หวานใจนายบัดดี้

การพบกันเมื่อสามปีก่อน ‘ปี๊ด ปี๊ด ปี๊ด’ เสียงนกหวีดเป่าดังขึ้นเรียกความสนใจจากผม เสียงพี่สตาฟยังคงดังอธิบายกติกาการร่วมกิจกรรมรับน้องของมหาวิทยาลัยในค่ำนี้อย่างต่อเนื่อง รุ่นพี่คนนั้นเรียกกิจกรรมนี้ว่า “หาบัดดี้” เมื่อช่วงบ่ายหลังจากพวกเราเหล่าปีหนึ่งปฐมนิเทศเสร็จ ทุกคนต้องไปดูชื่อบัดดี้ของตัวเองที่ติดเอาไว้ที่บอร์ดบริเวณโถงกลางของอาคารเรียนรวม และเขียนเบอร์ติดต่อไว้ให้บัดดี้ติดต่อกลับ ถ้าบัดดี้ผมเป็นผู้หญิงก็คงจะดี ถ้าเป็นผู้ชายก็คงลองคบเป็นเพื่อนได้ ผมไม่มีปัญหาเรื่องการสานสัมพันธ์ไม่ว่าจะเพศไหน เพราะเป็นการจับคู่แบบใช้รหัสนักศึกษาเลยง่ายต่อการตรวจสอบ ผมไล่ดูรหัสของผมก็พบว่าคู่ของผมเป็นผู้หญิง “ธารารักษ์ เปี่ยมภักดี” เป็นชื่อของเธอ ผมอยากเห็นหน้าเธอ เธอเขียนเบอร์ติดต่อไว้แล้ว เมื่อบันทึกเบอร์เรียบร้อย ผมก็กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่ทางมหาวิทยาลัยกำหนดให้ปีหนึ่งทุกคนต้องสวมเหมือนกัน “สวัสดีค่ะ” ผมกดโทรออกตามเลขหมายที่ได้บันทึกไว้ เสียงที่ผมได้ยินนั้นน่ารักมาก “สวัสดี เราเป็นบัดดี้ของเธอ” “เอ่อค่ะ ไม่ทราบอยู่ตรงไหนคะ น้ำเพิ่งมาถึงค่ะ” “น้ำอยู่ทางเข้าฝั่งไหนครับ เดี๋ยวเราไปรับ มีจุดสังเกตอะไรให้เราหรือเปล่า วันนี้แต่งตัวเหมือนกันหมด แล้วคนก็เยอะด้วย” “น้ำสะพายกระเป๋ารูปสตรอว์เบอร์รีสีแดง ยืนอยู่กับเพื่อนอีกสามคนหน้าศูนย์หนังสือ พอจะเป็นจุดสังเกตได้หรือเปล่าคะ” “ครับ แล้วพบกัน” เธอเรียกแทนตัวเองว่าน้ำ ผมคิดว่าน่ารักดี อยากจะเห็นหน้าเธอจริงๆ ว่าจะน่ารักเหมือนเสียงหรือเปล่า ผมเดินไปจุดนัดพบของเรา มองหาไม่นานก็พบกับผู้หญิงกลุ่มหนึ่งยืนอยู่หน้าศูนย์หนังสือจริงๆ ผู้หญิงชื่อน้ำที่เป็นบัดดี้ของผมคนนั้นตัวเล็ก มีผิวขาวอมชมพู ผมดัดลอนสีน้ำตาลเข้มมีหน้าม้าเล็กๆ พูดคุยและหัวเราะกับเพื่อนของเธออยู่ ปากเล็กๆ สีชมพูที่ขยับพูดไม่หยุดนั่นน่ารักมาก รอยยิ้มที่เธอยิ้มให้เพื่อน ไหนจะลักยิ้มเหนือแก้มนั้นอีกละลายใจผมตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น สวย ใส น่ารัก ลงตัวไปหมด เธอทำผมใจผมเต้นแรง และเธอสะพายกระเป๋ารูปสตรอว์เบอร์รีสีแดง ไม่ผิดตัว ต้องใช่บัดดี้ของผมแน่ๆ เพราะรู้สึกถึงสายตาของใครคนหนึ่งที่มองมา ทำให้ฉันต้องหยุดการสนทนากับเพื่อน ผู้ชายคนนั้น เขาใส่กางเกงชาวเลขาม้าสีเขียวเข้ม สวมเสื้อม้อฮ่อมแบบชาวเหนือสีขาวที่หน้าอกด้านซ้ายปักตราสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยเอาไว้ ตัวเสื้อมีกระเป๋าหน้าพอให้ใส่โทรศัพท์มือถือได้ เป็นชุดที่เราปีหนึ่งต้องสวมเหมือนกันทุกคนในวันนี้ เพราะความสูงของเขาทำให้ชายกางเกงยกสูงเต่อเหมือนใส่กางเกงสี่ส่วน แต่นั่นไม่ได้ทำให้ออร่าความหล่อเหล่าของเขาลดลงไปเลย ผู้ชายตัวสูงคนนี้ถ้าฉันไปยืนข้างเขาคงจะสูงแค่หน้าอกของเขาเท่านั้น คิ้วหนาของเขาเรียงตัวสวย ตา จมูก ไหนจะปากสีแดงนั่นอีก ผิวของเขาขาวมาก เอ๊ะ! เขามาหยุดที่ตรงหน้าฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่ฉันเผลอมองหน้าหล่อๆ ของเขานานขนาดไหนกันนะ หรือว่าเขาจะเป็น “ปฐพี พาณิชย์นุกูลกุล” คนนั้น คนที่เพิ่งโทรหาฉัน “สวัสดีครับ เราคุยกันเมื่อกี้ เราชื่อดิน เรียนวิศวกรรมเครื่องกลครับ” “สวัสดีจ้า เราน้ำเองนะ คนนี้ หนึ่ง น้อง และนุ่มนิ่ม เพื่อนน้ำเอง พวกเราเรียนบริหารจ้า” ฉันทักทายเขาอีกครั้ง และเก็บอาการประหม่าที่กำลังเป็นอยู่ ถึงเขาจะหล่อจนสะดุดตาก็เถอะ ฉันก็บอกกับตัวเองเสมอว่าคนสวยต้องมีสติ ถึงแม้ว่าเมื่อกี้เขาจะทำให้สติฉันหลุดลอยไปนิดหน่อยก็ตาม แล้วก็ไม่ลืมแนะนำเพื่อนรักของฉันให้เขารู้จัก ในอนาคตเราอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันก็ได้ใครจะไปรู้ “หนึ่ง น้อง แล้วก็นุ่มนิ่ม ยังไม่เจอบัดดี้หรอครับ เมื่อกี้ได้ยินพี่สตาฟบอกให้เวลาหาบัดดี้ถึงหกโมงครึ่ง นี่ก็เหลืออีกแค่สิบห้านาทีเองนะ” “เราติดต่อบัดดี้ของเรากับน้องได้แล้ว เหลือของนุ่มนิ่มที่ยังไม่ติดต่อมา พอดีตอนเราไปตรวจรายชื่อบัดดี้ยังไม่มีใครเขียนเบอร์เลย เราเลยเขียนเบอร์ของพวกเราไว้ แล้วก็รอให้ติดต่อมานี่แหละ” หนึ่งอธิบายให้ดินฟัง เขาก็พยักหน้ารับเป็นอันรับรู้ แล้วก็เดินมายืนข้างๆ ฉัน แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ เพราะฉันสูงแค่หน้าอกของเขาเท่านั้น ‘ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก’ ไอ้หัวใจบ้า เต้นแรงเกินไปแล้วนะ “สวัสดีค่ะ นุ่มนิ่มพูดค่ะ นุ่มนิ่มยืนรอหน้าศูนย์หนังสือกับเพื่อนๆ ค่ะ นุ่มนิ่มสะพายกระเป๋ารูปหมีพูห์ค่ะ ได้ค่ะ แล้วจะรอนะคะ” เป็นเสียงของนุ่มนิ่มเอง สงสัยจะติดต่อกับบัดดี้ของตัวเองได้แล้ว พอนุ่มนิ่มพูดจบก็มีผู้ชายสองคนเดินตรงมาหาพวกเรา “อ้าว! ไอ้ดิน สวัสดีครับ เราชื่อเดียว และนี่ แดน พวกเราเรียนวิศวกรรมเครื่องกล” “สวัสดี เราหนึ่ง บัดดี้ของนาย นี่น้ำ น้อง แล้วก็นุ่มนิ่ม เพื่อนเราเอง พวกเราเรียนบริหาร” “สวัสดีครับสาวๆ ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เราแนะนำตัวกันอีกครั้ง ก็พบว่ามีผู้ชายอีกคนเดินเข้ามาพอดี คงตลกมากถ้าพวกเขาจะเรียนสาขาเดียวกันอีก “อ้าว! พวกมึง! สวัสดีครับนุ่มนิ่ม เราชื่อดิฟ ขอโทษที่มาช้านะ พอดีเราหลับเพลินไปหน่อย” อะไรบังเอิญขนาดนั้น พวกเขาเป็นเพื่อนกันทั้งหมด “สวัสดีค่ะดิฟ นี่ น้อง น้ำ แล้วก็หนึ่ง เป็นเพื่อนนุ่มนิ่มค่ะ พวกเราเรียนบริหารค่ะ “หมดเวลาแนะนำตัวกันแล้วครับสาวๆ เข้าไปข้างในกันเถอะครับ จะถึงเวลาร่วมกิจกรรมแล้ว เดี๋ยวค่อยไปคุยกันต่อข้างในนะ” เป็นดินที่ตัดบทสนทนาของพวกเราไม่ให้ยืดยาว เขาผายมือให้พวกเราเดินเข้าไปก่อน และเดินเข้าไปแตะมือกับเพื่อนของเขาแล้วเดินตามเราเข้ามาข้างใน เมื่อถึงเวลาตามที่นัดหมาย พี่ๆ สตาฟก็ให้พวกเรานั่งเรียงแถวเป็นคู่ แล้วนำร้องเพลงและเต้นกันอย่างสนุกสนาน เอาจริงๆ กิจกรรมพวกนี้ไม่ใช่ทางผมเท่าไหร่ แต่ผู้หญิงข้างๆ ผมและเพื่อนของเธอนี่สิสนุกสุดเหวี่ยงจริงๆ แต่คงไม่ใช่แค่พวกเธอหรอกที่สนุก ผมเห็นผู้หญิงเกือบทั้งหมดสนุกกับกิจกรรมนี้ทั้งนั้น “อุ๊ย ขอโทษนะ” เรายืนใกล้กันมากจนผมได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอ หลายครั้งที่ตัวเราทั้งคู่ต้องสัมผัสใกล้ชิดกันทำให้ผมรู้ว่าตัวเธอนิ่มมากๆ ผมไม่อยากขยับจากเธอเท่าไหร่เพราะนอกจากผมกับเพื่อน ก็ยังมีผู้ชายคนอื่นก็ให้ความสนใจและหาโอกาสมาทำความรู้จักพวกเธออยู่ตลอด “ไม่เป็นไรครับ น้ำสนุกต่อเถอะ เดี๋ยวเราจะช่วยระวังให้” ผมแม่งโคตรสุภาพบุรุษ คิดไปก็ขำตัวเอง ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ผมแค่ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้เธอที่ยืนข้างๆ ผมตอนนี้แค่นั้น