EP.4
1320 Words
"ค่ะ" ฉันจึงนั่งมองพี่เขาเดินออกไปเข้ากิจกรรม ก่อนที่จะเห็นพวกพี่เขาทั้งสามคนเดินเข้าไปแนะนำตัวกับรุ่นน้องที่หน้าแถว สงสัยคงเป็นรุ่นพี่ว๊ากล่ะมั้งฉันว่า ถ้าฉันเดาไม่ผิด แต่พอฟังไปได้สักพักก็อย่างที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด โดยเฉพาะพี่พระนายที่เป็นถึงเฮดว๊ากเลยทีเดียว โถ่!! ทั้งหล่อ ทั้งเก่งอะไรขนาดนี้พ่อคูณ!! แต่ดูแอบมีดุเหมือนกันนะ หน้านิ่งเชียว ดูโหดๆไงก็ไม่รู้ แต่ช่างเถอะพี่เขาคงทำตามหน้าที่แหละ ไม่งั้นจะเอาน้องๆอยู่ได้ยังไง ฉันนั่งฟังพวกพี่เขาแจ้งรายละเอียดจนเลิกกิจกรรม เพื่อนๆของฉันจึงรีบเดินเข้ามาหาฉันถึงโต๊ะนั่งพร้อมกระเป๋าที่ฉันฝากพวกมันไว้ก่อนหน้านี้
"เห้ย!! ยัยมุก เป็นไงบ้างว่ะ เดินไหวหรือป่าว" พลอยที่เดินออกจากกิจกรรมมาหาเพื่อนด้วยความเป็นห่วง หลังจากที่พี่พระนายบอกกับทุกคนว่าเพื่อนของเธอข้อเท้าพลิก จึงขออนุญาตให้มันนั่งฟังรายละเอียดอยู่ที่ม้านั่งตรงนี้ได้
"ไม่เป็นไรแล้วแก ดีขึ้นมากแล้ว ฉันพยายามใช้ยาหม่องนวดเท้าในขณะที่พวกแกเข้ากิจกรรมน่ะ ตอนนี้ก็ดีขึ้นมากๆเลยล่ะ" ฉันตอบเพื่อนด้วยรอยยิ้มบางๆ ฉันดูออกนะว่าพวกมันสองคนเป็นห่วงฉันมากๆ แต่ตอนนี้ฉันดีขึ้นมากแล้วจริงๆ
"ดีแล้วแก แล้วแกจะเดินกลับคอนโดไหวหรอยัยมุก แกกลับกะฉันมา ฉันจะขับรถไปส่งเพื่อนรักฉันเอง" หวานที่วันนี้ขับรถมาเรียนเองวันแรก เลยว่าจะอาสาไปส่งเพื่อนด้วยตัวเอง ไหนๆเพื่อนก็เดินไม่ค่อยสะดวกแล้วอ่ะ
"ขอบใจพวกแกมากๆนะ แต่ฉันดีขึ้นมากแล้วจริงๆ แกไม่ต้องไปส่งฉันหรอก ฉันดูแลตัวเองได้" ฉันปฏิเสธเพื่อนยิ้มๆ
"แกแน่ใจนะยัยมุก แกไม่ได้โกหกพวกฉันใช่ไหม" ฉันรู้หรอกว่าแกเป็นคนขี้เกรงใจ แต่เรื่องบางเรื่องก็ไม่ได้ปะ
"จริงๆ พวกแกเชื่อใจฉันเถอะ ฉันกลับเองได้จริงๆ" ฉันว่าฉันไหวนะ คอนโดอยู่ใกล้แค่นี้เองทำไมจะกลับเองไม่ได้
"โอเคร งั้นฉันสองคนกลับก่อนล่ะกัน รถที่บ้านมารับฉันแล้วอ่ะ" พลอยเห็นเพื่อนยืนยันคำตอบ จึงขอลาเพื่อนกลับก่อนทันที เพราะเธอจะต้องรีบกลับไปทำธุระกับคุณพ่อคุณแม่
"จ้าๆ เดินทางปลอดภัยน้าาา" มุกดาเอ่ยลาเพื่อนๆเสียงใส ก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกไปด้วยกัน จนตอนนี้เหลือเธอเพียงคนเดียว จึงว่าจะค่อยๆเดินกลับคอนโดด้วยตัวเอง
"เพื่อนๆน้องไปไหนหมดแล้วล่ะ แล้วเดินกลับไหวหรอ" พระนายที่เดินกลับมาหาน้อง แล้วเห็นเธอนั่งอยู่คนเดียว เพื่อนๆก็กลับกันไปหมดแล้ว จึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
"ไหวค่ะ คอนโดหนูอยู่ติดกับมหาลัย เดินแค่แปปเดียวก็ถึง" ฉันตอบพี่พระนายไปด้วยรอยยิ้มหวาน แค่นี้สบายมาก ถึงแม้จะยังเจ็บอยู่นิดๆก็เถอะ
"งั้นหนูนั่งรถไปกับพี่ไหม พี่ก็อยู่คอนโดเดียวกันกับหนู" รอยยิ้มของน้องหวานบาดใจผมชิปหาย น่ารักสัส!!
