รอยรัก

รอยรัก ตอนที่ 3 ทั้งรักทั้งแค้น

ตึก ตัก ตึก ตัก ~

น้ำพิงค่อยเลื่อนมือที่ปิดที่ตรวจครรภ์ออกอย่างช้าๆ

"กรี๊ดดดด... .ไม่....ไม่จริง" น้ำพิงกรีดร้องสุดเสียงก่อนจะทรุดตัวลงไปกับพื้นห้องน้ำ

ปัง!! ปัง!! เสียงเคาะประตูจากทางด้านนอก

"น้ำพิงแกเป็นอะไร เปิด เปิดประตูออกมาเดี๋ยวนี้" น้ำตาลเคาะประตูร้องเรียกด้วยความเป็นห่วง

เอี๊ยดด~ เสียงเปิดประตูดังขึ้น

"น้ำตาล...ฉันท้อง ฮือออ" น้ำพิงโผเข้ากอดน้ำตาลก่อนจะปล่อยโฮออกมาแทบขาดใจ "ฮือๆ ฉันจะทำอย่างไงดี ฮือออ"

"โถ่...น้ำพิง" น้ำตาลมองเพื่อนอย่างสงสารจับใจ

-วันซ้อมรับปริญญาคณะวิทย์-

"แกแน่ใจนะว่าจะบอกมันจริงๆ"น้ำตาลย้ำถามฉันอีกครั้ง

"อย่างน้อยถ้าเค้ายังมีความเป็นคนอยู่บ้างก็น่าจะช่วยดูแลเด็กที่จะเกิดมาได้"

หลังจากที่ทำใจอยู่พักใหญ่ ฉันตัดสินใจที่จะมาบอกเรื่องนี้กับเขา ต่อให้ฉันจะเกลียดเขามากแค่ไหนแต่อย่างน้อยเขาก็เป็นพ่อของลูก ฉันกับน้ำตาลเรามาแอบมองเขาอยู่นานก่อนจะเป็นฉันที่ส่งข้อความไปหาเขา นัดไปคุยกันที่หลังตึกคณะวิทย์เพราะวันนี้น่าจะเป็นที่ที่ไม่ค่อยจะมีคนผ่านไปมาเท่าไรนัก

เวไนย talk

แชะ แชะ แชะ ~

วันนี้เป็นวันซ้อมรับปริญญาของผมเพื่อนๆพี่น้องที่รู้จักต่างมาถ่ายรูปร่วมเเสดงความยินดีกับผมอย่างไม่ขาดสาย จริงๆ ถ้าระหว่างผมกับเธอมันไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นเธอคงมาร่วมถ่ายรูปยินดีกับผมในฐานะคนรักแบบคู่อื่นๆแล้ว ถ้าถามความรู้สึกลึกๆในใจผมเองก็รู้สึกผิดกับเธอไม่น้อย ถึงผมจะเป็นหนุ่มแบดบอยอย่างที่ใครๆว่า แต่การที่ผมเข้าหาเธอตามจีบเธอมันเกิดจากความรู้สึกจริงๆที่ผมรู้สึกกับเธอถึงขั้นที่ว่า 'รัก' เลยทีเดียวแหละ แต่พอผมได้รู้ว่าเธอเป็นสาเหตุที่ทำให้น้องชายคนเดียวของผมต้องตาย ความรู้สึกของผมมันก็เปลี่ยนไปมัน'ทั้งรักทั้งแค้น' มันทำให้ใจผมสับสนอยู่นานจนสุดท้ายผมก็เลือกที่จะ "แค้น" และแก้แค้นเธอคนที่ผม 'รัก'

ติ้ง~

Dr.Namping : ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม สำคัญจริงๆ เจอที่หลังตึกคณะวิทย์

เสียงข้อความจากคนที่ผมกำลังนึกถึงอยู่ในใจดังขึ้น ในรอบหลายเดือนหลังจากที่เธอคอยหลบหน้าหลบตาผมอยู่ตลอดจนมาวันนี้กับเป็นฝ่ายเรียกร้องอยากพบผมเอง

