต่มันกลับยิ่งบานปลายไปกันใหญ่ เพียงแค่สัมผัสเดียวก็ทำเอาผมกลายเป็นเด็กอนุบาล3ขวบไปเลย
"ฮึก ฮืออออ"
"มึงนี้จริงๆเลย"
"ไม่ต้องเร็ว ฮึก แล้วนะ"
"กูก็ไม่คิดที่จะขับเร็วหรอก เงียบเลย" เอาเป็นว่าราฟนั่งเช็ดน้ำตาให้ผมในขณะที่ผมก็ปล่อยให้น้ำตาไหลมาตลอดเว ผมกลัวการขับขี่รถมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว แค่เห็นหรือได้ยินเสียงก็แทบจะมุดบ้านหนีเลย บางทีไฟหน้ารถสาดมาตามทางผมก็ชอบสะดุ้งหลบไฟ พวกคุณว่าผมแปลกไหมครับ?
"กลับมาแล้วเหรอ ทำไมมาช้ากันจังคะลูก"
"ไอเสาร์อะดิแม่ บอกให้ขับรถเร็วๆสุดท้ายก็นั่งร้องไห้เป็นชั่วโมง กว่าจะเงียบได้"
"ก็เสาร์คิดถึงคุณพ่อนี่น่า"
"เอาละๆ ไปอาบน้ำให้เรียบร้อย ถึงเวลาทานข้าวเย็นแม่จะให้คนไปตามจ๊ะ"
"ครับ"
"แม่ ไอเรย์อ่ะ" ผมกำลังจะก้าวขาเดินออกมาจากตรงนั้นแต่พอได้ยินราฟถามหาเรย์ผมก็เลยหยุดฟังบ้าง ก็แค่อยากรู้เฉยๆอ่ะ
"เรย์เหรอ ออกไปข้างนอกกับเพื่อนนะ"
"หญิงหรือชาย?"
"ตาราฟ อย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวพี่"
"จะจับคู่ให้มันอ่ะดิ รู้ทักหรอก ของผมไม่ต้องนะหาเองได้"
"จ๊า พ่อคนเก่ง"
"มึงเองก็ไม่รอดแน่ไอเสาร์ ฮ่าๆ" นี้คือการหัวเราะเยาะใช่ไหมราฟ เย็นนี้เจอดีแน่ จะฟ้องพ่อให้หมดเลยด้วย แต่อะไรคือการจับคู่ แม่จะหาคู่ให้เรย์เหรอ รู้สึกแปลกๆจัง
และแล้วช่วงเวลาเเห่งการทานข้าวเย็นก็มาถึงรวมถึงคนที่เพิ่งจะกลับบ้านมาสดๆร้อนๆอย่างเรย์ด้วย
"คุณพ่อทานเยอะๆนะครับ เสาร์จำได้ว่าของโปรดคุณพ่อ"
"ลูกก็ทานเยอะๆละ ตัวเล็กเหลือเกิน"
"สองพ่อลูกจะรักกันอีกนานไหมคะ คนทางนี้จะเหงาตายแล้ว" แม่ที่นั่งหัวโต๊ะกำลังจะงอนผมกับพ่อ ผมเลยต้องเอาใจตักของโปรดให้ยกหนึ่ง วันนี้เป็นวันพิเศษพ่อเลยมานั่งข้างผมแทนแล้วให้แม่ไปนั่งหัวโต๊ะแทนที่พ่อ ส่วนเรย์กับราฟก็นั่งตรงข้ามผมกับพ่อ กำลังส่งสายตาอาฆาตแค้นลึกๆมาทางผม มองก็มองไปสิยะ!
"พ่อครับดูพี่เรย์สิ ชอบมองเสาร์แบบนั้นอยู่เรื่อยเลย"
"พี่เขารักก็เลยมอง"
"พ่อ! ใครจะไปรักมันวะ คนนอก!"
