หนูไม่ดื้อนะคะ

1 ตอนนี้หนูไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่เพราะสายตาหนูมันเอาแต่สนใจเข็มนาฬิกาแทบจะทุกนาทีเลยค่ะ ทำไมหนูร้อนรนขนาดนี้น่ะเหรอคะมันมีเหตุผลค่ะ… “ดึกแล้วอ่ะเม่นิ่มว่านิ่มกลับบ้านก่อนดีกว่า” หนูหันไปพูดกับเมเม่แล้วก็เริ่มเก็บของใส่กระเป๋า เรากำลังนั่งทำรายงานด้วยกันอยู่ค่ะแม้เอาจริงๆ จะเป็นหนูมากกว่าที่เป็นฝ่ายทำเม่น่ะเอาแต่คุยแชทกับแฟน หนูไม่ได้โกรธเพื่อนแล้วหาเรื่องกลับหรอกนะคะดึกแล้วจริงๆ ค่ะใกล้จะสามทุ่มแล้ว “จะไปไหนแกก็นอนนี่ไงนิ่มไม่เห็นเป็นไรเลย” เมเม่ละสายตาจากหน้าจอมือถือขึ้นมาคุยกับหนู จริงอยู่ว่าเราสนิทกันมากเรียกได้ว่าตัวติดกันอยู่ตลอดเวลาและหนูก็มาบ้านเมเม่บ่อยๆ “นิ่มเกรงใจ” “เกรงใจอะไรก็ค้างออกจะบ่อยป๊ากับแม่เราก็ไม่เคยว่า” ก็จริงอีกนั่นล่ะคะคุณอาทั้งสองคนเอ็นดูหนูมากเหมือนกับเป็นพ่อแม่หนูจริงๆ แบบนั้นก็ยิ่งเกรงใจไม่ใช่เหรอคะ? “แต่…” “ไม่แต่แล้ว…แกกลับบ้านไปก็ไปอยู่คนเดียวอยู่ดีที่นั่นน่ะน่ากลัวจะตาย” เม่ยกเหตุผลเรื่องความปลอดภัยเพราะหนูกับแม่อาสัยกันอยู่สองคน แม่หนูทำงานค่อยไม่มีเวลาที่แน่นอนบางเดือนก็เข้าเช้าบางเดือนก็เข้ากลางคืนการที่หนูมาอยู่กับคนอื่นมาค้างกับคนอื่นทำให้แม่เบาใจค่ะ หนูรู้ว่าแม่ทำงานหนักเพื่อส่งหนูเรียนในโรงเรียนดีๆ ครอบครัวที่เหว่งเว้าของเรามาถึงในจุดนี้หนูรู้ดีว่าแม่ทุ่มเทเสียสละแค่ไหนเพราะงั้นหนูเลยตั้งใจเรียนเพื่อให้แม่ภูมิใจค่ะ “แกเลิกเกรงใจได้ละป๊ากับแม่น่ะรักแกจะตายรักมากกว่าฉันด้วยซ้ำรู้มั้ยว่าพอแกมาฉันจะกลายเป็นหมาหัวเน่า” “บ้า…ใช่ที่ไหน” “ฉันแค่พูดเฉยๆ เลิกเถียงกันได้แล่วไปเลยไปอาบน้ำเลยแกน่ะ” เม่ผลักตัวหนูออกห่างหนูเลยจำต้องลุกออกมาเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดประจำที่หนูใส่เวลามานอนค้างออกมาจากตู้ มองเมเม่ที่ยังก้มหน้าคุยแชทกับแฟนไม่สนใจเอาแต่ยิ้มหัวเราะคิกคักแบบมีความสุข ถ้ากหนูออกไปอาบน้ำพวกเขาก็จะวีดีโอคอลคุยกันหนูรู้ทันเพื่อนทุกอย่าง เป็นอีกคืนที่หนูต้องนอนค้างบ้านเพื่อนค่ะเปิดประตูห้องนอนเดินตรงไปที่ห้องน้ำด้านนอกซึ่งก็อยู่ชั้นเดียวกัน พูดได้ว่าบ้านเม่ก็ค่อนข้างมีฐานะอย่างน้อยก็มีมากกว่าครอบครัวหนูล่ะบ้านเดี่ยวสี่ห้องนอนสามห้องน้ำคงจะราคาแพงน่าดูขนาดแม่หนูทำงานหนักเรายังมีปัญญาแค่เช่าคอนโดเล็กๆ อยู่เองค่ะ ไฟที่ชั้นบนมืดสลัวมีเพียงไฟทางเดินเปิดทิ้งไว้ดวงเดียวเท่านั้น คนบ้านนี้เข้านอนเร็วจัง หนูเห็นแสงไฟลอดผ่านประตูจากห้องข้างๆความอยากรู้ความสงสัยทำให้เดินเข้าไปดูว่ามันคือห้องอะไร หนูไม่เคยสังเกตว่าห้องนี้มีการใช้งานมองผ่านช่องประตูที่เปิดแง้มเอาไว้เห็นอะไรไม่ไม่ถนัดเท่าไหร่เลยขยับเข้าไปใกล้มากกว่าเก่า จากที่มองคร่าวๆเหมือนจะเป็นห้องทำงานค่ะหนูไม่เห็นว่าจะมีใครอยู่ข้างใน ลืมปิดไฟมั้ย? ... คิดแล้วก็ค่อยๆ ชะโงกหน้าเข้าไปมองหาสวิตไฟด้านในห้อง “ทำอะไรคะ?” “อุ๊ย!” หนูสะดุ้งตกใจรีบขยับถอยออกจากประตูแต่ก็ดันมาชนเข้ากับพ่อเมเม่ที่ยืนอยู่ข้างหลัง “ขอโทษค่ะ!” ผวากลัวเมื่อคุณอามาจับแขน ที่กลัวเพราะคิดว่าเป็นความผิดของหนูที่สอดรู้จุ้นจ้านไม่เข้าเรื่อง “ว่าไงคะอาถามไม่ตอบ” “หนู…เห็นไม่มีคนอยู่ก็เลยจะปิดไฟน่ะค่ะหนูไม่ทราบว่าคุณอาจะใช้ห้องขอโทษนะคะที่หนูจุ้นจ้าน” “เป็นเด็กดีจังนะปูนิ่มเจ้าเม่ยังไม่เคยจะสนใจ” คุณอาลูบหัวหนูพร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กๆสายตาที่ทอดมองมีความอ่อนโยนอบอุ่น ทำเอาหนูรู้สึกเขินขึ้นมาเล็กๆ กับคำว่าเด็กดีของคุณอาเพราะหนูไม่เคยอยู่กับพ่อรึเปล่านะถึงได้ประหม่าเวลาอยู่ใกล้ผู้ชายที่มีอายุแบบนี้ไม่ได้บอกว่าคุณอาแก่แล้วนะคะ แม้หนูจะไม่รู้ว่าอายุเท่าไหร่แต่คุณอายังดูดีมากๆ เลยค่ะ ไม่แก่เลยจริงๆ … “ยิ้มอะไรคะ?” “คะ?” เงยหน้าขึ้นไปจ้องคุณอาที่ยังมองหนูด้วยสายตาเหมือนเก่า “ก็อาเห็นหนูยิ้ม” “เปล่าค่ะมะ…ไม่มีอะไรงั้นหนูขอตัวนะคะ” เบี่ยงตัวหลบก้มหัวเล็กๆก่อนเดินไปที่ห้องน้ำแต่ว่าก้าวไปได้แค่ก้าวเดียวหนูกลับโดนคุณอาดึงแขนไว้ “เข้าไปนั่งเล่นก่อนมั้ย?” “คะ?” “ปูนิ่มชอบอ่านหนังสือไม่ใช่เหรอ? ในห้องอามีหนังสือดีๆ เยอะเลยนะ” “หนู…จะไปอาบน้ำค่ะ” “คืนนี้ค้างที่นี่เหรอ?…งั้นก็เข้ามาก่อนไม่ต้องเกรงใจ” คุณอาพูดจบก็ดึงหนูเข้าไปในห้องปิดประตูลงพร้อมกับเชื้อเชิญให้หนูไปนั่งตรงโซฟา หนังสือเต็มไปหมดเลยค่ะ หนูมองชั้นหนังสือริมกำแพงซึ่งยาวตั้งแต่หลังประตูไปจนสุดริมหน้าต่าง เหมือนกำลังโดนดูดเข้าไปในอีกโลกนึงเลยค่ะหนูชอบกลิ่นหนังสือความชอบความสนใจทำให้หนูลืมรักษามารยาทหรือลืมเกรงใจเจ้าของบ้านไปชั่วขณะ พุ่งตัวไปยืนหน้าชั้นหนังสือกวาดตามองหนังสือบนชั้นส่วนใหญ่ตรงหน้าหนูมันเป็นหนังสือต่างประเทศ “คุณอาชอบอ่านหนังสือเหมือนกันเหรอคะ?” หันไปมองด้วยประกายตาตื่นเต้น “ปูนิ่มชอบเล่มไหนก็หยิบไปอ่านได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจเข้ามาในห้องนี้ได้ตลอดอาไม่หวง” “ขอบคุณค่ะ” หนูหันไปยกมือไหว้แล้วก็กลับมาสนใจหนังสือต่อไล่กวาดสายตาไปยังล็อคหนังสือต่อไปแล้วก็มาสะดุดใจกับหนังสือเล่มไม่หนาไม่บางแต่รูปเล่มและสันปกสวยงามจนหนูต้องหยิบขึ้นมาเปิดดูเนื้อหาข้างใน “ใจตรงกันรึเปล่านะ” “คะ?” หนูหันไปหาคุณอาก็พบว่าเขามายืนประกบซ้อนอยู่ด้านหลังก้มตัวผ่านไหล่ข้างซ้ายของหนูเพื่อมองหนังสือที่หนูพึ่งเปิดอ่าน ตึกๆ... หัวใจหนูเต้นแรงด้วยความประหม่าเผลอกำทั้งชุดนอนและกำหนังสือในมือไว้แน่นมันรู้สึกแปลกๆ เวลาที่มีผู้ชายตัวสูงๆ มายืนใกล้ๆมือคุณอาแตะโดนต้นขาหนูเหมือนไม่ตั้งใจ แต่หนู… “นี่เป็นหนังสือเล่มโปรดของอาเหมือนกัน…ดีใจนะที่เราชอบอะไรเหมือนๆ กัน” พูดจบคุณอาก็เอียงหน้าหันมาสบตาหนู ไม่รู้แล้วค่ะว่าต้องทำตัวยังไง ทำได้แต่มองสบตาคู่นั้นเหมือนตัวเองถูกสูบเข้าไปอยู่ในภวังค์ลุ่มหลงสนใจอยู่กับสายตาคู่นั้นที่มันกำลังต้อนหลอกให้หนูหวั่นไหวสายตาคมกดต่ำลงมาสนใจริมฝีปาก หนูรู้สึกว่าคุณอากำลังจ้องปากหนูอยู่ เกร็ง ประหม่าจนต้องเม้มริมฝีปากตัวเองไว้มือคุณอาขยับไปจับชั้นวางหนังสือต้อนให้หนูถอยหลังไปจนไร้ทางหนีรอด แผ่นหลังชนกับชั้นหนังสือตากลมโตจ้องตรงไปที่คนที่ยืนค้ำตัวหนูอยู่ ใจสั่นหวั่นไหวมองสองแขนใหญ่ที่เบียดเข้ามาติดแขนหนูจน กัก... ให้ตัวหนูอยู่ในวงเขนคุณอาสัมผัสได้ว่ามันต้องมีอะไรไม่น่าไว้ใจแต่ทำไมหนูถึงไม่ยอมหนีนะ “หนูน่ารักนะปูนิ่มเป็นเด็กดีจริงๆ …” คุณอาเอ่ยชมพร้อมกับยกมือขึ้นมาเกลี่ยเส้นผมตรงหน้าผากหนูเบาๆ มองมือใหญ่ที่ลากลงต่ำลูบไล่ไปตามเส้นผมก่อนจะกำปลายผมหนูไว้ในมือ นี่คือ…คุณอาจะทำอะไร รู้สึกสงสัยมองตามปลายนิ้วมือใหญ่ที่ยกปลายผมหนูเข้าไปใกล้ปาก คุณอาจูบผมของหนูค่ะ… ทั้งๆที่เส้นผมมันไม่มีความรู้้สึกแต่ทำไมหนูกลับร้อนวูบวาบใจมันก็หวิวๆ ยกมือขึ้นมาปิดปากด้วยความคกใจรับรู้ว่าหน้าหนูตอนนี้มันร้อนมากแม้จะแอบกลัวแต่หนูกลับไม่อยากให้ริมฝีปากคุณอาผละจากไป อยากให้จูบ... อะไรที่มากไปกว่าเส้นผม