-หลังตึกคณะวิทย์-

"น้ำพิงแกคิดว่ามันจะมามั้ย" น้ำตาลเอ่ยถามฉันขึ้นหลังจากที่ฉันกับน้ำตาลนั่งรออยู่นาน

"ไม่รู้สิ" ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะมามั้ยเพราะฉันอาจจะไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขาขนาดนั้น

ตึก ตึก ตึก ~ เสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินเข้ามาแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ใช่มันคือเขาเองคนที่ฉันกำลังรออยู่

"มีเรื่องอะไรจะคุยกับฉัน ถ้าอยากจะมาถามรูปกับผัวทำไมไม่ไปถ่ายหน้างานดีๆละครับ คุณหมอน้ำพิง" เวไนยกล่าวทักทายด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท

"มาถึงก็กวน*ีน เพื่อนฉันเลยนะ" น้ำตาลพูดขึ้น

"หึ..ถ้าจะคุยกับฉันก็ให้เพื่อนเธอออกไปจากตรงนี้ซะ ถ้าไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่คุย"เวไนยหันไปพูดเสียงแข็งกับน้ำพิง

"แต่ฉันไม่ไว้ใจให้เพื่อนฉันอยู่กับนาย 2 ต่อ 2 "

"ออกไปก่อนนะน้ำตาล ถ้ามีอะไรเดี๋ยวฉันเรียก" ฉันพยักหน้าบอกให้น้ำตาลออกไปรออยู่ห่างๆก่อนซึ่งน้ำตาลก็ยอมทำแต่โดยดี

"นึกว่าจะหลบหน้าหลบตาฉันไปตลอดสะอีก"

"ก็ไม่ได้อยากจะเจอคนเ*ี้ยๆแบบนายสักเท่าไรหรอกนะถ้าไม่จำเป็น"

"หึ..ไม่ได้โดน....นานปากดีขึ้นเยอะเลยนะ" เวไนยปลายตามองน้ำพิงไปหัวจดเท้า

"นี่!! หยุดมองแบบนั้นเดี๋ยวนี้นะ" น้ำพิงตวาดเสียงใส่

"ก็นึกว่าอยาก....เห็นมาหาถึงที่ นี่คงไม่ได้กำลังติดใจลีลาฉันอยู่ใช่ไหม" เวไนยเดินเข้าไปคว้าเอวคอดของน้ำพิงแล้วยื่นหน้าไปใกล้

เพี๊ยะ!! น้ำพิงผลักเวไนยออกไปทันทีแล้วฟาดฝ่ามือเรียวไปที่หน้าเขาอย่างจัง

"นายมันก็คงจะมีแต่ความคิดต่ำๆ สกปรกๆ คนอย่างนายมันคงคิดได้แต่เรื่องแบบนี้สินะ ฉันคงจะคิดผิดไปจริงๆ ที่คิดว่าคนอย่างนายมันจะ....(เป็นพ่อคนได้) ช่างเถอะต่อไปนี้ฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีกแล้วที่ผ่านมาฉันจะคิดสะว่าฉันชดใช้เวรกรรมที่เคยทำมากับนายไว้แต่ชาติปางก่อนก็แล้วกัน ฉันไม่น่ามาเสียเวลามาคุยกับคนอย่างนายเลยจริงๆ" น้ำพิงพูดจบแล้วเดินออก

หมับ~ เวไนยคว้ามือของน้ำพิงไว้อย่างไว

"คิดว่าฉันจะยอมให้เธอเรียกฉันมาตบแล้วก็จะเดินหนีไปง่ายๆแบบนี้น่ะหรอ ไม่มีทาง!! อ่อแล้วที่บอกว่าใช้เวรใช้กรรมให้ฉันตั้งแต่ชาติปางก่อนอ้ะมันไม่ใช่นะ แต่มันเป็นชาตินี้ต่างหาก"

