ต้องมนต์...พยัคฆ์

มองเห็นผ่านดวงตา

“ค่ะหนึ่งเดือนไม่ขาดไม่เกิน...แม่ต้องเป็นคนไปซื้ออาหาร มาทำให้คุณเสือกินเองในระหว่างนี้...ห้ามซื้ออาหารที่ทำจากข้างนอกมาให้คุณเสือกินเด็ดขาดนะคะ...”

กรรวีเอ่ยกับมนต์พยัคฆ์..และบอกมารดาไปพร้อมกัน หญิงสาวเอ่ยต่อจากนั้นเมื่อเห็นว่าทุกคนต่างพากันจ้องหน้าและตั้งใจฟังเธอโดยไม่เอ่ยถามอะไรออกมาเลย

“หลวงตาบอกว่า ให้เอาตะกรุดของหลวงตาที่แม่มี ให้ลูกชายของแม่ทั้งสามคนพกติดตัวไว้ก่อน..ในระหว่างที่รอให้ท่านกลับมาจากธุดงค์ แล้วค่อยพาไปฝังตะกรุดกับท่าน จะได้มีของไว้คุ้มครอง...ติดอยู่กับตัวเลย...กันเวลาลืมพกติดตัวไปด้วยค่ะ”

กรรวีเว้นจังหวะแล้วพูดต่อเพราะหลวงตาสั่งมาเยอะจนเธอต้องใช้เวลาคิด

“พี่ลิงเข้าเบญจเพสแล้ว หลวงตาให้บวชค่ะ...อ้อ..คุณเสือยังไม่จบ..ต้องสวดมนต์ รักษาศีลห้ามกินเนื้อสัตว์ด้วยนะคะ”

“ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าใครเป็นคนทำของใส่ฉัน”

จู่ ๆ มนต์พยัคฆ์ก็ทะลุกลางปล้องแทรกขึ้นมาถาม...อย่างยอมเสียฟอร์ม..ทำเนียนๆ ไปก่อนตอนนี้น่ะ

“ต้องถามตัวคุณเสือเองค่ะว่า ก่อนมีอาการคุณเสือกินอะไรของใครไปบ้าง”

วาสุกรีที่นั่งฟังอยู่นานหัวเราะขึ้นมาเฉย...อดไม่ได้รีบเอ่ยขึ้นมาเลยว่า

“ฮ่ะๆๆๆ...ไอ้เสือมันกินมั่วอ่ะดิ...สาวที่ไหนส่งเหล้าให้...ก็กินแม่งหมดเหอะ!”

“เชี่ย!จงอาง..แกดีกว่าฉันงั้นสิ...แล้วไอ้ที่ฉันเห็นพวกพริตตี้ นั่งล้อมแกจนไม่เห็นหัวงูล่ะวะ...มันคืออะไรวะเฮ้ย!”

มนต์พยัคฆ์เถียงวาสุกรีกลับไปอย่างไม่ยอมกัน

กรรวีคิดว่า...เสือกับจงอางก็ไม่ควรอยู่ถ้ำเดียวกันแล้วละตอนนี้น่ะ...

“ผมว่านะ...” หนุมานได้แค่ตั้งท่า..แต่กลับถูกมารดาสั่งให้...

“หุบปาก!...ฟัง!”

มนต์สิงหากระแทกปืนลงบนโต๊ะกลาง...มองลูกชายทั้งสามด้วยสายตาเย็นเฉียบ...ขนาดกรรวีเองยังต้องกลืนเสียงหัวเราะของตัวเองลงท้อง..แล้วรีบพูดต่อเลยหลังจากนั้น

“ไม่ใช่ผู้หญิงค่ะพี่งู เขาเป็นผู้ชาย แค่อยากลองวิชาที่ตัวเองได้มาเท่านั้น ของที่เขาทำใส่คุณเสือ มันก็ต้องกลับไปหาเจ้าของอยู่ดีค่ะ”

“แล้วเรารู้ได้ไงว่าเป็นผู้ชายทำ” วาสุกรีถามต่อ

“อืม...บอกไม่ถูกค่ะ...” กรรวีหันองศาหน้าไปมองคนที่เธอเอ่ยถึง...เมื่อเห็นเขายังตั้งใจฟังเธออธิบายอยู่...จึงเอ่ยกับพี่ชายคนกลางออกไปตามตรง

“ดูจากดวงตาค่ะ กวางเห็นคนทำจากดวงตาของคุณเสือ...”

