เจ้าสาวที่ถูกเมิน

"ยังดีที่หาทางกลับบ้านเจอ" พอก้าวขาลงจากรถแท็กซี่เสียงที่ดังอยู่ในมุมมืดก็ดังขึ้นมาทันทีจนเจ้าเอยสะดุ้งตกใจมองหาที่มาของน้ำเสียงประชดประชัน พอเห็นร่าวสูงที่ยืนกอดอกด้วยสีหน้าบึ้งตึงก็พอจะรู้ว่าเขายังไม่นอนคงเพราะต้องการหาเรื่องเธออีกสินะ "ไปไหนมา!!!” “ทำไมพึ่งกลับเอาป่านนี้!!" เมืองรามจับแขนเล็กกระชากเข้าหาตัว ก่อนจะตะคอกใส่หญิงสาวอย่างเดือดดาล เขาไม่ได้อยากจะทำแบบนี้กับเธอเลยสักนิด แต่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นและคำพูดที่ได้ยินจากปากไอ้คาวี ซึ่งมันแอบชอบเจ้าเอย และต้องการเธอไม่ต่างจากคนอื่น มันทำให้เขารู้สึกเดือดปุดๆจนยากที่จะควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ "ฟังฉันก่อนนะคะ... คือว่า...” เจ้าเอยกำลังจะอ้าปากอธิบาย แต่แล้วก็ต้องหุบเมื่อคนเอาแต่ใจไม่ได้ที่จะต้องการคำตอบจากเธอเลยสักนิด "บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ากลับบ้านดึกดื่นกลางค่ำกลางคืน! แล้วตอนนี้มันกี่โมงกี่ยาม ห๊ะ!!" "......" “หรือว่าอยากจนตัวสั่น ถึงออกไปมั่วกับเพื่อนฉันข้างนอก เธอนี่มันร้ายกว่าที่คิดไว้เยอะเลยนะ ร่านเหมือนแม่เธอไม่มีผิด!!” เมืองรามยังคงโกรธจัดตะเบ็งเสียงด่าทอเจ้าเอยไม่หยุด "อย่ามาลามปามแม่ฉันนะ!!" เจ้าเอยโกรธจนตัวสั่นเมื่อเขาด่าถึงบุพการีที่จากไปแล้ว "ยังจะกล้าส่งเสียงเถียงฉันอีกหรือไง ยัยเด็กนรก เด็กสกปรก ขยะ!!" "คำก็ขยะ สองคำก็สกปรก คุณรามด่าฉันมาแบบนี้ทุกครั้งที่เจอหน้า ไม่เบื่อบ้างหรือไงคะ" ถึงแม้เจ้าเอยจะกลัวจนตัวสั่นกับสีหน้าเคร่งเครียดของเมืองราม จำได้ครั้งล่าสุดที่เธอโดนเขาจับขังลืมในห้องน้ำ นานจนร่างกายอ่อนเพลียถึงขั้นนอนโรงพยาบาลใส่น้ำเกลือมาแล้ว คราวนี้เขาดูน่ากลัวมากกว่าครั้งที่แล้วไม่รู้ว่าจะทำโทษอะไรเธออีกหรือเปล่า "..........." คิ้วเข้มที่ว่าขมวดเข้าหากันแน่นจนตอนนี้แทบจะพันกันให้ยุ่ง เมืองรามจ้องหน้าเจ้าเอยตาแทบถลนด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด "ขนาดฉันได้ยินทุกวันยังเบื่อที่จะฟังเลย" เจ้าเอยสุดจะทนกับความเจ้าอารมณ์ของคนปากจัด "เจ้าเอย! อยากตายหรือไง ใครใช้ให้มายืนตาใสเถียงฉันฉอดๆตอนตีหนึ่ง!!!" เขาจะไม่หงุดหงิดเป็นหมาบ้าอย่างนี้เลยถ้าก่อนหน้านี้ไม่ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนสนิทเกี่ยวกับเรื่องเจ้าเอย "ไอ้ราม...น้องสาวมึงมาขอให้กูสอนเรื่องบนเตียงให้ มันยังไงกันวะ" ประโยคนี้ยังลอยวนเวียนอยู่ในหัวจนเมืองรามนั่งไม่ติด เดินวนไปมาด้วยความงุ่นง่านอยู่หน้าบ้านรอว่าที่เจ้าสาวกลับมา "เดี๋ยว!!" เมืองรามเรียกเจ้าเอยไว้หลังเจ้าตัวแกะมือหนาออกเพื่อจะเดินเข้าไปในบ้าน หลังจากต่อปากต่อคำกันมาสักพัก "อะไรอีกคะ" คนตัวเล็กถามกลับเนื่อยๆสีหน้าเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด และนั่นยิ่งทำให้คนคิดมากโมโหยิ่งขึ้นกว่าเดิม แต่ว่าฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เธอมึนงงไปหมดแล้วตอนนี้ "เอากับมันหรือยัง" "ฉันเหนื่อยจะขึ้นไปนอน ไม่อยากจะทะเลาะกับคุณรามแล้ว" "เหนื่อยเหรอ.. กล้าพูดมาได้ว่าเหนื่อย!! อย่าบอกนะว่า.." เมืองรามถามเสียงแข็งจับข้อมือเล็กกระชากเข้าหาตัวอย่างหงุดหงิด "เธอไปเอากับมันมาแล้วใช่ไหม!"