"นายหมายความว่าไง ฉันไปทำอะไรให้นาย" น้ำพิงสงสัยในคำพูดของเวไนยยิ่งนัก

"ไม่ใช่ฉัน!! แต่เป็นน้องชายฉันต่างหาก" เวไนยขึงตากัดฟันมองน้ำพิงอย่างโกรธแค้น

"นะ...น้องชาย นายมีน้องชายด้วยหรอ แล้วฉันไปทำอะไรให้น้องชายนายกัน แล้วฉันจะไปรู้จักกับน้องชายนายได้ไง" ฉันมึนงงไปหมดนี่มันเรื่องอะไรกัน

"ไม่รู้จักหรอก? เธอนี่มันแอ๊บใสเก่งนะคงจะเอาไว้หลอกล่อผู้ชายจนเคยชิน แต่กับฉันมันใช้ไม่ได้ผลกับฉันหรอกนะ" เวไนยบีบข้อมือของน้ำพิงอย่างแรง

"โอ้ย..เจ็บ ฉันเปล่านะฉันไม่รู้จริงๆ"

"วาที!!! วาทีไงคนที่เธอหลอกให้เค้ารักหัวปักหัวปำ ปั่นหัวเล่น คนที่เธอไล่เค้าให้ไปตายไง" เวไนยน้ำตาไหลออกมาอย่างกั้นไม่อยู่ เขาเสียใจมาที่ 'วาที' น้องชายสุดที่รักที่เป็นครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวต้องจากไป

"พี่เวย์...." น้ำพิงตกใจเรียกชื่อเขาไปเบาๆ เมื่อเห็นน้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมา

"ไง พอจะจำได้รึยัง? แล้วรู้รึยังว่าทำไมฉันถึงทำกับเธอแบบนั้น" เวไนยก้มปาดน้ำตาแล้วหันกับมาพูดกับน้ำพิง

"ฉันรู้ว่านายว่านายเสียใจนะ แต่ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าไม่เคยรู้จักคนที่ชื่อ วาที จริงๆ"

"เธอ....แม่ง...จนป่านนี้ยังจะกล้าปฏิเสธอีก" เวไนยกระชากร่างน้ำพิงเข้ามาใกล้ๆ แล้วบีบไปที่แขนทั้ง 2 ข้างอย่างเเรง

"โอ้ย..เจ็บ ฉันป่าวนะ ฉันพูดเรื่องจริง นายกำลังเข้าใจผิด"

"เข้าใจผิดหรอ ห้ะ!!!" เวไนยบีบแขนของน้ำพิงอย่างแรงจนเธอรู้สึกเจ็บราวกับแขนจะหัก

"โอ้ย....เจ็บนะ...ปล่อยยยย" น้ำพิงร้องออกมาด้วยความเจ็บ เจ็บจนทนไม่ไหว

เวไนยได้สติเห็นหน้าเหยเกของน้ำพิงจึงผลักเธอออกไป

"โอ้ยย..." แรงผลักทำให้น้ำพิงกระแทกลงไปกับพื้นอย่างแรง

"วันนี้ฉันจะปล่อยเธอไป โชคดีของเธอนะที่ตอนนี้ฉันมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องทำไม่งั้นเธอได้แหลกคามือฉันแน่ หลบให้พ้นล่ะอย่าเปิดโอกาสให้ฉันได้เข้าใกล้อีก เพราะฉันสัญญาเลยว่า ถ้าได้เจอเธออีกครั้งฉันจะไม่มีวันปล่อยให้เธอมีความสุขแน่ๆ" เวไนยชี้ไปที่หน้าของน้ำพิงแล้วเดินจากไป

ด้านน้ำตาลพอเห็นเวไนยเดินออกไปก็รีบเดินเข้าไปหาน้ำพิงทันที

"น้ำพิง!!!แกเป็นอะไร!! มันทำอะไรแก!! ทำไมหน้าแกซีดขนาดนั้น"น้ำตาลเห็นน้ำพิงที่นั่งอยู่กับพื้นมีสีหน้าไม่ค่อยดีนักจึงรีบเข้าไปดู

