ต้องมนต์...พยัคฆ์

“โอ๊ย!!” “ผมปวดท้อง...แม่!...ช่วยผมด้วยครับ” เสียงร้องโอดโอยโวยวายของผู้ชาย ที่กรรวีได้ยินมาจากด้านนอก ดังมากจนทะลุกำแพงห้องเธอเข้ามาถึงด้านใน… เสียงของผู้ชายร้ายกาจคนนั้น...ซึ่งเธอก็ไม่อยากได้ยินอีกด้วยนี่สิ เธอกำลังฝันร้ายอยู่ใช่ไหม...ลูกกวาง “เสือ” คือชื่อของเขา...จะเป็นจะตายยังไง...เธอก็ไม่อยากสนใจนักหรอกนะ... แม้ไม่เห็นหน้า แค่ได้ยินเสียง ก็รู้สึกขนลุกขนพองเสียแล้วสิ.. ...เป็นอะไรนักหนาถึงได้ร้องโวยวายลั่นบ้านขนาดนี้กันล่ะ.. ก็นะ...ปกติไม่มีอะไรก็ชอบทำเสียงใหญ่อยู่แล้วเหอะ! ผ่านมาหลายปี...ความรู้สึกเกลียดที่มีต่อเธอจะเจือจางลงบ้างหรือยังน้อ....ไม่อยากเจอเขาเลยให้ตาย!..shit! “วอก...บอกให้ลุงหมึกเอารถออก...พาพี่เสือไปโรงพยาบาลก่อนเถอะลูก”  เสียงของมนต์สิงหาผู้เป็นมารดาเอ่ยกับลูกชายคนเล็ก เธอกำลังประคองลูกชายคนโต ออกมาจากห้องและกำลังจะพาลงบันไดไปชั้นล่าง แต่ลูกชายของเธอกลับทรุดตัวลงนั่งอาเจียนอยู่ตรงนี้ซะอย่างงั้น ดูจากอาการที่เป็น น่าจะรุนแรงจนยาสามัญประจำบ้านเอาไม่อยู่แล้ว “ผมพาไปเองดีกว่าครับแม่...ลุงหมึกคงยังไม่ตื่น” หนุมานรีบอาสาแล้วพาตัวเองวิ่งลงมาจากชั้นบน ก้าวเท้ายาวๆ ลงบันไดทีละสองขั้นอย่างเร่งรีบ…เพราะเห็นใบหน้าบิดเบี้ยวของพี่ชาย ที่แสดงความเจ็บปวดออกมานั่น..คงน่าจะเกินทนไหว  ปกติพี่ชายคนนี้ของเขาจะ...อึด...ถึก...ทน...สมกับชื่อมนต์พยัคฆ์นั่นแหละ...แต่ไหงวันนี้กลายเป็นเสือหมดฤทธิ์ไปเสียได้... กรรวีตัดสินใจตลบผ้าห่มออกจากตัว ก้มมองตัวเองในชุดนอน แล้วเดินไปส่องกระจกสางผมตัวเองลวกๆ เธอเปิดตู้หยิบเสื้อมาสวมทับให้ดูเรียบร้อยขึ้นมาหน่อย...ยืนมองลูกบิดประตูสักพักก่อนตัดสินใจเปิดประตูออกไป ร่างบางชะโงกหน้าออกไปเล็กน้อย...กวาดนัยน์ตากลมโตมองไปทั่วบริเวณนั้น แล้วชะงักเมื่อปะทะกับสายตาคู่คม ..ของเจ้าของเสียงที่ร้องโอดโอยโวยวายนั่นเข้าอย่างจัง! คิ้วเข้มทอดขนานไปบนดวงตาสีดำสนิท... มีแรงดึงดูด...สะกดทุกความเคลื่อนไหว..นัยน์ตาของเขาทำให้เธอตัวชา..ยืนนิ่งอยู่ท่านั้น… ขาแข็ง! ก้าวไม่ออก เมื่อเจอกับสายตาดุ ๆ คู่นั้นเข้าให้... หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี...เพราะเธอต้องคอยหลบหลีกการเผชิญหน้า ตัดปัญหาการเจอกันระหว่างเขาและเธอออกไป และเพื่อความสบายใจของใครอีกหลาย ๆ คน ถึงแม้ว่าทุกคนไม่เห็นด้วยนักกับข้อนี้... แต่ขอเถอะ!... แบบนี้มันทำให้เธอสบายใจอย่างที่สุดเลยล่ะ เขายังคงเป็นผู้ชายที่มีใบหน้าหล่อเข้มคมคาย มีเสน่ห์นะ แม้จะผ่านมาหลายปี...แต่ปากของชายคนนี้ก็ร้ายพอ ๆ กับใบหน้า...ถึงให้หล่อแค่ไหนก็ไม่อยากเข้าใกล้แล้วละมั้งแบบนี้น่ะ “ลูกกวางตื่นแล้วเหรอ....