"เรย์! พ่อบอกกี่ครั้งแล้วห่ะ ต่อไปนี้ใครพูดจาแบบนี้กับน้องพ่อจะไม่เตือนแล้วนะ"
"กลับมาก็รักมันคนเดียวเลยนะครับ ลูกแท้ๆยังไม่ได้รับความรักเลย" ราฟที่นั่งฟังมานานก็เอ๋ยวาจาที่ผมแทบไม่อยากจะเชื่อ ลูกแท้ๆหรอ? แล้วผมไม่ใช่ลูกแท้ๆรึไงกัน
ส่วนราฟก็เป็นแบบนี้เสมอ เวลาที่เขาอยู่กับผมสองคนเขาจะดูอ่อนลงไม่เหมือนในตอนนี้เลย
"เอ่อ..เสาร์ไม่เป็นไรครับ พ่ออย่างเพิ่งโกธรพวกพี่เลยนะครับ"
"หึ เห็นไหมว่าน้องมันรักพวกแกแค่ไหน แล้วดูสิ่งที่พวกแกทำสิ น้องมันต้องเข้าโรง'บาลมาแล้วกี่หน กับเรื่องเดิมๆคนเดิมๆที่ไม่ยอมรับว่าเป็นต้นเหตุ"
"พอได้แล้วคะคุณ นี้เวลาทานข้าวนะคะ"
"ใครกินก็กินไป ฉันหมดอารมณ์ กลับมาบ้านทั้งทีกลับต้องเจอเรื่องเเย่ๆ"
"คุณ คุณคะ!" พ่อลุกออกจากการกินข้าว ส่วนแม่ก็รีบวิ่งตามไปดูแลคุณพ่อ ส่วนคนที่เหลือก็ได้แต่ก้มหน้ามองพื้น ที่พูดถึงเนี้ยหมายถึงผมคนเดียวนะ
"เป็นไงละไอลูกรัก เพราะมึงคนเดียวพ่อถึงเป็นแบบนี้ แต่ไหนแต่ไรก็เพราะมึงทั้งนั้น ขยันฟ้องเข้าไป!"
"เรย์ พี่เองก็ผิด ถ้าพี่รักผมให้เหมือนกับราฟสักนิด มันก็ไม่เกิดเรื่องหรอก"
"คิดว่าราฟมันรักมึงจริงๆงั้นเหรอ เหอะ! ลืมตาตื่นได้แล้วไอลูกนอกคอก!!"
"อึก! ทะ ทำไมพูด แบบนั้น"
"รับไม่ได้ใช่ไหมละ รู้ไว้ด้วยมึงนะหายนะของครอบครัวกู"
"เรย์พอได้แล้ว ขึ้นห้องกับกู"
"อย่าได้สะเหร่อไปฟ้องพ่อนะมึง" ผมไม่ได้มองหรอกว่าพวกพี่เขาเดินขึ้นไปที่ห้องแล้วหรือยัง แต่ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ที่ห้องทานข้าวคนเดียว ก้มหน้ามองพื้นเหมือนเดิมแต่ที่เพิ่มเติมคือความเจ็บปวดของหัว มันปวดหนึบๆและค่อยๆรุนแรง แต่ผมก็ยังทนนั่งอยู่ตรงนั้น น้ำตาไม่ไหลให้เห็นสักหยดเพราะผมเองก็ไม่อยากจะเสียน้ำให้กับความเจ็บนี้อีกแล้ว
"เพราะพี่นั้นแหละเรย์ ครอบครัวเราถึงได้เป็นแบบนี้"
"นั้นจะไปไหนแต่เช้าคะลูก"
"..ไปหาบีมนะครับ นัดกันไปติวหนังสือก่อนมหา'ลัยจะเปิดนะครับ"
"ทำไมไม่ชวนมาติวกันที่นี้ละ ราฟจะได้ช่วยยังไงล่ะ"
"อย่ารบกวนพี่เขาเลยครับ แค่นี้ผมก็ยุ่งกับชีวิตของพวกเขามากไปแล้ว ผมไปก่อนนะครับฝากบอกพ่อด้วยว่าเรื่องวันก่อนผมขอโทษ"