"ฉัน...ฉันเจ็บ เจ็บมากเลย" น้ำพิงตอบอย่างติดๆขัดๆ

"แกลุกไหวไหมเดี๋ยวฉันช่วย" น้ำตาลรีบเข้าช่วยพยุงน้ำพิงขึ้น "น้ำพิง...แก..ละ...เลือด"

"ห้ะ!!" น้ำพิงตกใจหน้าซีด

ทั้งสองตกใจมากที่เห็นเลือดนองอยู่ที่พื้นตรงบริเวณที่น้ำพิงนั่งอยู่

@โรงพยาบาล P. Hospital

"คุณน้ำพิงปลอดภัยดีแล้วนะครับ แต่ผมต้องเสียใจด้วยนะครับที่ไม่สามารถช่วยเด็กในท้องไว้ได้" หมอชายวัยกลางคนพูดขึ้น

"ถ้าอย่างไงผมขอให้คุณหมอเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับด้วยนะครับ"ภูดิศขอร้องแกรมออกคำสั่ง

"ไม่ต้องห่วงหรอกครับเรื่องนี้จะเป็นความลับแน่นอน"

"ขอบคุณมากครับคุณหมอ"

"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"ภูดิศพยักหน้าตอบกลับ

"พี่พิงเป็นไงบ้างพี่ภู" พริ้งพราวที่พึ่งมากล่าวถามพี่ชาย

"ปลอดภัยดี เพื่อนยัยพิงดูแลอยู่ แต่หลานในท้องไม่อยู่แล้ว"

"หลาน!! นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นนี่" พริ้งพราวมองไปยังเตียงที่มีพี่สาวนอนอยู่แล้วค่อยเดินไปหา

"อื้ม..."น้ำพิงรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาสะลึมสะลือ ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหน

"พี่พิงฟื้นแล้วพี่ภู พี่พิงเป็นไงบ้าง" พริ้งพราวถามด้วยความห่วงใย

"พิ้งค์ พี่ภู!!" น้ำพิงตกใจทันทีที่เห็นพี่ชายและน้องสาวยืนมองเธออยู่

"ฉันขอโทษนะแกที่พาแกมาที่นี้ แต่ฉันว่าเรื่องนี้คนในครอบครัวแกควรรู้" น้ำตาลพูดขึ้นเมื่อเห็นสายตาของเพื่อนที่มองมา "เอ่อ..งั้นน้ำตาลกลับนะคะพี่ภู น้องพิ้งค์"

"ครับ ขอบใจมากนะที่ช่วยดูแลยัยพิง"

"ไม่เป็นไรค่ะ น้ำพิงฉันไปแล้วนะค่อยๆเล่าให้พี่กับน้องแกฟังนะ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น"น้ำตาลหันไปบอกลาเพื่อนแล้วเดินออกไป

"อยากเล่าให้พี่กับยัยพิ้งค์ฟังไหม"

"ฮือ..."น้ำพิงพยักหน้า ข่มใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ภูดิศและพริ้งพราวฟัง แต่เธอไม่ยอมบอกหรือเอ่ยใดๆถึงผู้ชายใจร้ายคนนั้นเลย

"น้ำพิงขอนะ พี่ภูกับยัยพิ้งค์อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณพ่อเด็ดขาด ขอให้มันจบแค่นี้ เรื่องที่เกิดขึ้นให้มันกลายเป็นแค่บทเรียนชีวิตของพิงก็พอ"

ภูดิศและพริ้งพราวยอมทำตามที่น้ำพิงขอปิดเรื่องราวทั้งหมดเอาไว้เป็นความลับไม่ให้ใครรู้

หลังจากผ่านเรื่องราวเลวร้ายไปแล้ว ทุกชีวิตต่างดำเนินต่อไปอยากปกติสุข น้ำพิงและน้ำตาลเรียนจบทั้งคู่เข้าทำงานเป็นหมอที่โรงพยาบาลครอบครัวของน้ำพิง ส่วนน้ำพิงเองนอกจากจะเป็นหมอแล้วยังพ่วงตำแหน่งผู้บริหารด้วยโรงพยาบาลอีกด้วย

--ฝากติดตามเเละเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ--