Chapter 14
1037 Words
“โห ตัวแค่นี้กินเก่งเหมือนกันนะเรา” พี่สองทักเมื่อเห็นจานฉันก็หมดเกลี้ยง
“ทำไงได้ เราเป็นเด็กกำลังโต กินเยอะ” ฉันส่งหลอดเข้าปากดูดชาไข่มุกที่มีคนใจดีเลี้ยง พวกเราพากันออกจากโรงอาหาร
และคนใจดีก็ทำให้ฉันแทบสำลักกับคำพูดต่อมาของเขา
“เด็กดื้อสิไม่ว่า”
“ไม่ดื้อจะเรียกว่าเด็กเหรอคะ”
“เออ ไอ้นี่ก็ถามไม่คิด ว่าแต่เจอกันหลายครั้งละ ยังไม่มีคอนแท็กเราเลย ขอหน่อย”
“ขอไปสะสมเหรอพี่ธีม”
“คล้าย ๆ”
ฉันไม่ได้คิดอะไรมาก หยิบมือถือขึ้นมาปลดล็อก ส่งให้พี่ธีมกดคอนแท็ก จากพี่ธีมก็เป็นพี่สองและพี่กายเป็นคนสุดท้าย มือถือถึงถูกส่งกลับมาให้ฉัน ตอนนี้เรายืนอยู่กันตามลำพัง สองหนุ่มกำลังคุยกะสาว
“ได้ยินว่าคืนพรุ่งนี้ไอ้ศิลป์กับพวกมันจะไปสนุกกันที่สนาม W เธอไปด้วยไหม”
“คงไป พี่ล่ะ”
“คงไป”
สนาม W เป็นสนามแข่งรถยนต์ทางเรียบของเอกชน ถูกใช้เป็นสนามแข่งงานใหญ่ ๆ ระดับประเทศมาหลายงานแล้ว
สี่ทุ่มบรรยากาศข้างสนามเป็นไปด้วยความคึกคักมาก นอกจากเหล่าวัยรุ่นชายหญิงที่เข้ามาสมทบหลายกลุ่มก้อน ยังมีบุคคลที่ชื่นชอบรถและความเร็วเข้ามาร่วมด้วย
หนึ่งไฮไลต์ของความคึกคักก็คือบรรดาหนุ่มหล่อ ที่ได้รับเสียงกรี๊ดเสียงฮือฮากว่าใครก็จะเป็นกลุ่มพี่กาย โดยเฉพาะพี่กาย เขาไม่ได้ลงแข่งเหมือนเพื่อน ช่วยดูรถเช็กรถให้ก็ตกเป็นเป้าสายตาสาว ๆ อีกกลุ่มคือพวกพี่ศิลป์ และคนที่ทำให้ฉันเซอร์ไพรส์เป็นพิเศษก็คือเตชิน หมอนี่มากับเพื่อนผู้ชายกลุ่มใหญ่
“ถ้าตารู้ว่าหลานสาวสุดที่รักมามั่วอยู่ที่แบบนี้คงปลื้มใจไม่น้อย”
เจอหน้า คำทักทายไม่รื่นหูก็พ่นออกมาทันที
“แล้วหลานชายอย่างนายล่ะ มีเวลามาที่แบบนี้ด้วยเหรอ ไหนว่าเรียนหมอยุ่งเหลือเกิ้น...”
มหา’ลัยที่เตชินเรียนอยู่จังหวัดข้างเคียง เพื่อนกลุ่มเขามีทั้งรุ่นเดียวกันและรุ่นพี่ ฟังจากที่เรียก ๆ กัน
“ก็เพราะเรียนหนักไงครับน้องสาวคนสวย เราเลยต้องลากคอไอ้ชินออกมาเปิดหูเปิดตาบ้าง ว่าแต่คืนนี้คนสวยไม่ลงสักรอบเหรอ พี่มานี่เพราะอยากมาดูน้องแข่งเลยนะเนี่ย”
เพื่อนคนหนึ่งของเตชินส่งยิ้มกรุ้มกริ่มทั้งยังกวาดตามองทั่วตัวฉันอย่างคนมารยาททราม เพราะสายตานั้นมันแทะโลมไม่ปิดบัง
“ถ้าลงก็เห็นเอง ก็ตัว”
ฉันสะบัดหน้าเดินหนีไปหาชมพูที่เป็นกองเชียร์อยู่ข้างสนาม วันนี้เพื่อนฉันพาเพื่อนที่เรียนด้วยกันมาด้วยคนหนึ่งชื่อขนมผิง เป็นเพื่อนที่ชมพูรู้จักตอนเข้าเรียนปีหนึ่ง ขนมผิงนิสัยดีใช้ได้ ไม่บ่อยจะได้ออกมาเที่ยวด้วยกันเพราะที่บ้านเข้มงวด
แต่ฉันเดินได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกคว้ามือไว้
“นี่!” เป็นเพื่อนเตชินที่ทำ ฉันสะบัดมือเต็มแรง ตวัดตาเขียวใส่ แต่พวกนั้นกลับหัวเราะรื่นเริงเหมือนกำลังทำเรื่องสนุกจนน่าตบ ที่สำคัญไอ้ญาติผู้น้องของฉันดันยิ้มเยาะแทนที่จะห้ามเพื่อน
“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยคนสวย พี่ริชสนใจเธอก็ควรจะดีใจนะ”
เพื่อนกลุ่มนี้ของเตชินมีห้าคน พวกเขาพากันห้อมล้อมเข้าหาฉัน ดักทางไว้ทุกด้านไม่ให้เดินหนี
“ใคร ๆ ก็รู้ น้องนาเนียร์ชอบให้ผู้ชายสนใจ หรือไม่ใช่”
“อย่าเล่นตัวนัก ของเก่าที่โดนใครต่อเขาไชจนพรุน มีคนสนใจก็ดีแล้วไหมวะ”
ประโยคหน้าตบนี่เตชินเป็นคนพูด
มันทำให้ฉันเชิดหน้า รวบมือขึ้นกอดอก คิดหรือว่าฉันจะแสดงท่าทีหงอให้เขาได้ใจ ต่อให้ในใจภาวนาให้ชมพูสังเกตเห็นฉันถูกล้อม เชื่อว่าเพื่อนรักจะไม่อยู่เฉยแน่นอน
สู้กับผู้ชายตัวโตหลายคนฉันคงไม่ไหว
“คนอย่างเราก็เลือกนะ ไม่ใช่หน้าเหือกหน้าเหี้ยก็เอาหมด”
“ยายนี่!”
ผู้ชายชื่อริชสบถออกมา แน่ล่ะ โดนว่ากระทบขนาดนั้น ไม่โง่เกินก็ต้องเข้าใจ
แต่ก่อนที่หมอนั่นจะกราดเข้าประชิดตัวฉัน กายหนาสูงใหญ่ของใครบางคนปราดมาขวางหน้า ผลักอกเขาออกไปเต็มแรง
“ไรวะ”
เพื่อน ๆ พวกนั้นเริ่มโวย
แผ่นหลังกว้างของพี่กายกลับสร้างความอุ่นใจให้ฉันขึ้นมา เขาเอี้ยวตัวหันมาหา
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
ฉันส่ายหน้าแทนคำตอบ “ก็แค่หมาเห่าน่ะ”
“ปากดีจริงจริ้ง มึงก็เป็นอีกคนที่อยากจะเล่นกับเธอล่ะสิ”
ไอ้คนชื่อริชยังปากดี
“แบ่ง ๆ กันได้ พวกกูไม่ติดอะไรอยู่แล้ว ขนาดไอ้ชินมันยังไม่หวงพี่มันเลย”
พูดจบพวกมันก็พากันหัวเราะร่า ฉันตวัดไปมองหน้าเตชิน เขาแค่เลิกคิ้วนิดหน่อย หาได้เดือดร้อนใจอะไร
“งั้นเหรอ”
ฉันปรี่เข้าไปฟาดหน้าคนพูดเต็มแรงจนฝ่ามือแสบร้าว
“อีนี่!” เพื่อนคนหนึ่งของพวกนั้นถลันจะเข้ามาตบ แต่ถูกพี่กายผลักออกห่าง คว้าตัวฉันมาไว้ข้างหลังเขา
“อย่าหน้าตัวเมีย”
“ถุย! อย่ามาทำเป็นพระเอก ถ้ามึงอยากได้ก็ควรรอคิวไหมไอ้กาย”
“น้ำหน้าอย่างพวกนายเนี่ยนะ มีปัญญาชนะเราให้ได้ก่อนดีกว่ามั้ย น้องชาย”
“อย่าเกินไปนักนาเนียร์” เตชินตะคอกใส่ “คิดว่าตัวเองเก่งนักเหรอวะ”
“เก่งไม่เก่งก็ทำให้แกดิ้นเป็นหมาได้ละกันไอ้ชิน”
“หึ เก่ง ๆ อย่างนี้สิพี่ชอบ งั้นมาแข่งกันไหม ถ้าเธอแพ้คืนนี้ก็เอาตัวเองมาสังเวยพวกเราซะดี ๆ”
“ก็...” ฉันกำลังจะสวนกลับ แต่ถูกพี่กายปิดปากเอาไว้ก่อน
- Writer