"เสาร์ เดี๋ยวสิลูก" ผมเดินออกมาจากบ้านเองเพราะไม่กล้าจะขับรถขับออกไปข้างนอกเอง เลยเลือกที่จะมานั่งรถสาธารณะของชุมชนแทน อีกอย่างที่ที่จะไปติวกันก็เป็นทางที่รถนั้นวิ่งผ่านอยู่แล้ว รอไม่นานรถก็มาถึง ผมไม่รอช้าก้าวขาขึ้นรถนั่งลงฝั่งริมหน้าต่างมองธรรมชาติยามเช้าให้ใจสดชื่นดีกว่า
สองวันที่ผ่านมาผมเอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้อง ถึงเวลาทานข้าวก็ลงไป ทานเสร็จก็ขึ้นมาอ่านหนังสือต่อ ทั้งที่ความจริงแล้วผมจะจมอยู่กับเรื่องนอกคอกก็ตาม พ่อเองก็ยังพูดจากับผมปกติ ถึงจะกลับบ้านแต่ก็ยังหอบงานกลับมาทำด้วยเลยไม่ค่อยมีเวลากับครอบครัวเท่าไร่ แต่พ่อกลับมาก็ดีแล้ว
"เสาร์เหม่ออีกแล้วอ่ะ ติวไม่ถึงครึ่งเลย"
"ขอโทษนะ พอดีช่วงนี้ปวดหัวบ่อยนะ"
"เอ๊ะ! เป็นอะไรมากไหม บีมพาไปโรง'บาลเอาไหมเสาร์" บีมรู้เรื่องผมดี ก็ผมเล่าให้ฟังตลอดเลย ทั้งอาการที่ไม่เคยบอกคนในบ้าน หรือเเม้แต่ความรู้สึกแปลกประหลาดที่ผมมีต่อพี่ชายฝาแฝดของตัวเอง
"พักผ่อนน้อย กลับบ้านไปนอนก็ดีขึ้นเอง"
"คำนี้ตลอด ดีขึ้นๆ สุดท้ายบีมก็ต้องไปเยี่ยมที่โรง'บาลอ่ะ"
"ไม่เป็นไรแล้ว จริงๆ"
"แน่นะ"
"จริงๆ"
"อือๆ ติวต่อเถอะ"
พวกเราติวต่อกันอีกสักพักผมกับบีมก็แยกย้ายกันกลับบ้านแต่ระหว่างทางกลับบ้านนี้สิ ผมดันเจอเข้ากับหน้าตาดุของแฝดพี่อย่างเรย์เข้านะสิ เจ้าตัวก็ดันสบตามองผมพอดีด้วย แต่ผมก็ทำเป็นมองไม่เห็นและเดินผ่านไปเลย ชิ
หมับ!
"เมินกู?"
"ปล่อยเสาร์นะ"
"กูถาม"
"อะ..อะไรเล่า ก็มองไม่เห็น"
"แน่ใจ.."
"อะ..อือ ปล่อยก่อน" ข้อมือผมแทบจะหักอยู่แล้วด้วยซ้ำ คนอะไรแรงเยอะชะมัด
"กลับบ้านยังไง"
"ขึ้นรถกลับ"
"กวนตีน"
"เอ้า! ใครจะเดินกลับเล่า มันไม่ได้ใกล้ขนาดเดินกลับได้นะเรย์" เรายืนเถียงกันท่ามกลางสายตาของผู้คนที่กำลังมองเราด้วยความอยากรู้อยากเห็น เรื่องของชาวบ้าน
"กลับพร้อมกัน"
"เอ๊ะ? อะไรนะ"
"เดินมาเหอะ พูดมาก" เออไอคนไม่พูดมาก นิดๆหน่อยๆก็ดึงก็ลากอย่างเดียว ขาสั้นๆของผมมันจะเดินตามไม่ทันแล้วนะ หึ่ย เรย์ลากผมมาที่รถของเขาที่เพิ่งจะซ่อมเสร็จจากนั้นก็ยัดผมเข้ารถแล้วก็บึ่งรถออกไปอย่างเร็ว
"เรย์..อย่าขับเร็ว"
"..."
"เรย์"
"อะไรของมึงหนักหนาวะ..!!"
"ฮึก อย่าเป็นแบบนี้สิ"
"เหี้ย"
เอี๊ยดดดดดด!