"อ้าวหรอค่ะ งั้นขอรบกวนด้วยนะค่ะ" ไหนๆก็ไปทางเดียวกัน ขออาศัยพี่พระนายสุดหล่อคนนี้หน่อยล่ะกันนะ คริ คริ
"ไม่เป็นไรครับ หนูรอพี่ตรงนี้ก่อน พี่ไปเอารถแปป" ผมจึงรีบวิ่งไปเอารถขับมารับน้องทันที
"ค่ะ" ทำไมพี่พระนายดูใจดีกับฉันจัง น่ารักเป็นบ้าเลย ฉันนั่งรอไม่นานพี่พระนายก็ขับรถสปอร์ตสุดหรูมารับฉัน ฉันรู้สึกว่ามันแพงหูฉี่เลย ฉันไม่กล้าขึ้นไปนั่งหรอก กลัวรถพี่เขาพัง
"น้องมุกครับ ไปขึ้นรถกันเถอะ เดี๋ยวพี่ช่วยพยุงมา" ผมที่เห็นน้องนั่งนิ่งอยู่กับที่ คงเดินไม่ไหวหรือป่าว ผมจึงลงจากรถเดินมารับน้องทันที
"เอ่อ... นี่รถพี่จริงๆหรอค่ะ หนูว่ามันดูแพงไปไหมค่ะ หนูไม่กล้าขึ้นหรอกค่ะ กลัวรถพี่พัง แล้วจะไม่มีปัญญาจ่าย" ฉันบอกพี่เขาไปด้วยรอยยิ้มเจื่อน
"หึหึ!! ขึ้นไปเถอะครับ มันไม่พังง่ายๆหรอก ถึงพังพี่ก็ไม่ให้หนูจ่ายหรอกครับ" ผมรู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้จัง ทำไมน่ารักจังว่ะ ดูใสซื่อ ออกโก้ะๆด้วยซ้ำ
"ก็ได้ค่ะ รบกวนด้วยนะค่ะ" ฉันจึงทำได้แค่เดินไปขึ้นรถช้าๆแล้วไม่ลงน้ำหนักที่เท้ามาก กลัวมันจะปวดข้อเท้าขึ้นมา ก่อนที่พี่พระนายจะเดินอ้อมรถกลับไปนั่งที่นั่งคนขับ แล้วรีบขับรถไปที่คอนโด
"ถึงแล้วครับ หนูลงตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่เอารถไปเก็บแล้วจะรีบมาช่วยพยุง" ผมที่ตอนนี้ขับรถมาส่งน้องที่หน้าคอนโด เพื่อให้น้องลงได้สะดวก
"ไม่ต้องก็ได้นะคะ แค่นี้หนูก็เกรงใจพี่พระนายจะแย่แล้ว หนูเดินไปเองก็ได้คะ" ถ้าจะให้พี่เขาต้องมาช่วยฉันอีกก็เกรงใจ แค่พี่เขาให้ขึ้นรถมาด้วยก็ดีมากแล้ว
"ไม่เป็นไรครับ พี่เต็มใจ หนูยืนรอพี่ตรงนี้แปปเดียวก็พอ" เด็กคนนี้หนิขี้เกรงใจจริงๆ
"ก็ได้ค่ะ" ถ้าพี่เขายืนยันว่าจะช่วยฉันก็โอเคร ฉันจึงค่อยๆเปิดประตูรถลงไปอย่างช้าๆแล้วปิดประตูรถด้วยความเบามือ ส่วนพี่พระนายก็เอารถไปจอดในโรงจอดรถที่อยู่ไม่ไกล ก่อนจะเดินกลับมาพยุงฉันขึ้นคอนโด
"น้องมุกอยู่ชั้นไหนครับ" ผมถามน้องในขณะที่ผมพาน้องมาขึ้นลิฟต์
"อยู่ชั้น 6 ค่ะ" ฉันตอบพี่เขาด้วยเสียงใส
"ครับ" ผมจึงกดลิฟต์ไปที่ชั้น 6 เพื่อไปส่งน้องทันที
ตึ่ง!! เสียงลิฟต์ดังขึ้น บ่งบอกว่าตอนนี้ถึงที่ชั้น 6 เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฉันจึงพยายามก้าวขาออกมาด้วยตัวเอง แต่ก็ไม่แคล้วพี่พระนายเดินตามฉันมาเพื่อพยุง
"เอ่อ.. พี่พระนาย ส่งหนูแค่นี้ก็ได้นะค่ะ ห้องหนูอยู่แค่นี้เอง หนูเดินไปเองก็ได้ค่ะ แค่นี้ก็รบกวนพี่พระนายมากแล้ว" ฉันรู้สึกเกรงใจพี่พระนายมากๆเลย แล้วรู้สึกขอบคุณพี่เขามากจริงๆที่ช่วยฉันขนาดนี้
"ไม่เป็นไรครับ พี่ยินดี" ผมยิ้มตอบน้องบางๆ
"งั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณพี่พระนายมากๆนะค่ะ" ฉันเห็นรอยยิ้มของพี่พระนายแล้วทำให้ฉันใจสั่นขึ้นมาเลยอ่ะ คนอะไรทั้งหล่อ ทั้งเท่เป็นบ้าเลย ยิ่งตอนพี่เขายิ้มโครตน่ารักอ่ะ
"ครับ" ผมจึงเดินไปพยุงน้องไปส่งที่ห้องทันที ก่อนที่เราจะเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากลิฟต์เลย
"ถึงแล้วค่ะพี่พระนาย อันนี้ห้องหนู ขอบคุณพี่พระนายอีกครั้งนะค่ะที่เดินมาส่งหนูถึงหน้าห้องเลย" ฉันรู้สึกอยากขอบคุณพี่เขามากจริงๆจึงใช้โอกาสนี้เอ่ยขอบคุณซะเลย
"ไม่เป็นไรครับ หนูเข้าห้องเถอะ" ผมได้มาส่งน้องถึงห้องแบบนี้ก็โอเครแล้ว เดี๋ยวค่อยหาโอกาสทำความรู้จักน้องล่ะกัน ยังไงน้องก็หนีผมไม่พ้นหรอก หึหึ!!
- Writer