มาช่วยแม่พยุงพี่เสือลงไปด้านล่างก่อนสิลูก” เสียงของมนต์สิงหาเอ่ยทักขึ้นมา ทำให้เธอตื่นจากภวังค์...ก่อนพรูลมหายใจยาว ๆ ทิ้ง..เมื่อมารดาเห็นเธอเสียก่อนแล้ว...จะให้ทำไง ก็ต้องจำใจออกไปน่ะสิ “ไม่ต้อง!..อย่ามาแตะตัวฉัน...ไป๊!..ยายเด็กขยะ!”  อ้วกก!. เธอชะงัก...เมื่อมนต์พยัคฆ์ตวาดไล่เสียงสูง..นัยต์ตาเกรียวกราด..แล้วโก่งคออาเจียนออกมามากมาย...จนหมดใส้หมดพุง เหลือเพียงน้ำย่อยสีเหลืองออกมาในตอนท้าย...เท่านั้น ปากดี!ชิ! นิสัยแย่ไม่เคยไม่เปลี่ยน...การพัฒนาการทางด้านอารมณ์กับสมอง ไม่เคยมีทั้ง ๆ ที่อายุย่างเข้าเลขสามไปแล้วเถอะ เอาตรงๆ นะ อยากว๊าปได้ แล้วหายไปจากตรงนี้เลยได้ไหมห๊ะ! กรรวีมองคนตัวใหญ่...ที่นอนแผ่หลาหมดสภาพ..อยู่บนพื้นหน้าห้องของเธอ...ด้วยสายตาว่างเปล่า... สมน้ำหน้า!.เชอะ!...เหมือนอยากจะยุ่งด้วยนักนี่...ถ้าไม่เห็นแก่แม่สิงห์ หรือความสงบภายในบ้าน..จ้างให้เธอก็ไม่มีวันยอมเขาหรอก...เขาต้องการไล่เธอไปให้พ้นหน้า เหมือนที่เจอกันทุกครั้งนั่นแหละ…แต่ก็เจอกันแทบจะนับครั้งได้นี่นะ..จนสุดท้ายก็พาตัวเองหายหน้าไปจากเขายาว ๆ เลยล่ะ... ถามว่ากลัว ตกใจ เสียใจไหม… รู้สึกทุกอย่างที่ว่ามานั่นล่ะ... แต่ถ้าชั่งน้ำหนักทั้งสองอย่างในตอนนี้ระหว่างกล้า กับกลัวนะ...ตาชั่งน่าจะเอียงมาทางกลัว...แทบล้มเลยน่ะสิ... โลกมันกลมนะว่าไหม...ที่สุดก็เจอกันอีกจนได้.. โบราณถึงได้ว่าไว้...เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้...ก็ต้องหลบกันไปหลบกันมาแบบนี้...เสือคนระรอบด้วยนี่สิ. ขุ่นเอาไว้ใน ใสเอาไว้นอก..แม่ชีสอนเธอมาแบบนั้น... หลวงตาก็เช่นกัน...อภัยทานคือทานสูงสุด..ถึงได้ไม่มีปากมีเสียงอยู่นี่ไง... กะว่ากลับมาบ้านวันนี้...คิดว่าจะไม่เจอเขาเสียอีก...สวรรค์แกล้งเธอชัดๆ... ถ้าเป็นเมื่อก่อน..คนเป็นมารดาต้องเอ็ดมนต์พยัคฆ์ให้แล้ว ถ้าเห็นว่าลูกชายคนโตเกเรใส่ลูกสาวคนเล็ก แต่เวลาแบบนี้ คงต้องห่วงอาการของลูกชายที่กำลังเป็นอยู่นี่เสียก่อน “เสือ..ไหวไหมลูก” “แม่...”มนต์พยัคฆ์เอ่ยเรียกมารดาเสียงอ่อน มนต์สิงหาหน้าเสีย... เพราะตั้งแต่เล็กจนโต...ลูกชายคนนี้จะแข็งแรงมาก ไม่เคยเจ็บป่วยหนัก ๆ เลยสักครั้ง… ร่างสูงทิ้งหัวลงบนตักของมารดา กอดเอวเธอไว้แน่นเหมือนเด็ก ก่อนจะตะแคงหัวออกมาจากตักแล้ว... “....อ้วกก!” ชายหนุ่มใบหน้ากล่ำแดง...นอนอาเจียนอยู่ท่านั้นอย่างต่อเนื่อง...ไม่มีแรงจะตอบมารดา หรือปฏิเสธ มือเล็กๆ ขาวๆ ที่ยื่นกระโถนส่งมาให้ แม้จะรู้ว่าเธอคือใครก็ตามที… เสือกะบากเอ้ย...หมดฤทธิ์แล้วหรือไงฮะ! คิดด่าในใจได้แค่นั้น...คิ้วสวยของกรรวีก็ขมวดเข้าหากันเป็นปม เมื่อสังเกตเห็นสิ่งที่ชายหนุ่มอาเจียนออกมาทีหลังนั่น..มันมี...สีดำ..ออกมาด้วย คุณเสือ!ถูกคุณไสย์เล่นงานเข้าให้แล้วสิ...ไปทำท่าไหนมาล่ะเนี่ย!