7
1522 Words
ณ ปัจจุบัน
หลายปีที่ผ่านมาความสัมพันธ์ของผมกับน้ำไม่ได้มีอะไรมากกว่าเพื่อนที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน ผมให้เธอมากเกินกว่าเพื่อน แต่ก็ไม่ถึงขั้นเป็นแฟนกัน เราไม่เคยยุ่งเกี่ยวกันทางกาย อาจมีโอบกอดกันบ้าง แต่ไม่เคยมากกว่านี้ เพราะเมื่อไหร่ที่ผมจะก้าวข้ามความสัมพันธ์ เธอจะเป็นคนที่ก้าวออกมาหนึ่งก้าวเสมอ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากสานสัมพันธ์ แต่การกระทำของเธอแสดงออกแทนคำพูดว่าเธอให้ผมได้เท่านี้ ผมจึงสามารถใช้ชีวิตเพลย์บอยของผมมาได้โดยไม่ได้รู้สึกผิดต่อเธอ เพราะเราไม่ได้ตกลงคบหากัน เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลยตั้งแต่แรก สิ่งที่ผมรู้สึกต่อเธอคือ ความผูกพัน เพราะตลอดสามปีกว่าที่ผ่านมาผมให้เธอเข้ามาอยู่กับผมในทุกๆ ช่วงเวลาของชีวิต เธอรับรู้ว่าผมมีสัมพันธ์ทางกายกับผู้หญิงหลายคนและผมเองก็แสดงให้เธอรับรู้ว่าผมไม่จริงจังกับใคร เธอไม่เคยเข้ามายุ่งเรื่องนี้ เธอไม่เคยพูดเรื่องความสัมพันธ์ของผมกับผู้หญิงคนอื่น เวลาผู้หญิงเหล่านั้นมายุ่งวุ่นวายกับเธอผมก็จะเลิกยุ่งกับพวกเธอเหล่านั้นทันที และเธอก็ยินดีให้ผมช่วยกันผู้ชายที่เธอไม่ต้องการให้ออกห่างเสมอ ผมยกน้ำให้เหนือผู้หญิงทุกคน ทั้งๆ ที่เธอไม่ให้สถานะแฟนกับผมด้วยซ้ำ ผมไม่อยากให้นิยามความสัมพันธ์ของเรา เพราะผมยังสนุกกับชีวิตโสดของผมอยู่ และถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่ต้องการเปลี่ยนแปลงอะไรมากกว่านี้
“อยู่ไหนครับน้ำ” ผมโทรหาเธอเพราะวันนี้เธอสอบวิชาสุดท้าย และผมส่งข้อความไปบอกเธอตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่าวันนี้ผมจะไปส่งเธอกลับบ้านที่ชลบุรี แต่เธอยังไม่ได้อ่านข้อความของผม ผมสอบเสร็จก่อนเธอและเก็บวิชาเรียนครบหมดแล้วจะเหลือก็แค่ส่งโปรเจคเท่านั้นผมกับเพื่อนก็จะจบการศึกษาอย่างสมบูรณ์ ช่วงสอบของทุกเทอมเราจะไม่ค่อยได้ติดต่อกันเพราะการเรียนที่เข้มข้นขึ้นและเธอก็เป็นคนตั้งใจและจริงจังกับการเรียนมาก ผมไม่อยากกวนเธอแต่ก็ไม่ลืมส่งข้อความหาเธอบ่อยๆ
“น้ำเพิ่งมาถึงคอนโด กำลังจะตอบข้อความดินพอดีเลย”
“ตกลงจะกลับบ้านเย็นนี้เลยหรือเปล่า จะให้ดินไปรับกี่โมง”
“เทอมนี้น้ำคงไม่ได้กลับบ้าน น้ำจะขึ้นเหนือกับเพื่อนไปทำโปรเจค”
“ทำไมไม่เคยบอกดินเลย” ผมหงุดหงิดที่ได้รู้ว่าเธอไม่บอกเรื่องสำคัญนี้กับผม
“พอดีที่บ้านนุ่มนิ่มกำลังจะเปิดรีสอร์ตที่เชียงใหม่อ่ะ พวกเราก็เลยจะไปทำโปรเจคกันที่นั่น ถ้าผลงานออกมาดี อาจจะได้ใช้ที่รีสอร์ตนุ่มนิ่มก็ได้ เราปรึกษาอาจารย์แล้วอาจารย์ก็เห็นด้วย พวกเราก็เลยตกลงเลือกสถานที่เลย แล้วเราก็เห็นว่าช่วงนี้ดินยุ่งๆ อยู่เราก็เลยไม่ได้บอก” ยิ่งฟังผมยิ่งหงุดหงิดกับเหตุผลที่เธอบอก มันเป็นเรื่องดีที่เธอจะทำโปรเจคในสถานที่จริง เพราะเธอสามารถนำความรู้ที่เรียนมาใช้ได้อย่างเป็นประโยชน์ที่สุด แต่ที่บอกว่าผมยุ่งไม่จริงสักนิดเพราะผมสอบเสร็จก่อนเธอตั้งสามวัน เธอมีเวลาบอกผมตั้งมากมาย แต่เธอเลือกที่จะไม่บอก ทำไมกัน ยิ่งคิดผมยิ่งหงุดหงิด
“.........” ผมเงียบ เพราะอยากให้เธอรู้ว่าผมไม่พอใจมาก
“น้ำจะเดินทางพรุ่งนี้เที่ยวบินเก้าโมงเช้า ตอนนี้น้ำกำลังเก็บของอยู่” เธอยังคงพูดไปเรื่อยทำเหมือนไม่รู้ว่าผมกำลังไม่พอใจ
“...... ครับ” ผมตอบเมื่อเห็นว่าเธอเงียบมาสักพัก
“คืนนี้ดินจะไปเที่ยวเหมือนทุกวันหรือเปล่า” เธอถามผมเหมือนถามเรื่องทั่วไป
“ครับ” ผมตอบเธอสั้นๆ เพราะผมเคืองเธออยู่
“คลับพี่โจ้เหมือนเดิมหรือเปล่า” เธอพูดถึงพี่โจ้เจ้าของวีคลับที่ตอนนี้พวกผมสนิทและนับถือเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง และน้ำก็ดันเป็นน้องรหัสของแฟนพี่โจ้ เธอจึงไปวีคลับกับผมบ่อยแต่ก็เลือกไปเฉพาะวันที่แฟนพี่โจ้มาเพราะไปคุยกับพี่รหัสของเธอนั่นเอง
“ครับ”
“น้ำว่าจะเข้าไปคุยกับพี่หลินเรื่องหัวข้อโปรเจคซะหน่อย อยากให้พี่หลินช่วยแนะนำ”
“เพิ่งจะถามเรื่องหัวข้อโปรเจคก่อนไปเนี๊ยะนะน้ำ เรานึกว่าน้ำเตรียมการล่วงหน้าแล้วซะอีก” ยิ่งพูดผมก็ยิ่งเคือง ผมรู้ว่าเธอตั้งใจอ่านหนังสือสอบ แต่เรื่องหัวข้อโปรเจคและเวลาเริ่มทำงานมันยังพอมีเวลาอีกอย่างน้อยสองอาทิตย์ให้เธอได้เตรียมตัว
“ก็เตรียมตั้งแต่ก่อนสอบแล้ว แต่ยังไม่มีเวลาไปคุยเลย”
“เตรียมการล่วงหน้าตั้งนานแล้วนี่เอง แต่ไม่คิดจะบอกกันสักคำ” ผมน้อยใจและอยากให้เธอรู้
“ก็น้ำอยากให้ดินมีเวลาคิดเรื่องโปรเจคของตัวเองไง”
“น้ำก็รู้ว่าเรื่องเรียนเราไม่เคยละเลยและก็ทำได้ดีมาตลอด”
“น้ำรู้ แต่ยังไงน้ำก็อยากให้ดินโฟกัสเรื่องโปรเจคนะ อยากให้ดินทำออกมาให้ดีที่สุด ไม่อยากให้คิดเรื่องอื่นมาก แล้วก็เพลาๆ เรื่องเที่ยวให้น้อยลงด้วย เอาเรื่องนี้ให้จบก่อน ต่อไปก็สบายแล้ว”
“ที่ไม่บอกเพราะอยากห่างเราหรือเปล่า หรือน้ำกำลังคบใครแล้วไม่บอกเราหรือเปล่า น้ำคุยกับเราได้ทุกเรื่องนี่”
“น้ำยังไม่คิดมีใครหรอกดิน อย่าคิดเองเออเองเลย”
“เราไม่เข้าใจ ทำไมน้ำไม่บอกเราก่อนหน้านี้”