มนต์พยัคฆ์อึ้งไป นี่ถ้าเขากำลังคิดอะไร เด็กนี่ก็รู้หมดเลยดิวะ..

“ว๊าว! เจ๋งว่ะ...ไหนลองดูตาพี่มั่งดิ...เนื้อคู่พี่เกิดหรือยังวะ” วาสุกรีอยากลองของ เขาหันมาสบตากับกรรวีที่นั่งอยู่ข้างกัน

แกล้งกระพริบตาปริบๆใส่หน้าน้องสาวเล่นๆ

“พี่งูอนุญาตลูกกวางเหรอคะ”

“อื้ม...แน่นอน!...อ๊ะ ดูให้เต็มสองตาพี่ไปเลยนะจะได้เห็นชัด ๆ ”

วาสุกรีเบิกตากว้างขึ้น..ไม่ได้เชื่อกรรวีเสียทีเดียว...ไม่คิดว่าน้องสาวของเขาจะดูได้ลึกถึงขั้นนั้น

กรรวียิ้มกว้าง แล้วเอ่ยออกมาเลยว่า

“ถ้าพี่มัวแต่เจ้าชู้ แล้วก็ปากหนักไม่ยอมบอกรักเธอเสียที ภายในไม่กี่วันนี้ เธอจะไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วนี่คะ ถ้ายอมให้เธอไปนะ เสร็จฝรั่งทางโน้นเลยค่ะ ”

“ห๊ะ! จริงดิ...”

“แล้วจริงไหมล่ะคะ” แทนที่หญิงสาวจะตอบ...กลายเป็นย้อนถามพี่ชายกลับไปอีก

เวลานี้สายตาของทุกคู่มากองรวมกันอยู่ที่วาสุกรีทั้งหมด เพราะอยากรู้คำตอบว่าจริงไหมใจจะขาดอยู่รอมร่อ

“เออ..จริงก็ได้วะ...”

มนต์สิงหาเหล่ตามองหน้าลูกชาย เหมือนอยากจะรู้ให้ได้ว่า ลูกสะใภ้คนกลางของเธอคือใครกัน...แต่ดันมีเสียงของหนุมานเอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน

“โว้ๆๆๆ พี่จงอาง ผู้หญิงที่โชคร้ายคนนั้นเป็นใครครับ...ยังไงก็รีบหน่อย ก่อนจะโดนหมาคาบไปแดกเสียก่อน เสียชื่อคลาสโนว่าตัวพ่อหมดเลย แค่บอกรักสาวมันยากตรงไหนวะ...ฮะพี่..”

นอกจากไม่เข้าข้าง ยังเสือกขัดคอ แถมยังสั่งสอนวาสุกรีเสียอีกแน่ะ

“ไอ้เชี่ยวอก! ลิ้นฉันไม่ได้พลิ้วแบบแกนี่...ที่เที่ยวบอกรักผู้หญิงไปทั่วซะหมด ระวังเหอะถ้าเจอคนที่แกรักเขาจริงๆ ให้แกบอกรักเขาวันละพันครั้งจ้างให้เขาก็ไม่เชื่อแกเถอะ”

“แต่ผู้หญิงชอบผู้ชายลิ้นพลิ้วแบบผมมากกว่าลิ้นแข็งแบบพี่จงอางนะ...พี่เสือเห็นด้วยกับผมไหม”

หนุมานแลบลิ้นตัวเองออกมาทำท่ากระดกรัว ๆ ให้วาสุกรีดู แล้วหันมาถามมนต์พยัคฆ์แบบหาพวก แต่พี่ชายคนโตไม่เอาด้วย

ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าอย่างรู้สึกรำคาญ...

อยากเอาฝ่าตีนนาบลิ้นมันมากกว่า…แม่กับน้องสาวก็นั่งอยู่นี่ยังเสือกพูดเรื่องแบบนี้อีกไอ้น้องเวร...ถ้าไม่อยากฟังเรื่องของกรรวีป่านนี้เขาลุกหนีไปแล้ว

งูกับลิงเริ่มขัดคอกันเองเสียแล้วล่ะ และคนที่ต้องจับสองคนนี้แยกกันได้ก็คือ...เจ้าป่าแบบมนต์สิงหาไง...

“ไอ้วอก!..กวนตีนว่ะ...อยากพักงานแสดงสักเดือนไหมวะ..”

วาสุกรีเอ่ยถามเสียงเข้ม ขณะเดียวกันก็ทำท่าจะลุกไปหาถ้าไม่มีเสียงทรงพลังเปล่งออกมาว่า

“หุบปาก!”

นั่นเหมือนปิดสวิตซ์ลูกชายทั้งคู่ทันที…

ทำให้กรรวียกมือขึ้นปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงหัวเราะ...ก่อนทำหน้าเป็นใส่พี่ชายที่นั่งนิ่ง เรียบร้อยราวกับผ้าพับไว้ ก่อนเสสายตามามองอีกคน

เขายังคงตั้งใจฟังเธออธิบายอยู่ หรือจริง ๆ แล้วกำลังพิจารณาดวงหน้าเนียนใส ที่ตัวเองไม่เคยเห็นเธอถนัดตาเท่ากับวันนี้เลยน่ะสิ...

ตัวหอมเมื่ออยู่ใกล้ หอมแปลกแต่ชื่นใจ....

ริมฝีปากสีชมพูจิ้มลิ้มขยับพูดแต่ละครั้งมันทำให้เขาคิด....เลยเถิด...

แม่งเอ้ย!คิดห่าไรวะ..นั่นมันเด็กชัด ๆ..น้องนะเว้ย...

แต่อ่ะนะ...ไม่เคยคิดสักนิดว่าเธอคือน้อง ไม่ผิดนะ...

ไม่ใช่น้องจริงๆ นี่หว่า...

เหมือนตุ๊กตาบลายธ์...น่ารักฉิบหายเลย..

“หลังจากหนึ่งเดือนคุณเสือก็จะรู้เองค่ะว่าใครเป็นคนทำ แต่ระหว่างนี้ต้องปฏิบัติตามที่หลวงตาท่านบอกมานะคะ”

“พี่อยากถาม”

หนุมานยกมือขึ้นเหนือหัวเหมือนนักเรียนขออนุญาตคุณครู....นั่นล่ะที่มนต์พยัคฆ์รออยู่...

แต่....ครูกลับลุกขึ้นยืนบิดตัวแล้วยกมือเล็กขึ้นปิดปากหาวเสียอย่างงั้น

“กวางง่วงแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นกลับเพชรแต่เช้า..ขอตัวก่อนนะคะ”

“อ้าว!ได้ไงวะ..มาวันเดียวแท้ ๆ พี่ไม่ยอมนะเว้ย..ลูกกวาง!..”

หนุมานโวยวายทำท่าจะตาม แต่ถูกมารดารั้งแขนไว้แล้วพยักหน้าให้เขานั่งลง

วาสุกรีทำท่าเซ็งเช่นกัน...คำถามต่าง ๆ ที่เหลือ และยังไม่ได้ถาม มันเต็มหัวไปหมดเลยนี่สิ...

วางระเบิดไว้ทำไมวะ...ลูกกวาง!

“พวกแกอยากรู้อะไรบ้าง....ถามแม่นี่..”

“แม่รู้!”