รถที่วิ่งมาเร็วกลับเบรกตัวลงอย่างกระทันหัน หัวของผมเลยไปโขกกับคอนโซลหน้าอย่างจัง เอออ!เอาให้เลือดออกเลยไหมละไอพี่เลว
"โอ้ย!"
"เหี้ยเอ๊ย"
"..."
"เอาหัวมาดูดิ ไอเสาร์"
"ทำไมต้อง ทำแบบนี้ ฮึก พี่รู้ว่าเสาร์ไม่ชอบ กะ..ก็ยังทำ" ผมหันหน้าทั้งน้ำตาไปต่อว่าคนใจร้ายที่แกล้งผมจนได้เรื่องแถมจะได้เลือดอีกตั้งหาก
"มึงเงียบได้ไหม น่ารำคาญวะ"
"อึก! เออใครจะไปดีเลิศแบบพี่ฟ้าแฟนมึงเล่า"
"ฟ้าไหนอีกว่ะ มึงอย่าง้อแงใส่ เดี๋ยวกูไล่ลง"
"ไม่ไล่ก็ลงเอง ฮึก กลับเองก็ได้" ผมไม่อยากจะหันไปให้ความสนใจไปพี่บ้านั้นอีกแล้ว รีบเอาตัวเองลงมาจากตัวรถอย่างเร็วไว ไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้นรวมถึงสีหน้าของคนเป็นพี่ด้วย
เรย์พาร์ท
"ไอเสาร์ยังไม่กลับมาอีกเหรอวะราฟ" ผมเพิ่งจะกลับถึงบ้าน ก่อนหน้าก็เเวะไปเก็บงานที่มห'ลัย แต่พอเจอไอน้องนอกคอกก็อยากจะชวนมันกลับด้วย แต่แม่งเสือกร้องไห้ตอนผมขับเร็วแล้วแม่งก็เดินปึงปังออกไปเลย
"อะไร?"
"มันยังไม่กลับเหรอ"
"เห็นไหมล่ะ?"
"เหี้-แล้วไง" ความซวยมาเยือนกูแล้วไง ไอน้องเวรนั้นยังไม่กลับบ้านและตอนนี้ก็ไม่รู้ว่ามันไปอยู่ไหนด้วยซ้ำ ผมรีบวิ่งกลับไปที่รถของตัวเองก่อนจะกดโทรศัทพ์ติดต่อหาคนที่ยังไม่ถึงบ้าน แต่ก็ต้องจบเฮ่พราะมันไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปนะสิว่ะ!! ห่าลาก บทจะลงก็ลงไปไม่เอาอะไรติดตัวไปด้วย
"แล้วจะไปตามที่ไหนวะ แม่งเอ๊ย"
(ดล) ->
"มีไร!"
"(เด็กมึงมาทำห่าไรที่แถวย่านไนท์คลับว่ะ?)"
"เด็ก? เด็กเหี้-ไรของมึง"
"(เอ้า ก็น้องเสาร์คนน่ารักที่มึงเกลียดแสนเกลียดไง)"
"เวรเเล้วไง มึงเข้าไปดูมันก่อนดิ"
"(ไม่ทันแล้วว่ะ น้องมึงโดนลากไปแล้ว)"
โครมมมมมม!!
อะไรสักอย่างที่มันอยู่ใกล้เท้าผมบัดนี้มันได้ลงไปนอนเกลือกลิ้งกับพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่ที่น้องนอกคอกเข้ามามันก็ก่อปัญหาให้ผมกับราฟตลอด เรื่องหลงทางนี้ประจำเลยเพราะงั้นแม่ก็เลยเพิ่งภาระให้ผมกับราฟจัดการรับส่งมันตลอด ภาระตัวโตๆด้วย
เท้าคู่งามเหยียบคันเร่งจนสุดก่อนที่รถจะพุ่งไปยังสถานบันเทิงเริงใจ
จบเรย์พาร์ท
《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》
อ่าาาา ขอโทษที่มาช้านะ เค้าติดงานที่มหา'ลัยอ่ะ แต่ว่าตอนนี้มาลงให้แล้วนะ แฝดคู่นี้มันใช้ไม่ได้จริงๆ ติชมกันได้น้าาา ขอบคุณค้า
- Writer