“จะรู้เร็วหรือช้ายังไงก็รู้แล้วนี่ไงดิน”
“มันไม่เหมือนกันนะน้ำ”
“มันไม่เหมือนยังไงดิน”
“น้ำไม่ได้คิดถึงเราก่อนคนอื่นแล้วใช่ไหม”
“เราก็ไม่ได้บอกคนอื่นเหมือนกันนะดิน มีแค่อาจารย์กับเพื่อนในสาขาที่รู้เท่านั้นนะ แล้วเราก็ไม่ได้เห็นว่ามันสำคัญอะไรมากมายที่จะต้องเที่ยวไปบอกใครๆ ว่าเราจะขึ้นไปทำโปรเจคที่เชียงใหม่หรือที่ไหน”
“น้ำคงไม่ได้คิดถึงเราเลยจริงๆ”
“เป็นอะไรเนี๊ยะดิน อย่ามางอแงนะ”
“ไม่ได้งอแง แค่รู้สึกว่าความสำคัญลดลงแค่นั้น”
“น้ำไม่ได้คิดอะไรเลยนะดิน ดินอย่าคิดมากสิ”
“เราไม่อยากพูดเรื่องนี้แล้ว จะไปหาพี่หลินกี่โมง เราจะแวะไปรับ”
“ไม่ต้องมารับหรอก เราจะไปกับเพื่อนๆ จะรีบไปรีบกลับ เพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”
“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่น้ำแล้วกัน เราจะทำอะไรได้ น้ำตัดสินใจไปแล้วนี่” ผมตัดพ้อเธอ ตอนนี้อารมณ์ของผมทั้งโกรธทั้งน้อยใจ มันสับสนไปหมด ผมหงุดหงิดที่เธอทำเหมือนผมไม่สำคัญกับเธออีกแล้ว
“.........”
“แล้วน้ำบอกที่บ้านหรือยังว่าจะไปทำโปรเจคที่เชียงใหม่”
“น้ำโทรไปบอกท่านแล้ว ส่งโปรเจคจบแล้วถึงจะกลับบ้าน พ่อกับแม่ก็บ่นเหมือนดินนี่แหละ”
“ครับ สมควรโดนบ่น มีเวลาก่อนเริ่มโปรเจคตั้งหลายวัน ไปหาท่านก่อนขึ้นเชียงใหม่ก็ยังได้ แต่น้ำก็เลือกจะไปเร็วๆ”
“ชวนทะเลาะอีกแล้วนะดิน”
“ไม่ได้ชวนทะเลาะ แค่อยากให้คิดถึงใจคนที่คอยบ้าง”
“น้ำคุยกับพ่อแม่แล้ว ท่านเข้าใจดี น้ำบอกท่านว่าถ้าน้ำทำโปรเจคส่งอาจารย์เสร็จเร็ว และอาจารย์ตรวจแล้วผ่าน น้ำก็จะได้กลับบ้านไวขึ้น ท่านก็โอเค”
“พ่อกับแม่โอเค แต่เราไม่โอเค”
“เอาไว้เราค่อยคุยกันนะดิน ตอนนี้ดินชักจะพูดไม่รู้เรื่องแล้ว”
“เฮ้อ! พรุ่งนี้เราจะไปส่งที่สนามบินแล้วกัน” ถึงจะโกรธเธอแต่ผมก็อยากไปส่งเธอ
“อย่าเลยดิน พรุ่งนี้น้ำบินเที่ยวเช้า ต้องออกเช้ามากๆ ด้วยกลัวรถติดจะตกเครื่องเอา ดินตื่นไม่ไหวหรอก”
“ก็แล้วแต่น้ำแล้วกัน เราคงทำอะไรไม่ได้แล้ว” ตอนนี้ผมรู้สึกโมโหเธอขึ้นมาจริงๆ ทั้งเรื่องที่จะไปเชียงใหม่แล้วยังไม่อยากให้ไปส่งนั่นอีก
“น้ำเป็นห่วงดินต่างหาก” ผมรู้ว่าเธอเป็นห่วง เธอเป็นห่วงผมเสมอทำไมผมจะไม่รู้ เวลาผมเมาขับรถไม่ไหวแล้วโทรให้เธอมาหา เธอก็มาทุกครั้ง มานั่งเฝ้าผมจนสร่างแล้วก็ขับรถไปส่งผมที่คอนโดเธอก็ยังทำ
“น้ำเก็บของเถอะ เราไม่กวนแล้ว”
“โอเค งั้นแค่นี้ก่อนนะดิน ไว้ถึงแล้วน้ำโทรหานะ”
“ครับ” สายตัดไปแล้ว แต่อารมณ์ของผมตอนนี้ขุ่นมัวมากจริงๆ
- Writer
